Rozdział 8: Wybieraj, Granger

Wydawać by się mogło, że ten dzień będzie taki sam jak poprzednie — przepełniony misjami i nowymi zadaniami do wykonania. Jednak to tylko pozory. W rzeczywistości było zupełnie inaczej. Wszystko za sprawą pracowników Departamentu Magicznych Gier i Sportów, którzy od rana rozsyłali tajemnicze paczki do wszystkich czarodziei pracujących w Ministerstwie Magii. Pudełka latały między gabinetami jak małe samoloty, którymi zazwyczaj przekazywano sobie ważne informacje. Przyjęło się, że prezenty od pracowników wspomnianego wyżej departamentu należy po prostu ignorować. Mieli oni w zwyczaju rozsyłanie swoich genialnych wynalazków przynajmniej raz w miesiącu, ale większość z nich była niestety bezużyteczna. Jednak nikt nie spodziewał się tego, że gra, która znajduje się w tych brązowych skrzynkach, na długo zagości w gabinetach pracowników Ministerstwa Magii.

Oczywiście gra trafiła także w ręce Ministra Magii, który właśnie siedział przy biurku i sceptycznie patrzył na otwartą skrzynkę i Marcusa Mixona — pracownika Departamentu Magicznych Gier i Sportów, który nawiedził go z samego rana, zakłócając tym samym spokój, o którym minister tak długo marzył. Najgorsze w tym wszystkim było to, że jego podwładny uśmiechał się od ucha do ucha, doprowadzając tym Kingsleya do szału. Mixon był dość dziwnym człowiekiem, który niewiele sobie robił z komentarzy dotyczących jego osoby. Ubierał się ekstrawagancko i był zapalonym naukowcem, który postawił sobie za cel zrewolucjonizowanie czarodziejskiej cywilizacji. Większość czarodziei uważała go za dziwaka, ale on odpowiadał im szerokim uśmiechem, który momentami mroził krew w żyłach.

Między mężczyznami zapanowała niezręczna cisza. Kingsley nie miał ochoty wysłuchiwać wywodów Mixona o zaletach jego nowego wynalazku, a Mixon pragnął jedynie zarazić ministra swoim optymizmem, co w obecnej sytuacji wydawało się niewykonalne. Ale postanowił podjąć wyzwanie.

Uśmiechnął się szeroko, co spotkało się z pełnym pogardy spojrzeniem jego rozmówcy.

— Panie ministrze, zapewne przeczuwa pan, że to kolejny genialny wynalazek, który nie przetrwa na rynku nawet tygodnia.

Kingsley skinął głową, ale nie odezwał się ani słowem, dlatego Marcus kontynuował.

— Z czystym sumieniem mogę zapewnić, że tym razem będzie inaczej. Dlaczego? Już wyjaśniam. Gra Wieża Hogwartu nie jest kolejnym bublem, tylko idealnym odzwierciedleniem mugolskiej chińskiej gry o nazwie Jenga. Mugole potrafią grać w nią godzinami i od lat im się nie znudziła. Oczywiście dodaliśmy coś od siebie. Głównie dlatego, że jesteśmy czarodziejami i możemy zmienić kilka rzeczy. Jednak najlepiej jest to wyjaśnić na przykładzie, dlatego chciałbym żeby pan ze mną zagrał.

Minister otworzył szeroko oczy, myśląc że się przesłyszał.

— Słucham? — zapytał całkowicie oniemiały.

Mixon usiadł wygodniej na krześle.

— Chciałbym żebyśmy zagrali w tą grę. Wtedy lepiej pan ją zrozumie i istnieje duża szansa, że się panu spodoba.

Kingsley myślał, że nic nie jest w stanie go zaskoczyć, bo wiele już widział w swoim życiu. Jednak pozory mylą. Mixon był bardziej bezczelny niż się wydawało. Zamyślił się chwilę. Z jednej strony mógłby odmówić i wyrzucić go ze swojego gabinetu, ale z drugiej domyślał się, że mężczyzna nie odpuści i będzie go gnębił, dopóki nie spełni jego prośby. Nie chciał po raz kolejny się z nim użerać, dlatego postanowił poświęcić mu kilka minut.

Warknął z irytacją.

— Dobrze, ale streszczaj się, bo nie mam całego dnia — powiedział całkowicie zrezygnowany.

Mixon aż podskoczył z ekscytacji i sięgnął po brązową skrzynkę, która stała naprzeciwko ministra. Wyrzucił jej zawartość na blat i zaczął objaśniać zasady.

— Bardzo dobra decyzja, panie ministrze. Teraz krótko wyjaśnię zasady Wieży Hogwartu. Jak sama nazwa wskazuje polega ona na zbudowaniu jak najwyższej wieży z klocków dołączonych do zestawu. Podzielona jest na dwa etapy: w pierwszym budujemy wieżę, układając na każdym poziomie po trzy klocki.

Zaczął szybko budować wieżę z drewnianych klocków. Poziomy powstawały w zawrotnym tempie, powodując coraz większą irytację Kingsleya. Przez chwilę nawet zapragnął mu pomóc, ale trwało to bardzo krótko. Zauważył, że Marcus zostawił na biurku granatowy klocek. Mimowolnie wskazał go palcem, co mężczyzna skomentował krótkim chichotem.

— Granatowy klocek należy położyć na samym szczycie wieży na środku. W tym momencie pierwszy etap gry mamy za sobą. Wydaje się banalna, prawda? Cóż, to tylko pozory, bo teraz zaczyna się prawdziwa gra i tym samym drugi etap. Teraz także budujemy kolejne poziomy wieży, ale możemy korzystać tylko z klocków, które znajdują się po środku wybudowanych już poziomów. Trudność polega na tym, że jeśli gracz za długo się zastanawia, klocki znikają. Dodatkowo klocki można wyjmować ze środka używając tylko jednej ręki.

— Zapewne wygrywa ten, kto na szczycie ułoży granatowy klocek? — zapytał głośno Kingsley.

Mixon skinął głową.

— Dokładnie tak, panie ministrze. Granatowy klocek na szczycie wieży zamieni się w daszek.

Minister uśmiechnął się kpiąco i oparł się wygodnie o fotel, zakładając ręce pod boki. Musiał przyznać, że ta gra wydawała się brzmieć sensownie, ale zastanawiało go to, co może być w niej takiego rewolucyjnego?

— Cóż, nadal nie wiem, co jest takiego wyjątkowego w tej grze. Wydaje się być dziecinnie prosta.

Marcus spojrzał na niego z wyrzutem.

— Pozory mylą. Ta gra nie jest taka łatwa jak się wydaje. Moi pracownicy potrafili grać w nią godzinami.

Kingsley prychnął z irytacją.

— Tak, tylko twoi pracownicy dostają za to godziwą zapłatę i to należy do ich obowiązków.

— Widzę, że nadal jest pan wrogo nastawiony. Ale jestem przekonany, że pana opinia się zmieni, gdy rozegramy partyjkę.

Minister popatrzył na niego jak na wariata, ale niechętnie skinął głową i rozpoczęli drugi etap gry. Na początku wszystko szło gładko. Kingsley sprawnie wyciągał klocki ze środka poziomów, starając się nie psuć zbudowanej wcześniej konstrukcji. Jednak schody zaczęły się wtedy, gdy zniknął pierwszy klocek. Nie było wiadomo dlaczego właściwie tak się stało, ale obaj mężczyźni w ogóle się tym nie przejęli. To był ich błąd. Gdy przyszła kolej Marcusa, nagle na niższym poziomie pojawił się klocek, który zniknął kilka sekund później i zaczął niemiłosiernie drgać, naruszając całą konstrukcję. Mężczyźni próbowali przytrzymać wieżę, ale niestety runęła na blat biurka.

Minister zmroził wzrokiem swojego podwładnego, który w odpowiedzi uśmiechnął się przepraszająco.

— Zapomniałem wspomnieć, że znikające klocki mogą się pojawić w każdej chwili i drgając zniszczyć całą konstrukcję.

— Co ty nie powiesz, Mixon. Zabieraj stąd tą grę, to idiotyczne!

Mężczyzna siedzący przy biurku znowu lekko się uśmiechnął i zaczął bawić się guzikiem u swojej marynarki.

— Jest jeszcze jedna sprawa, o której panu nie powiedziałem… — zaczął.

— Jaka?

— Nie można tak po prostu przerwać tej gry. Z klocków musi powstać stabilna wieża, a jeśli przerwiemy ją w tym momencie…

— To co? Co może się wtedy stać?

— Klocki ożyją i zamienią się w małe elfy, które mówiąc krótko zrobią małą rozróbę na pańskim biurku.

Kingsley zamrugał dwa razy.

— O czym ty mówisz?

Kiedy to powiedział, usłyszał przeraźliwy pisk i spojrzał na swoje biurko. Siedziały tam małe elfy i patrzyły na niego, szeroko się przy tym uśmiechając. Potem największy z nich gestem ręki zwołał wszystkie do siebie i zaczął coś im tłumaczyć. Minister przyglądał się temu z zaskoczeniem wypisanym na twarzy. Elfy gawędziły w nieznanym mu języku i nagle rzuciły okrzyk bojowy, po czym rozproszyły się na całym biurku. Wtedy dopiero się zaczęło. Stworzenia siały spustoszenie. Biły się o ołówki, przerzucały luźne kartki, zasłaniały zdjęcia i przeraźliwie przy tym piszczały. Mężczyzna popatrzył na Mixona, który był blady jak ściana i wyglądał tak, jakby chciał stąd uciec.

— I co teraz?! — wrzasnął Kingsley, próbując przekrzyczeć małe bestie.

Marcus przełknął ślinę i powiedział:

— Są dwa sposoby. Można to po prostu przeczekać i modlić się o to, żeby wszystkiego nie zepsuły, albo powiedzieć głośno „Zbudujmy Wieżę Hogwartu!” Kiedy testowaliśmy ta grę, ta komenda na nie działała. Może tym razem też tak będzie.

— Kpisz sobie, prawda?

— Nie, nigdy w życiu!

— Twierdzisz, że ta komenda wystarczy, żeby zakończyć tą szopkę?

Mixon skinął głową.

Kingsley schował twarz w dłoniach. Ta sytuacja była wręcz absurdalna. Najpierw grał w grę z tym niezrównoważonym psychicznie człowiekiem, a teraz po jego biurku biega stado rozwydrzonych elfów, których głównym celem jest demolka na jego biurku. Nie może pozwolić na to, żeby trwało chociaż sekundę dłużej. Musiał działać.

Westchnął przeciągle.

— Trzeba wreszcie skończyć ten cyrk. Ja mam im wydać komendę?

Mixon pokręcił głową.

— Nie, razem musimy to powiedzieć, bo wtedy będą wiedziały, że nie gra pan sam.

Minister machnął ręką.

— Dobrze. Miejmy to za sobą. Na trzy. Raz, dwa, trzy…

— Zbudujmy Wieżę Hogwartu! — wrzasnęli obaj.

Początkowo nic się nie zmieniło i elfy demolowały biurko ministra, ale sekundę później usłyszały wypowiedziane słowa i ustawiły się w szeregu. Huknęło i stworzenia zamieniły się w drewniane klocki, a mężczyźni odetchnęli z ulgą.

— Masz szczęście, że podziałało — powiedział minister, patrząc na Mixona, który znowu miał na twarzy ten idiotyczny uśmieszek.

— Testowaliśmy różne komendy i tylko ta na nie działa — wyjaśnił mężczyzna.

Kingsley nie chciał dłużej słuchać jego wywodów, dlatego machnął ręką żeby go uciszyć.

— Już to mówiłeś. Nie mam czasu na twoje wywody. Zagramy jeszcze raz, a potem wyjdziesz stąd nie oglądając się za siebie, zrozumiano?

Marcus pospiesznie skinął głową i zaczął układać wieżę od zera. Jednak nie robił tego zbyt szybko, dlatego minister do niego dołączył. Parę sekund później połowa wieży stała na środku biurka, a mężczyźni ustalali, który pierwszy zaczyna. Kiedy wszystko uzgodnili, Kingsley przysunął się bliżej, żeby mieć lepszy dostęp do pierwszego poziomu wieży. Powoli wysunął środkowy klocek, spojrzał na drugą stronę i już miał wziąć go do ręki, ale nagle usłyszał znajomy głos:

— Cześć wujaszku, ja tylko na chwilę. Przyszłam do Hermiony, muszę jej opowiedzieć o rozpoczęciu roku. Mówię ci, było niesamowicie… ale zaraz, Merlinie, co ty wyprawiasz?

Obaj mężczyźni spojrzeli w kierunku skąd dobiegał głos i zobaczyli Olivię Morgan stojącą nieopodal kominka, przez który zapewne weszła do gabinetu. Patrzyła na nich z zaskoczeniem wypisanym na twarzy. Cóż, nie można było się jej dziwić, ponieważ taki widok nie zdarza się często. Chcąc zachować twarz, Kingsley wyprostował się na krześle i popatrzył na nią z wyższością, co skwitowała krótkim śmiechem. Pokręcił z dezaprobata głową i spojrzał na swoje biurko. Niestety wieża, którą niedawno wybudował wraz z Mixonem rozleciała się w drobny mak. Przeniósł wzrok na swojego rozmówcę, który skulił się w sobie i wyglądał tak, jakby chciał stąd uciec.

Olivia podeszła do biurka i wzięła do ręki jeden z klocków, ignorując zirytowane spojrzenie swojego wuja. Obejrzała go ze wszystkich stron i zapytała:

— Czy wy graliście w Jengę?

Mężczyźni popatrzyli na nią szeroko otwartymi oczami.

— Skąd znasz Jengę? — zapytał Mixon.

Dziewczyna uniosła jedną brew i otaksowała go wzrokiem. Wyglądał dość komicznie w tym jaskrawym garniturze. Mężczyzna zauważył jej nieufny wzrok. Wstał z krzesła i podszedł do niej.

— Gdzie moje maniery. Bardzo przepraszam, nazywam się Marcus Mixon i jestem pracownikiem Departamentu Magicznych Gier i Sportów — powiedział, ujmując dłoń dziewczyny.

Uśmiechnęła się lekko, a jej policzki zaróżowiały.

— Olivia Morgan, siostrzenica Ministra Magii.

Mężczyzna skinął głową.

— Bardzo mi miło pannę poznać. Właśnie pokazywałem ministrowi grę, którą stworzyłem razem z moimi współpracownikami. Odpowiadając na zadane pytanie, nie graliśmy w Jengę, chociaż jestem bardzo mile zaskoczony tym, że zna panna tą mugolską grę. Nie śmiem pytać skąd, bo w sumie to nie moja sprawa, ale jestem bardzo ciekawy.

Dziewczyna wzruszyła ramionami.

— Kiedy mieszkałam we Francji często razem z rodzicami w to graliśmy.

Mixon bez uprzedzenia klasnął w dłonie, a Olivia jęknęła z szoku.

— We Francji! Widzi pan, panie ministrze, Jenga jest popularna na całym świecie! — wrzasnął mężczyzna głosem pełnym pasji.

Dziewczyna wymieniła porozumiewawcze spojrzenia z wujem i oboje jednoznacznie stwierdzili, że Marcus ma coś z głową. Kingsley poruszył sugestywnie brwiami, informując siostrzenicę, że on się tym zajmie, co skomentowała lekkim wzruszeniem ramionami.

Chrząknął, zwracając na siebie uwagę swojego podwładnego.

— Mixon, proszę cię, opanuj się. Jestem świadomy tego, że ta gra jest tak popularna. Wszyscy dobrze wiemy, że mugole mieszkają w każdym kraju na tym świecie, więc nie ma w tym nic odkrywczego.

Mężczyzna trochę zmarkotniał i usiadł na swoim krześle.

— No tak, w sumie ma pan rację, panie ministrze. Zresztą jak zawsze.

Olivia prychnęła pod nosem.

— Lizus — wyszeptała.

Kingsley posłał jej mordercze spojrzenie, ale widziała, że kąciki jego ust drgają lekko. Wzruszyła ramionami i wskazała ręką drzwi.

— To ja już pójdę do Hermiony, a wy tu sobie… grajcie. Nie będę wam przeszkadzać.

— Nie przeszkadza nam pani — powiedział Mixon, oferując jej puste krzesło. — Zapraszamy do gry! Im więcej graczy, tym lepsza zabawa.

Kątem oka zerknęła na wuja, który prawie niezauważalnie pokręcił głową. Wiedziała, że ma ochotę wyrzucić tego faceta ze swojego biura i tylko czeka na to, aż będą tu sami i będzie mógł bez oporów się go pozbyć. Potem przeniosła wzrok na Marcusa i uśmiechnęła się przepraszająco.

— Nie, dziękuję. Naprawdę się śpieszę. Muszę przekazać coś bardzo ważnego mojej… znajomej.

Mężczyzna westchnął przeciągle i lekko skinął głową.

— No dobrze, rozumiem. Może innym razem się uda.

— Zobaczymy. To do widzenia — powiedziała, stając przy drzwiach.

Mixon usiadł przy biurku i zaczął układać klocki, mamrocząc coś pod nosem. Kingsley uchwycił rozbawione spojrzenie swojej siostrzenicy, która uśmiechnęła się szeroko i dodała:

— Udanej zabawy, wujku.

Po czym wyszła na korytarz, nie czekając na jego reakcję, jednak domyśliła się, że w tym momencie miał ochotę zapaść się pod ziemię.

Hermiona przełożyła książki z szafki na biurko i zaczęła je segregować. Najpierw pomyślała, że dopasuje je kolorami, ale potem stwierdziła, że to niezbyt dobry pomysł i najlepiej by było, gdyby zostały ułożone tematycznie. Oczywiście w między czasie każdą z nich przejrzała, tak dla sentymentu.

Akurat stała, trzymając w ręce książkę do runów, kiedy do gabinetu wszedł Draco. Spojrzał na nią sceptycznie, ale nie odezwał się ani słowem tylko przeszedł do swojego biurka i usiadł na krześle. Stąd bez skrupułów mógł przyglądać się jej poczynaniom. Była tak zajęta swoim pasjonującym zajęciem, że nie zauważała tego, co dzieje się wokół niej.

Wyciągnął się na fotelu i patrzył. Właśnie z namaszczeniem położyła na szafce książkę ze starożytnych runów. Domyślał się, że tak samo będzie reagowała na każdą księgę ze swojego zbioru, dlatego postanowił to przerwać.

Chrząknął, chcąc zwrócić na siebie jej uwagę, jednak zignorowała go i postawiła na szafce kolejną książkę. Wymamrotał coś niezrozumiałego pod nosem i założył ręce pod boki.

— Granger, dlaczego nie użyjesz różdżki, żeby ułożyć te cholerne książki? — zapytał, siląc się na obojętny ton.

Wzruszyła ramionami.

— Lubię układać moje książki bez użycia czarów — wyjaśniła.

— Ale to strata czasu! Powinnaś zająć się czymś ważnym, a nie tracić czas na porządki.

— Niby czym? — spytała cicho.

Zamyślił się chwilę.

— Czy ja wiem… może powinnaś zająć się swoją nową misją?

Odwróciła się w jego stronę i uśmiechnęła się lekko.

— Spokojnie, Malfoy. Jestem dobrze przygotowana.

— Nie sądzisz, że powinnaś pomyśleć o tym, w jaki sposób się dopasujesz? Chodzi mi o to, że jesteś trochę starsza od tych wszystkich studenciaków i możesz czuć się niezręcznie w ich towarzystwie.

Odłożyła książkę i wyszła zza biurka. Stanęła naprzeciwko niego, opierając się o blat.

— To, że jestem od nich odrobinę starsza nic nie znaczy. Po prostu pójdę tam i wbiję się w tłum. Zresztą na inauguracji roku i tak nie będę się za bardzo wyróżniać spośród tysięcy studentów.

Posłał w jej kierunku kpiący uśmiech.

— Cóż, nie wątpię, ale muszę cię zmartwić, bo o ile wiem inauguracja roku ma być pierwszego października, prawda?

Przytaknęła.

— No tak, jutro.

— A dzisiaj mamy?

Wskazał ręką kalendarz stojący na biurku. Hermiona popatrzyła na niego i otworzyła szeroko oczy.

— PIERWSZY PAŹDZIERNIKA! — wrzasnęła.

— No właśnie. Zastanawia mnie jedno: jak to się stało, że Hermiona Granger zapomniała o tak ważnym dniu?

Kobieta szybko chwyciła swój gruby notes i zaczęła go kartkować.

— Merlinie, jestem pewna, że to zapisywałam. Nawet prosiłam ciebie, żebyś mi przypomniał, ale jak zwykle to zignorowałeś! Nie rozumiem, przecież zapisywałam — łkała.

Wertowała notes i wreszcie zatrzymała się na odpowiedniej stronie. Przeczytała bezgłośnie notatkę i popatrzyła na swojego współpracownika, który uśmiechał się do niej bezczelnie.

— To nie jest śmieszne, Malfoy! Ja wiedziałam, że inauguracja roku będzie dzisiaj, nawet mam to tu zapisane. Dlaczego mi nie przypomniałeś?! — zapytała z wyrzutem w głosie.

Wzruszył ramionami, a jego uśmiech się poszerzył.

— Nie pytałaś, więc nie chciałem się wychylać, bo powiedziałabyś, że ciebie nękam.

Warknęła i uderzyła się w głowę notesem.

— Merlinie, daj mi siłę! Dlaczego muszę dzielić pokój z takim kretynem? — wymamrotała, patrząc w sufit.

Nagle drzwi do gabinetu otworzyły się na całą szerokość i stanęła w nich Olivia.

— O Morgan, jak dobrze, że jesteś. Jak zwykle w samą porę — powiedział Draco, machając do niej ręką.

Dziewczyna rozejrzała się po pomieszczeniu, nic nie rozumiejąc. Malfoy siedział przy swoim biurku cały w skowronkach, a Hermiona wyglądała tak, jakby chciała zapaść się pod ziemię. Pospiesznie zamknęła drzwi i usiadła na najbliżej stojącym krześle.

— Cześć, Hermiono. Coś się stało? — zapytała, spoglądając z troską na kobietę.

Brunetka jęknęła i usiadła na fotelu.

— Czy dzisiaj było rozpoczęcie roku akademickiego? — spytała cicho.

Olivia skinęła głową.

— Tak, było i nawet dziwiłam się, że ciebie nie ma. Coś cię zatrzymało? Wydawało mi się, że miałaś na nie iść, przynajmniej tak mówił Harry.

Hermiona uniosła brew z zaskoczeniem.

— To Harry o tym wiedział? — dopytywała.

— No tak, przecież niedawno byliśmy wszyscy u wujaszka i uzgadnialiśmy szczegóły. Nie pamiętasz? To było chyba tydzień temu tuż po naszej lekcji zaklęć.

Była Gryfonka wpatrywała się w jeden punkt. Nie miała pojęcia, jak to się stało, że zapomniała o tak ważnej uroczystości. Przecież nie powinna o tym zapominać! Ona zawsze pamięta o wszystkim. Cóż, do czasu…

Przeniosła wzrok na Olivię i jęknęła.

— Cóż, wstyd się przyznać, ale ja… ja po prostu zapomniałam o dzisiejszej uroczystości.

Dziewczyna myślała, że żartuje, ale kiedy zobaczyła jej pełne wyrzutów sumienia spojrzenie, zrozumiała, że mówi prawdę. Przez chwilę się w nią wpatrywała, ale jakiś czas później uśmiechnęła się szeroko.

— Oh, daj spokój Hermiono, w sumie niewiele straciłaś, bo ta uroczystość była dość nudna.

— Naprawdę?

— Tak. Kiedy tam weszłam zobaczyłam elegancki wystrój i takie piękne wyścielane krzesła. Na suficie migotały lampy i przez chwilę miałam wrażenie, że są magiczne, bo poruszały się po osi, ale potem zauważyłam, że jakiś mężczyzna w takim śmiesznym ubraniu nimi steruje. Sala, w której wszystko się odbyło była bardzo duża. Pamiętam, że usiadłam na wyznaczonym miejscu pomiędzy dwiema dość sympatycznymi dziewczynami. Gdy wszyscy zajęli swoje miejsca, na podeście stanął starszy mężczyzna. Na moje oko miał około siedemdziesiątki, bo ledwo trzymał się na nogach. Ubrali go w jakieś futro i dali berło. Wyglądał dość komicznie.

Hermiona rzuciła jej ostrzegawcze spojrzenie.

— To rektor uczelni — wtrąciła.

Olivia puściła tą uwagę koło uszu.

— Zwał jak zwał, fakty są takie, że jego przemowa omal mnie nie uśpiła. Nie patrz tak, Hermiono. Naprawdę to była najnudniejsza przemowa w tym stuleciu jak nie w całej historii tej szkoły. Chciałam stamtąd zwiać, ale nie mogłam, ponieważ siedziałam pośrodku rzędu i nie chciałam robić z siebie pośmiewiska. Przeczekała tę pasjonującą przemowę i modliłam się, żeby jak najszybciej skończył gadać.

Draco klasnął w dłoń.

— Widzisz, Granger, było nudno, więc nic nie straciłaś — oświadczył, dobijając Hermionę jeszcze bardziej.

Chciała mu coś odpowiedzieć, ale Olivia była szybsza.

— Właściwie to, przegapiła coś interesującego. Merlinie, to było obłędne!

Aurorzy spojrzeli na nią ze zdziwieniem.

— To znaczy? — dopytywała kobieta.

— Gdy dziadek skończył mówić, zrobiło się ciemno i myśleliśmy, że to koniec, ale wtedy puścili wiązkę światła na scenę i zobaczyliśmy, że stoi tam pianino. Domyśliłam się, że ktoś będzie dla nas grał, ale nie miałam pojęcia kto. Studenci rozglądali się dookoła siebie i nagle zauważyłam mężczyznę w czarnym fraku. Szedł w stronę pianina, wyprostowany jak struma. Był bardzo przystojny. Ciemne długie włosy idealnie pasowały do jego stroju. A jego uśmiech… Merlinie on był cudowny. Nie wiem jak się nazywa, bo nie zapamiętałam z tych emocji, ale dziewczyny mówiły coś, że będzie nas uczył gry na pianinie. Także Hermiono, będziemy miały na co popatrzeć — powiedziała dziewczyna, mrugając do niej okiem.

Słysząc jej słowa, Draco zakrztusił się własną śliną. Kobiety popatrzyły na niego sceptycznie i uśmiechnęły się kpiąco, ale nie skomentowały jego zachowania i wróciły do rozmowy.

— Jutro mamy z nim pierwsze zajęcia. Mam nadzieję, że przyjdziesz.

Hermiona skinęła głową.

— Oczywiście. Nie mogłabym przegapić tej lekcji.

Wymieniły porozumiewawcze spojrzenia i w tym momencie do gabinetu wszedł Harry, uprzednio pukając. Popatrzył na nie, a potem na pudełko, które trzymał w ręce.

— Cześć, Harry. Co tam masz? — zapytała Hermiona.

Podniósł wyżej paczkę.

— Dostałem to dzisiaj razem z pocztą. Wygląda na to, że pracownicy Departamentu Magicznych Gier i Sportów stworzyli nową grę.

Olivia jęknęła.

— Oh, to ta gra, w którą Mixon grał z wujaszkiem w jego gabinecie.

— CO?! — wrzasnęli aurorzy.

Przewróciła oczami.

— Kiedy weszłam do gabinetu wujaszka, on już tam siedział, a na biurku leżały porozwalane klocki. Wiecie, nigdy nie myślałam, ze wujek jest taki… rozrywkowy i może z kimkolwiek grać w Jengę. Nie, to się jakoś inaczej nazywa. Harry, co tam jest napisane?

Mężczyzna zerknął na dołączoną do pudełka kartkę.

— Ta gra nazywa się Wieża Hogwartu…

— Właśnie! Połóż ją na biurku, to wyjaśnię wam zasady — poprosiła.

Harry oczywiście bez wahanie spełnił jej prośbę. Szybko wyjęła małą brązową skrzynkę z opakowania i zaczęła tłumaczyć.

— Jej zasady są bardzo podobne do Jengi. Generalnie chodzi o to, żeby zbudować jak najwyższą wieżę z dołączonych do zestawu klocków. Najpierw układa się pierwszy poziom, tak żeby na każdym poziomie leżały trzy klocki, ale należy pamiętać, że na samym szczycie pośrodku ma leżeć innego koloru klocek. W tym wypadku naszym szczęśliwcem będzie granatowy klocek. Ładny, prawda? Drugi etap gry jest trudniejszy, ponieważ kolejne poziomy budujemy poprzez wyjmowanie środkowych klocków z poszczególnych pięter zbudowanej już konstrukcji. Wygrywa ten, kto ułoży na szczycie granatowy klocek i tym samym zbuduje wieżę Hogwartu.

Aurorzy popatrzyli po sobie z zaskoczeniem. Cóż, ta gra nie wydawała się być kolejnym bublem tylko czymś sensownym. Draco wzruszył ramionami.

— Wydaje się prosta — oświadczył.

Olivia uśmiechnęła się tajemniczo.

— Cóż, to tylko pozory, bo jeśli za długo wyjmujesz klocek, może zniknąć i niewiadomo jakich szkód narobi w dalszej części rozgrywki.

— Nie rozumiem…

Wzruszyła ramionami.

— Zrozumiesz jak w to zagrasz. Ta gra budzi w ludziach dzikie instynkty. Nigdy nie widziałam wujaszka takiego nabuzowanego.

Draco spojrzał na Hermionę.

— O Granger, to coś dla ciebie. Wreszcie pokażesz swoje prawdziwe oblicze.

Prychnęła pod nosem.

— Zamknij się, Malfoy — warknęła.

Olivia zorientowała się, że między tą dwójką panuje napięta atmosfera, dlatego postanowiła rozładować trochę napięcie.

— To co, gramy? — zapytała, zacierając ręce.

Harry, Hermiona i Draco popatrzyli po sobie, a potem w tym samym momencie przytaknęli.

Korytarz Royal Academy of Music powoli zapełniał się studentami, którzy stali w grupkach i popisywali się swoim talentami. Zewsząd słychać było śpiewy i dźwięki instrumentów muzycznych. Wszyscy byli podekscytowani zbliżającym się rokiem akademickim. Ta uczelnia słynęła z wymagającej kadry wykładowców, którzy doceniali nawet najmniejszy talent i potrafili wyłuskać z niego wszystko, co najlepsze.

Jednak jedna osoba na korytarzu czuła się tu bardzo dziwnie. Jak można się tego domyślić, chodzi o Hermionę Granger, która aktualnie podpierała jedną ze ścian i rozglądała się dookoła siebie, szukając ratunku z tej beznadziejnej sytuacji, w której się znalazła. Studenci, którzy zostali tu przyjęci musieli wykazać się wielkim talentem muzycznym, ale ona go nie posiadała. Owszem umiała grać na pianinie, ale wątpiła, że wypadnie wiarygodnie. Nie chciała, żeby ktokolwiek uznał ją za głupią. Zawsze była najlepsza, zawsze wszystko wiedziała i umiała, a ta sytuacja bardzo ją dołowała i miała ochotę stąd uciec jak najdalej się da.

Spojrzała w stronę drzwi wyjściowych i w ułamku sekundy stwierdziła, że musi stąd wiać. Szybko zebrała swoje rzeczy i skierowała się w tamtą stronę, ale nagle ktoś mocno złapał ją za ramię. Zerknęła za siebie i przełknęła głośno ślinę. Olivia patrzyła na nią swoim nieznoszącym sprzeciwu wzrokiem.

— A dokąd to się wybierasz? — zapytała, unosząc wysoko brew.

Aurorka zmieszała się.

— Do toalety — odpowiedziała.

Dziewczyna wskazała głową drzwi do łazienki, które znajdowały się po przeciwnej stronie.

— O ile wiem, znajdują się tam. Hermiono, czy ty chciałaś uciec?

Odłożyła książki na parapet i opuściła głowę na dół.

— Cóż, przez chwilę o tym pomyślałam…

Olivia jęknęła i pokręciła głową.

— A co ty byś zrobiła na moim miejscu? Ja tu nie pasuję! Oni, wy… wy wszyscy jesteście utalentowani, a ja umiem jedynie grać na pianinie! Obawiam się, że sobie nie poradzę i poniosę klęskę. Ja nigdy nie przegrywam, ale… Merlinie, to jest silniejsze ode mnie! To był zły pomysł, ja nie powinnam była się na to zgadzać!

Olivia spojrzała na nią z troską i położyła rękę na jej ramieniu.

— Hermiono, posłuchaj mnie. To, że nie jesteś tak uzdolniona jak większość studentów, nic nie znaczy. Sama powiedziałaś, że umiesz grać na pianinie, a to wielka umiejętność. Nie możesz się poddawać, bo przecież ty nigdy nie przegrywasz. Jesteś silna i dasz sobie radę! Poza tym dobrze wiesz, że wujaszek poinformował rektora o twojej misji. Oczywiście nie powiedział mu, że masz mnie chronić przed Śmierciożercami, ale rektor wie, że będziesz tutaj tylko przez jakiś czas, więc naprawdę nie musisz się zadręczać. A jeśli nie będziesz czuła się zbyt komfortowo, albo ktoś będzie ci dokuczał, zawsze możesz mi o tym powiedzieć, a ja już się zajmę tym delikwentem. Wiesz mi, po rozmowie ze mną, da ci spokój.

Hermiona jęknęła.

— Nadal nie jestem pewna czy…

Olivia przewróciła oczami.

— Merlinie, dziewczyno, wyluzuj trochę. Jesteś bardzo spięta.

Kobieta spojrzała na nią srogo.

— Jestem wyluzowana.

— O tak, właśnie widzę, że poluzowałaś koka i odpięłaś jeden guzik od bluzki. Wow szalona…

Hermiona prychnęła i wyprostowała się.

— Nie kpij sobie ze mnie, dobrze? Ja zawsze tak chodzę do pracy, a przypominam ci, że…

— Tak wiem, jesteś w pracy, ale myślę, że za bardzo się tym przejmujesz. Powinnaś chociaż spróbować się zaklimatyzować. Dobrze, że nie założyłaś garsonki, bo wtedy na pewno byłabyś w centrum uwagi. No co? Nie patrz tak na mnie. Prawda jest taka, że musisz wyluzować i to od razu. Popatrz na mnie. Czy ja wyglądam na spiętą?

Panna Morgan uśmiechnęła się szeroko i okręciła w kółko, po czym położyła ręce na biodrach. Hermiona patrzyła na nią jak zahipnotyzowana i żałowała, że nie jest taka jak ona. Osiemnastolatka była wesoła, pewna siebie i bezpośrednia, dzięki czemu szybko poznawała nowych ludzi. Nic dziwnego, że nawet Harry się nią zainteresował.

Westchnęła pod nosem i pokręciła głową.

— Nie, ty jesteś wyluzowana i pewna siebie, ale… ja nie potrafię być taka jak ty — odpowiedziała prawie szeptem.

Olivia podeszła bardzo blisko.

— Jesteś najmądrzejszą osobą jaką kiedykolwiek poznałam. Kiedy uczyłam się w Beauxbatons chciałam być taka jak ty. Zdziwiona? Cóż, nie powinno cię to dziwić, ponieważ po całym świecie krążyły o was legendy. To ty uratowałaś świat przed Voldemortem! To dzięki tobie Harry przeżył! Powinnaś być z siebie dumna.

— Jestem, ale to wszystko działo się w świecie magii, a tutaj jestem nikim…

— Nie możesz tak myśleć! Jesteś cholernie inteligentna i sprytna. Wujek wybrał ciebie do tej misji, ponieważ zna twoje umiejętności i wierzy w ciebie. Wszyscy w ciebie wierzymy. Ja, Harry i nawet Draco. Nie masz pojęcia jak bardzo on ciebie ceni, chociaż tego nie okazuje.

Hermiona zmrużyła oczy.

— O czym ty mów…

— To teraz nie ważne — przerwała jej dziewczyna, kładąc ręce po obu jej stronach. — Teraz musisz się skupić na sobie. Wyprostuj się i wejdź do tej sali z podniesioną głową. Dasz radę! Jestem o tym przekonana.

Aurorka uśmiechnęła się lekko. Olivia miała rację, musiała w siebie uwierzyć. Możliwe, że początkowo będzie trudno, ale przecież radziła sobie z trudniejszymi sprawami.

— Dziękuję — powiedziała, patrząc w oczy dziewczynie, która posłała jej swój firmowy uśmieszek.

— Nie ma za co. Po prostu w siebie uwierz.

Przez chwilę na siebie patrzyły, ale potem oparły się o parapet i wypatrywały wykładowcy od pianistyki, jednak nigdzie go nie było. Hermiona zerknęła na zegarek — zaraz powinny rozpocząć się zajęcia.

Nagle pod salą zrobiło się głośno i obie spojrzały w tamtą stronę. Ktoś otworzył drzwi i studenci wchodzili do środka, więc dziewczyny do nich dołączyły. Kiedy przeszły przez próg, rozejrzały się po pomieszczeniu. Było bardzo klimatyczne. Na ścianach wisiały obrazy znanych pianistów, a pośród nich mnóstwo dyplomów, ale z tej odległości nie dało się rozczytać do kogo należą. W sali stały trzy pianina i kilka rzędów pojedynczych krzeseł, gdzie siadali studenci. Hermiona zerknęła na Olivię i zajęły miejsca w trzecim rzędzie. Wszyscy czekali na wykładowcę, którego niestety nigdzie nie było widać.

— Myślisz, że przyjdzie? — zapytała Olivia Hermionę.

Kobieta szybko przytaknęła.

— Oczywiście, że tak. Być może coś go zatrzymało. Tak się czasem zdarza.

— Albo ktoś — dodała dziewczyna, co Hermiona skomentowała ostrym spojrzeniem. — No co? Nie widziałaś go, więc nie wiesz jakie z niego ciacho. Założę się, że każda z kobiet na tej uczelni chciałaby mieć z nim… indywidualne lekcje. Nie mówię o sobie, oczywiście, bo ja jestem zainteresowana Harrym, ale… miło będzie na niego popatrzeć. — dodała, uśmiechając się lekko.

Panna Granger zachichotała, ale nic nie powiedziała. Zresztą nie miała na to czasu, bo nagle drzwi się otworzyły i do sali wszedł wykładowca. Od razu skierował się do biurka i zaczął wyjmować swoje rzeczy, nie patrząc na studentów. Wszyscy wpatrywali się w niego z niesamowitym przejęciem. Kiedy był gotowy do zajęć, poprawił garnitur i wreszcie na nich spojrzał.

Wszystkie dziewczęta jęknęły, co mężczyzna skomentował lekkim uwodzicielskim uśmiechem. Hermiona zmarszczyła czoło. Wydawało jej się, że gdzieś go już widziała. Te oczy i wyraz twarzy był znajomy. Nagle ich oczy się spotkały i wtedy jęknęła cicho.

— Merlinie — zapiszczała, zwracając na siebie uwagę Olivii i wykładowcy, który uśmiechnął się lekko, widząc jej reakcję.

Hermiona odwróciła wzrok i udała, że przegląda książkę. Olivia szturchnęła ją w ramię. Spojrzała na nią.

— Co jest, Hermiono?

— Potem ci powiem — wyszeptała.

Dziewczyna rzuciła jej sugestywne spojrzenie, ale pokręciła głową i popatrzyła przed siebie. Wykładowca przeszedł na środek sali i chrząknął, zwracając na siebie uwagę wszystkich.

— Witam was na zajęciach z pianistyki. Nazywam się David Monk i będę wykładał ten przedmiot. Jak sama nazwa wskazuje, na tych zajęciach podszkolicie swój warsztat muzyczny i kto wie, może w niedalekiej przyszłości będziecie… sławni — powiedział, na co kilka osób zachichotało. — Oczywiście do tego jeszcze daleko, ale będę się starał pomóc wam, najlepiej jak potrafię. Jednak od razu zaznaczę, że powinniście przygotować się na ciężką pracę. Gra na pianinie nie należy do najłatwiejszych, ale to zapewne wiecie. Chciałbym pokrótce opowiedzieć o moim programie nauczania. Przez pierwszy miesiąc zajmiemy się teorią i historią pianistyki. Chcę żebyście poznali historię życia największych twórców. Możliwe, że uznacie to za stratę czasu, ale mylicie się. Ta wiedza będzie bardzo pomocna, szczególnie na egzaminie, ale o nim opowiem za kilka chwil. Po upływie miesiąca zajmiemy się praktyką. Będziecie przychodzili na zajęcia indywidualnie, ponieważ nie jestem zwolennikiem zajęć grupowych. W ten sposób będę mógł skupić się na waszych umiejętnościach i pomóc wam w osiągnięciu lepszych wyników. Pod koniec semestru odbędzie się egzamin teoretyczny i praktyczny. Jeśli go zdacie, będziecie brali udział w bardziej zaawansowanych zajęciach, które odbywają się na drugim semestrze. Jakieś pytania?

Studenci rozejrzeli się po sobie, ale nikt nie odważył się zadać jakiegokolwiek pytania. Nawet Hermiona siedziała cicho jak myszka i starała się nie patrzeć na Davida. Nigdy nie przypuszczała, że to on będzie jej wykładowcą. Żałowała, że wtedy w restauracji nie zapytała go, gdzie pracuje. Zmrużyła oczy, próbując sobie przypomnieć tamtą rozmowę. Był szarmancki i ewidentnie ją uwodził, ale nawet słowem nie wspomniał o swoim zawodzie. Przynajmniej ona tego nie pamiętała.

Zerknęła na niego. Stał obok biurka i szukał czegoś pośród dokumentów. Nagle podniósł wzrok i spojrzał prosto na nią. Prześwietlał ją wzrokiem i nie wyglądał na przerażonego tą sytuacją. Wręcz przeciwnie, wyglądał na rozbawionego. Jej jednak nie było do śmiechu. Miała ochotę zapaść się pod ziemię.

Olivia przyglądała się kobiecie, nic nie rozumiejąc. Wreszcie nie wytrzymała i przybliżyła się do niej.

— Hermiono, powiedz mi wreszcie, o co chodzi. Ty go znasz? — zapytała półgębkiem.

Aurorka przełknęła ślinę i lekko skinęła głową.

— Cóż, jakiś czas temu byłam w Chez Antoinette i on też tam był. Nie wiem jak to się stało, ale… zaczęliśmy rozmawiać i…

— Byłaś z nim na randce?! — pisnęła dziewczyna prawie bezgłośnie.

Hermiona rzuciła jej karcące spojrzenie.

— Nie, oczywiście, że nie. To nie była randka tylko kolacja. Ale do niczego między nami nie doszło — odpowiedziała.

— Merlinie! Nie przypuszczałam, że taka jesteś — dodała Olvia, uśmiechając się lekko.

— Jaka?

— Hmm… towarzyska?

Hermiona prychnęła i założyła ręce pod boki, a Olivia parsknęła śmiechem, zwracając na siebie uwagę wszystkich studentów i wykładowcy, który posłał obu kobietom znaczące spojrzenie.

— Widzę, że panie prowadzą dość ożywioną dyskusję. Można wiedzieć o czym?

Hermiona zerknęła na Olivię, która zaczerwieniła się i zaśmiała nerwowo. Przełknęła ślinę i spojrzała na niego.

— Cóż, rozmawiałyśmy o… wystroju sali. Jest taki klimatyczny.

David przez chwilę na nią patrzył i próbował stłumić uśmiech, ale ona wiedziała, że go to bawi. Zresztą nie można było mu się dziwić, ponieważ jej odpowiedź była wręcz absurdalna.

— Interesujące — mruknął. — Dobrze, teraz zajmiemy się pierwszym tematem. Dzisiaj chciałbym wam opowiedzieć o fortepianie, którego początki sięgają siedemnastego wieku. Wtedy zaczęto produkować coraz lepsze instrumenty muzyczne, głównie dla rodzin królewskich.

Spojrzał na studentów.

— Radziłbym notować.

Wszyscy sięgnęli po notatniki. Hermiona ostatni raz zerknęła na Davida i była święcie przekonana, że mrugnął do niej okiem.

Godzinę później zajęcia się skończyły i studenci zaczęli wychodzić na korytarz. Hermiona ociągała się z wyjściem, ponieważ chciała porozmawiać z Davidem. Olivia popatrzyła na nią wyczekująco i ponagliła gestem ręki.

— Hermiono, idziesz? Trochę mi się spieszy — powiedziała cicho.

Aurorka spojrzała na nią kątem oka, ale nadal wolno pakowała książki do torby.

— Możesz iść, jeśli nie masz czasu. Chciałam porozmawiać z Davidem — odpowiedziała.

Olivia uniosła brwi z zainteresowaniem.

— Niby o czym?

Hermiona wzruszyła ramionami.

— No wiesz, o tej sytuacji i w ogóle…

— Przecież ty nie musisz mu się tłumaczyć! — wrzasnęła dziewczyna, ale widząc karcący wzrok kobiety, dodała cicho: — Jesteś dorosła i masz prawo być gdzie chcesz. Ale oczywiście nie będę ci tego zabraniać, ale proszę cię o jedno — uważaj na siebie.

Hermiona posłała jej lekki uśmiech.

— Dziękuję. Ty także uważaj. Spotkamy się jutro w Ministerstwie.

Dziewczyna skinęła głową i wyszła przez drzwi, uprzednio żegnając się z wykładowcą, który bacznie obserwował Hermionę. Tymczasem ona spakowała swoje rzeczy i wolnym krokiem podeszła do biurka, utrzymując z nim kontakt wzrokowy. Oparł łokcie na biurku i uśmiechnął się lekko.

— Witaj, Hermiono. Miło cię widzieć w takich… okolicznościach — mruknął pod nosem.

Uśmiechnęła się kpiąco.

— Właśnie widzę tę radość — skwitowała.

— Nie wiedziałem, że jesteś studentką.

— Bo nie jestem.

Uniósł brew do góry.

— Więc, co tu robisz?

Rozejrzała się dookoła i przybliżyła się do biurka.

— Mówiłam ci, że jestem detektywem. Prowadzę nową sprawę i tym razem mam ochraniać Olivię Morgan, siostrzenicę mojego znajomego. To ta dziewczyna, która koło mnie siedziała — wyjaśniła.

Skinął głową.

— Ach tak, ta z którą o mnie plotkowałaś? — zapytał rozbawionym tonem.

Pogroziła palcem.

— Po pierwsze, ja nie plotkuję, a po drugie, skąd wiesz, że rozmawiałyśmy o tobie?

Wzruszył ramionami i oparł się o krzesło.

— Proszę cię, Hermiono, widziałem, że na mnie zerkasz, a poza tym jak zapytałem o czym rozmawiacie, zaczęłaś się plątać. Chociaż muszę przyznać ci rację. Ten wystrój idealnie pasuje do tego miejsca.

Pokręciła głową z politowaniem.

— Dlaczego mi nie powiedziałeś, że tu pracujesz?

— A jakie to ma znaczenie?

Prychnęła.

— To ma bardzo duże znaczenie! Gdybym wiedziała, że tu wykładasz, zapewne nie podjęłaby się tego zadania.

Wstał z krzesła i podszedł bliżej niej. Przełknęła ślinę, kiedy stanął kilka cali przed nią.

— Dlaczego?

— Bo ja nie… ja po prostu… ja nie spotykam się ze swoimi wykładowcami! — krzyknęła, nie mogąc znaleźć innych słów.

— A co w tym złego? Hej, przecież jesteś dorosła i sama powiedziałaś, że nie jesteś studentką, tylko wykonujesz swoją pracę.

Wzruszyła ramionami.

— Niby tak, ale i tak czuję się niezręcznie — odparła, zaciskając usta.

Podszedł do niej i złapał z obu stron za ramiona. Kiedy podniosła wzrok, uśmiechnął się lekko.

— Zapewniam cię, że nie robimy nic złego. Poza tym spotkaliśmy się tylko raz, ale jeżeli masz ochotę to może dzisiaj pójdziemy coś zjeść? Przy okazji porozmawiamy, tak jak wtedy — zaproponował.

— No nie wiem…

— Możemy spotkać się pod Chez Antoinette za godzinę lub dwie. Nikt się nie dowie.

Zamyśliła się chwilę. W sumie miał rację, bo mogła wychodzić z kim chciała i naprawdę nie robiła nic złego. Jednak wewnętrzny głos podpowiadał jej, że nie powinna tego robić. Ale jego wzrok był taki magnetyczny…

— W zasadzie…

Jej wypowiedź przerwało ciche pukanie do drzwi. Oboje spojrzeli w tamtym kierunku i zauważyli młodego mężczyznę, który spojrzał na Hermionę swoimi niebieskimi oczami. Bez słowa przeszedł przez pomieszczenie i zatrzymał się koło kobiety.

— Cześć, Gran… Cześć, Hermiono — powiedział, uśmiechając się półgębkiem.

Otworzyła szeroko oczy.

— Malfoy? Merlinie, co ty tu robisz? — zapytała.

Wzruszył ramionami. Już chciał coś powiedzieć, ale David był szybszy.

— Malfoy? To ten, o którym mi opowiadałaś? — zapytał kobietę.

Draco zamrugał dwa razy i przysunął się do Hermiony.

— No, no, nie wiedziałem, że komukolwiek o mnie opowiadałaś. Mam nadzieję, że w samych superlatywach. A tak w ogóle, jestem Draco Malfoy, znajomy z pracy Granger, a ty? — zapytał Davida.

— David Monk, wykładowca Hermiony i znajomy.

Kobieta poczuła, że się rumieni. Blondyn patrzył na obojga z zaskoczeniem wypisanym na twarzy. Wyglądał tak, jakby chciał rzucić jakąś cienką ripostę, ale Hermiona chciała tego uniknąć, dlatego rzuciła w jego kierunku spojrzenie mówiące „Nawet nie próbuj”. Stanęła naprzeciwko niego i założyła ręce pod boki.

— Możesz mi wreszcie wyjaśnić, co tu robisz?

Skinął głową.

— Zrobiłbym to, gdyby twój znajomy mi nie przerwał — odpowiedział, co skomentowała morderczym spojrzeniem. — Generalnie chodzi o to, że chciałbym ci coś pokazać.

— Ale co?

— Chodzi o… sprawy zawodowe. To nie może czekać, bo jak dobrze wiesz, nie mamy czasu. Myślę, że dzięki temu wiele się wyjaśni.

Zmrużyła oczy i bacznie go obserwowała. Domyśliła się, że chodzi o sprawę Kena.  Oczywiście chciała poznać odpowiedzi na dręczące ją pytania, ale zdenerwowało ją to, że akurat dzisiaj zapragnął na nie odpowiedzieć. Dodatkowo David zaproponował jej obiad w Chez Antoinette. To może poczekać, najpierw musi wypytać Malfoya, o co dokładnie chodzi.

Spojrzała na niego sugestywnie.

— Wyjdźmy na zewnątrz — powiedziała, po czym odwróciła się do Davida. — Zaraz wracam, musimy tylko coś omówić z Malfoyem.

Mężczyzna niechętnie skinął głową, a aurorzy wyszli na korytarz. Kiedy minęli próg, Hermiona złapała blondyna za barki i z całej siły pchnęła na ścianę. Mało brakowało żeby się przewrócił, bo w ogóle się tego nie spodziewał.

— Co ci odbiło, Granger? — zapytał oschle.

— Co mi odbiło? Ty się jeszcze pytasz, co mi odbiło? To ja się ciebie pytam, co to miało znaczyć? Od kiedy mówisz do mnie po imieniu?!

Wzruszył ramionami.

— Wymsknęło mi się.

Zaśmiała się sucho.

— Ach tak? Cóż, według mnie zrobiłeś to specjalnie, bo chciałeś sprowokować Davida!

Mimowolnie zerknął w stronę drzwi.

— Nie wiedziałem, że zadajesz się z wykładowcami. Czyżby Hermiona Granger pokazywała pazurki?

Zmrużyła gniewnie oczy.

— Malfoy, dla własnego dobra, nie prowokuj mnie. A jeśli chodzi o niego to spotkałam się z nim tylko raz, ale bardzo dawno temu. Zresztą nie muszę ci się tłumaczyć.

— To prawda, nie musisz. Ale i tak jestem w szoku.

Warknęła z irytacją.

— Dobra Malfoy, skończ ten cyrk i wytłumacz mi, co chciałeś mi pokazać.

Wyprostował się i spojrzał jej prosto w oczy.

— Przez długi czas namawiałaś mnie do rozmowy o moim ojcu. Wahałem się i nie chciałem o nim rozmawiać, ale jakiś czas temu stwierdziłem, że mogę uchylić rąbka tajemnicy. Chciałem cię gdzieś zabrać i pokazać coś ciekawego. Coś, co w jakimś stopniu rozjaśni twój umysł i może pomoże w sprawie Kena.

Patrzyła na niego jak zahipnotyzowana. Od wielu tygodni chciała usłyszeć te słowa, ale jak dotąd nie miała warunków żeby z nim porozmawiać, bo zawsze ktoś im przerywał. Teraz ma okazję być z nim sam na sam i wypytać o co zechce. Wystarczy, że się zgodzi.

Ukradkiem zerknęła na drzwi do sali, w której siedział David. Zaproponował jej spotkanie, ale może uda się je przełożyć na inny dzień? Nigdy niewiadomo, czy Malfoyowi się nie odmieni i na przykład jutro nie będzie taki skory do współpracy.

Zagryzła wargę i przeniosła wzrok na blondyna, który posłał jej swój firmowy uśmieszek.

— Nie mów, że zaproponował ci wspólne wyjście? — zapytał, a ona odwróciła wzrok. — Proszę cię, Granger, on jest od ciebie sporo starszy. Nie szkoda ci czasu? Gdybym był tobą, wybrałbym mnie, a raczej moją propozycję, ale oczywiście nie będę ci nic sugerował.

Westchnęła przeciągle.

— Zastanawia mnie jedno: dlaczego akurat dzisiaj jesteś taki skory do współpracy? — zapytała.

Oparł się nonszalancko o ścianę.

— Nie wiem, może po prostu chcę pomóc?

Prychnęła.

— To coś nowego. Draco Malfoy chce pokazać jakim jest świetnym aurorem — zakpiła.

Uśmiechnął się i wzruszył ramionami.

— Kiedyś trzeba być tym dobrym. To jak? Idziesz ze mną czy z tym gogusiem?

Zignorowała jego uwagę i zamyśliła się. Nie wiedziała, co powinna zrobić. Z jednej strony nie chciała zranić Davida, a z drugiej, pragnęła wreszcie poznać tajemnice Lucjusza Malfoya.

— Wybieraj, Granger — usłyszała tuż przy swoim uchu.

Była tak zamyślona, że nie zauważyła, że Draco przysunął się do niej i dzieliło ich kilka cali. Przełknęła ślinę i odwróciła wzrok.

— Zaraz przyjdę — powiedziała, po czym weszła do sali wykładowej.

David spakował już swoje rzeczy do torby. Stał przy biurku i patrzył przez okno. Obrócił się, kiedy usłyszał jej kroki. Posłał jej miły uśmiech. Podeszła bliżej.

— Słuchaj, David, ja… ja nie mogę iść z tobą na obiad. Muszę zrobić coś ważnego. Mam nadzieję, że rozumiesz. Oczywiście możemy się umówić na inny dzień — wyjaśniła.

Włożył ręce do kieszeni i powoli skinął głową.

— Rozumiem. Praca jest ważniejsza od przyjemności. Spotkamy się innym razem.

Uśmiechnęła się lekko.

— Tak, oczywiście. To… to cześć — wyjąkała.

Odwróciła się na pięcie i skierowała w stronę drzwi. Kiedy stanęła na progu, usłyszała jego słowa:

— Miłego popołudnia. Uważaj na siebie.

Skinęła głową i wyszła, nie odwracając się za siebie. Podeszła do Dracona, który opierał się o parapet.

— To co mi chcesz pokazać? — zapytała stanowczo.

Uśmiechnął się i gestem ręki poprosił żeby za nim szła. Wyszli z uczelni i szli ulicami Londynu. Nagle Draco rozejrzał się dookoła siebie i wszedł w wąską uliczkę, a Hermiona podążyła za nim. Zatrzymali się w cichym zaułku. Blondyn wyciągnął rękę i poparzył na nią sugestywnie. Posłała mu pytające spojrzenie.

— Złap mnie za rękę — rozkazał.

Zamrugała dwa razy.

— Że co?

Przewrócił oczami.

— Będziemy się teleportować. Po prostu złap mnie za rękę i nie zadawaj pytań.

— Trzeba było tak od razu — odparła.

Nie zdążył nic odpowiedzieć, bo ścisnęła jego ramię i teleportowali się z trzaskiem.

Wylądowali przed dużą rezydencją. Hermiona z początku w ogóle nie rozpoznała tego miejsca, które mówiąc szczerze, było magiczne. Posiadłość miała kilkaset hektarów i otoczona była wysokim murem, jednak przez bramę zauważyła, że po obu stronach rośnie zielona trawa, a z prawej strony znajduje się fontanna. Jej uwagę zwrócił wielki dwór z niezliczoną liczbą okien i ostro zakończonymi wieżami. Miała wrażenie, że kiedyś tu była.

Spojrzała na Dracona, który przyglądał się jej badawczo. Szukała w pamięci obrazów z przeszłości i dopiero po kilku minutach wszystko wróciło. Otworzyła szeroko oczy. Chciała coś powiedzieć, ale on był szybszy.

— Witaj w Malfoy Manor — powiedział ponuro.

Jęknęła cicho. Nie miała zbyt dobrych wspomnień z tym miejscem w roli głównej. Tutaj rozegrały się sceny, o których wielokrotnie próbowała zapomnieć, a teraz musiała tam wejść i przeżywać wszystko na nowo. Nie chciała tego. Jednak wiedziała, że gdzieś tam w tym wielkim dworze są cenne informacje, na których bardzo jej zależy.

Przełknęła ślinę i odważyła się spojrzeć na Draco. Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji. Rozglądał się dookoła, ale nie wyglądał na zadowolonego, że tu jest. Cóż, przynajmniej to ich łączyło.

— Dlaczego mi nie powiedziałeś, że chcesz mnie tu zabrać? — zapytała, przerywając ciszę.

Wzruszył ramionami.

— Pewnie dlatego, że gdybyś się dowiedziała prawdy, nie chciałabyś tu przyjść. Oczywiście nie dziwię ci się. Ja też nie jestem tutaj z przyjemności. Ale kiedyś musiał nadejść ten dzień, kiedy przekroczę tą bramę i ujawnię sekrety mojego ojca.

Świdrowała go wzrokiem, próbując zrozumieć jego intencje, jednak jedna sprawa nie dawała jej spokoju.

— Ale… dlaczego akurat mnie chcesz to wszystko pokazać? W Ministerstwie jest wiele osób, które pragnęłyby się z tym zapoznać.

Popatrzył na nią swoim pustym wzrokiem.

— Może i są, ale… ufam tylko tobie. Tak, wiem, to śmieszne i żałosne, ale prawda jest taka, że pracujemy razem i pomimo przeszłości, która w gruncie rzeczy nie była zbyt kolorowa, powinniśmy sobie ufać. Jednak wydaje mi się, że to tobie najbardziej zależy na tych informacjach. W końcu tak bardzo się we wszystko angażujesz i chcesz być najlepsza. Daję ci szansę zabłysnąć i stać się bohaterką. Czyż to nie wspaniałe? — zapytał ironicznie.

Prychnęła.

— Oh, dziękuję za twoją hojność. To naprawdę wielka wspaniałomyślność — odpowiedziała podobnym tonem.

— Polecam się na przyszłość, ale teraz pora zmierzyć się z prawdą.

Przytaknęła i nagle uzmysłowiła sobie, że na jej ramieniu wisi torebka z książkami. Domyślała się, że będą się przedzierać przez wąskie korytarze, więc pewnie by jej ciążyła. Zręcznym ruchem zdjęła ją z ramienia i zaczęła przeszukiwać.

— Co ty robisz? — spytał, unosząc wysoko brwi.

— Zaraz zobaczysz.

Wyjęła z dna torby różdżkę i wyprostowała się, celując nią w torbę, która momentalnie zmieniła swoje rozmiary i teraz bez problemu mogła ją włożyć do kieszeni spodni. Kiedy skończyła popatrzyła na blondyna, który mrugał niedowierzając temu co widzi.

— Jak to zrobiłaś?

Wzruszyła ramionami, uśmiechając się szeroko.

— Zaklęcie zmniejszająco-zwiększające. Nie znasz go?

Podrapał się po brodzie.

— Chyba kiedyś o nim słyszałem, ale nigdy nie widziałem na własne oczy efektów jego działania. Zawsze mnie zastanawiało jak to robisz, że nie chodzisz obładowana tak jak większość kobiet.

Zaśmiała się krótko.

— Wolę użyć zaklęcia niż chodzić obładowana jak słoń. No ale zajmijmy się pracą. Wchodzimy? — zaproponowała.

Przytaknął i poszedł przodem. Hermiona zamknęła oczy, kiedy przechodzili przez żelazną bramę. Nie miała na tyle odwagi żeby rozglądać się na boki, chociaż kusił ją plusk wody w fontannie i fantazyjnie uformowane rośliny. Skupiła się na zadaniu, które ją czekało. Nie chciała się dekoncentrować. Wolnym krokiem maszerowali do frontowych drzwi. Draco otworzył je jednym machnięciem różdżki, wypuszczając na zewnątrz zapach stęchlizny. Kobieta wzdrygnęła się, gdy przeszli przez próg. Nie mogąc się powstrzymać, rozejrzała się dookoła. Dwór był ponury, pomimo wielu pochodni wiszących na ścianach. Kamienną posadzkę pokrywał gustowny dywan. Po obu stronach korytarza znajdowały się ręcznie robione meble, które ładnie współgrały z tym surowym wnętrzem. Miała wrażenie, że ktoś ich obserwuje i nie pomyliła się, bowiem każdy ich ruch śledziły oczy jasnowłosych postaci z obrazów. Hermiona domyślała się, że to członkowie rodu Malfoyów, ale nie zamierzała zaprzątać sobie tym głowy. Po prostu szła za Draco.

Kiedy weszli do salonu, poczuła suchość w gardle i momentalnie wróciły wszystkie wspomnienia. Oczami wyobraźni widziała Bellatrix pochylającą się nad nią i wykrzykującą wiele przekleństw w jej stronę. Znowu po jej ramieniu spływała krew, kiedy wygrawerowała jej to przeraźliwe słowo — szlama. Poczuła się brudna i nic nie warta. Do oczu napłynęły łzy i miała ochotę stąd uciec. Popatrzyła w lewo i zobaczyła schody do lochów, gdzie Narcyza kazała zaprowadzić Rona i Harry’ego. Widziała przerażenie rudzielca i słyszała jego krzyki. Potem zerknęła do góry i ujrzała wielki żyrandol. To dzięki niemu wyrwali się z tego koszmaru. A raczej dzięki Zgredkowi, który wykazał się wielką odwagą, ratując ich przed śmiercią. Zgredek… poczciwy skrzat, który zginął, ratując swoich przyjaciół.

Jęknęła przeraźliwie, próbując stłumić łzy, co zwróciło uwagę Dracona i momentalnie pojawił się obok niej. Patrzył na nią nic nie mówiąc i wyglądał tak, jakby walczył sam ze sobą. Potrząsnął głową.

— Dasz radę iść dalej? — zapytał cicho.

Powoli skinęła głową i przeszła dalej, próbując dotrzymać mu kroku. Zeszli po schodach i skręcili w prawo, szybko mijając lochy. Wędrowali wąskimi korytarzami, skręcali w lewo i w prawo, co spowodowało, że kobieta całkowicie straciła orientację w terenie. Nie miała pojęcia gdzie są. Być może nie chciała tego wiedzieć.

— Czy ty aby na pewno wiesz, gdzie idziemy? — zapytała cicho.

Parsknął śmiechem i odwrócił się do niej.

— Spokojnie Granger, nie zgubimy się — uspokoił ją.

Wzruszyła ramionami.

— Dobrze wiedzieć. A tak w ogóle to, gdzie mnie prowadzisz?

— Do sekretnego gabinetu mojego ojca — odpowiedział.

— Oh.

Uznał jej westchnięcie za zgodę i ruszył przed siebie szybkim tempem. Wymamrotała coś niezrozumiałego pod nosem, próbując go dogonić. Biegła, skupiając się na jego blond włosach, które były bardzo dobrze widoczne w tych mrocznych korytarzach.

Nagle zatrzymał się przy wielkich drewnianych drzwiach. Przyglądał się nim badawczo, tak jakby próbował wymyśleć sposób, żeby przez nie przejść. W międzyczasie Hermiona do niego dobiegła i dysząc ciężko, próbowała uspokoić tętno. Kiedy wszystko wróciło do normy podeszła bliżej drzwi i wyciągnęła rękę przed siebie. Wyciągnęła różdżkę i lekko nią machnęła. Z drzwi uniosły się kłęby dymu i jakaś dziwna poświata, której nie rozpoznawała.

— To pomieszczenie jest przesiąknięte czarną magią, więc marne szanse, że rozpoznasz którekolwiek z tych zaklęć — powiedział Draco, hamując tym samym jej zapędy.

Rzuciła w jego stronę mordercze spojrzenie i odsunęła się, robiąc mu miejsce.

— Skoro jesteś taki mądry, to otwórz te drzwi, geniuszu — zakpiła.

Przewrócił oczami i stanął naprzeciwko zamka. Obserwował go przenikliwym wzrokiem i zrobił coś, czego Hermiona w ogóle się nie spodziewała — przemówił mową wężów.

— Otwórz się.

Przez chwilę nic się nie działo, ale sekundę później węże ozdabiające drzwi zaczęły kręcić się wokół własnej osi i usłyszeli kliknięcie. Drzwi były otwarte.

Draco pchnął je nieznacznie i spojrzał na nią z satysfakcją. Ona nie poruszyła się nawet o milimetr, tylko wpatrywała się w niego jak zahipnotyzowana.

— Nie wchodzisz? — zapytał tonem pozbawionym emocji.

Zamrugała dwa razy.

— Jesteś wężousty? — mruknęła niemal bezgłośnie.

Pokręcił przecząco głową.

— Nie Granger, nie jestem. Po prostu ojciec kiedyś nauczył mnie wymawiać to zdanie. To było wtedy, gdy jeszcze mi ufał. Aż wstyd, że był taki głupi nie zmienił hasła wstępu do gabinetu. Być może wyleciało mu to z głowy, albo nie spodziewał się, że kiedykolwiek tu wejdę.

— Cóż, lepiej dla nas — wymamrotała.

Skinął głową i puścił ją przodem. Wzięła głęboki oddech i weszła do środka, rozglądając się po pomieszczeniu. Z każdej strony piętrzyły się wysokie regały po brzegi wypełnione dokumentami. Sięgnęła po teczkę leżącą najbliżej i zorientowała się, ze to akta jednego z uczniów Hogwartu, jednak zupełnie go nie kojarzyła, dlatego pokazała dokumenty Malfoyowi, ale on jedynie wzruszył ramionami. Przechodzili wzdłuż regałów i wypatrywali znanych nazwisk. O dziwo nie było tutaj nic o Harrym, Ronie i Hermionie. Nie kojarzyli żadnego z nazwisk. Aż go czasu, gdy…

— Granger, spójrz na to! — krzyknął Draco.

Kobieta obróciła się i podeszła do niego. Trzymał w ręce teczkę Premiera Mugoli — Stuarta Martina. Była bardzo dokładna. Wyglądało na to, że ktoś bardzo dobrze go śledził i znał każdy jego ruch. Bardzo ich to zaniepokoiło. Nie mieli pojęcia, co to znaczy.

Hermiona oparła się o biurko i popatrzyła na blondyna, nic nie rozumiejąc.

— Po co twojemu ojcu tak dokładne informacje o Stuarcie? Okay, rozumiem, że chciał wiedzieć o nim jak najwięcej, ale to brzmi tak, jakby miał obstawę przez cały czas. Malfoy, ktoś cały czas go obserwuje!

Draco kartkował teczkę, marszcząc przy tym czoło.

— Ostatni wpis jest sprzed trzech tygodni, ale nie ma tutaj nic o jego synu. Nigdzie nie widziałem teczki z jego imieniem.

Zmrużyła oczy.

— Ty o tym nie wiedziałeś? — zapytała.

— Nie.

— To co chciałeś mi pokazać?

Rzucił w jej kierunku mordercze spojrzenie.

— Kiedy byłem tu ostatni raz, na szafkach leżały mapy i teczki z pełną dokumentacją jego poprzednich akcji. Wszystkie bitwy i obserwacje miał dokładnie opisane. Zawsze tak działał. Jest cholernie inteligentnym człowiekiem i świetnym strategiem. Kiedyś ukrywał swoich więźniów w letnich rezydencjach, ale nie sądzę, że Ken jest w którejś z nich. Lucjusz zapewne chce żebyśmy trochę pogłówkowali. Nigdy niczego nie podaje na tacy.

Zacisnął usta w wąską kreskę i z całej siły rzucił teczkę na biurko. Oddychał ciężko i wyglądał tak, jakby miał wybuchnąć. Hermiona patrzyła na niego z przerażeniem, bojąc się jego reakcji. Podeszła bliżej i wyciągnęła rękę, ale w tym momencie gwałtownie spojrzał w jej stronę.

— Przepraszam, Granger. Bez potrzeby tu przyszliśmy. To strata czasu — powiedział sucho.

— Nieprawda.

Warknął z irytacją.

— Jak to nie? Mogliśmy mieć plany i mapy, ale on był szybszy i wszystko zabrał, a w zamian zostawił te nic nie warte akta dotyczące osób, których w ogóle nie znamy.

— Właśnie! Nie zastanawia ciebie to, kim są te osoby? Może to mugole, których Lucjusz zamierza skrzywdzić tak jak Stuarta? Pomyśl o tym. Poza tym cieszę się, że mnie tu przyprowadziłeś. Mamy akta Premiera Mugoli. Zapoznamy się z nimi i być może sytuacja trochę się rozjaśni.

Uniósł brew z zainteresowaniem.

— Tutaj będziemy czytać? — zapytał.

Pokręciła głową i wyciągnęła różdżkę.

— Nie, spróbuję zrobić kopię.

— Myślisz, że się uda?

Wzruszyła ramionami.

— Spróbuję. Gemino.

Dokumenty zaświeciły się i nagle obok pojawił się duplikat. Kobieta przejrzała go. Niczym nie różnił się od oryginału. Uśmiechnęła się szeroko.

— Udało się.

Zaśmiał się nerwowo.

— Jakoś nie mogę uwierzyć to, że ich nie zabezpieczył. To wszystko wydaje się być zbyt proste — oświadczył. — Znam swojego ojca i wiem, że coś knuje.

— Spokojnie, Malfoy. Być może po prostu mamy szczęście.

Kiedy wypowiedziała te słowa, usłyszeli dziwne dźwięki dobiegające z góry rezydencji. Popatrzyli po sobie. W jednej chwili zrozumieli, że nie są tutaj sami.

— I co, Granger, nadal twierdzisz, że mamy szczęście? — zapytał kpiącym tonem.

Zacisnęła w wąską kreskę, pomniejszyła dokumenty i włożyła je do kieszeni, po czym przeszła w stronę drzwi. Gdy stanęła w progu, obejrzała się za siebie.

— Widocznie ty lepiej znasz swojego ojca, ale teraz nie czas na pogawędki, musimy uciekać. Znasz jakieś tajne wyjście? Obawiam się, że oboje nie chcemy stanąć z nimi twarzą w twarz.

Przysunął się bliżej niej.

— Nie wiemy kto jest na górze. Być może to skrzaty tak hałasują. Mogę pójść i to sprawdzić…

— O tak i przy okazji zginąć. Ty naprawdę myślisz, że na to pozwolę? — przerwała mu wzburzonym tonem.

Zmrużył oczy.

— Czyżbyś się mną przejmowała? — zapytał, na co ona przewróciła oczami.

— Oh nie pochlebiaj sobie! Nie chodzi oto, że się o ciebie przejmuje. Jesteś moim… współpracownikiem i muszę dbać oto, żeby nikomu z nas nic się nie stało, więc nie baw się w bohatera, tylko prowadź do najbliższego wyjścia.

Wpatrywał się w nią z chytrym uśmiechem. Coraz bardziej go zaskakiwała i musiał przyznać, że podoba mu się to. Chyba patrzył za długo, bo ponagliła go wzrokiem. Wtedy przeszedł obok niej i pstryknął palcami, jakby wołał swojego psa. W odpowiedzi z całej siły uderzyła go w ramię.

— Ała, to bolało! — wrzasnął, masując rękę.

— Bo miało, a teraz chodu! Nie mamy czasu. No już! — ponagliła go, machając rękami.

Wymamrotał coś niezrozumiałego pod nosem i ruszył krętym korytarzem. Szli bardzo długo i wydawało się, że nigdy stąd nie wyjdą. Dźwięki z góry były coraz bardziej wyraźne, co przeraziło ich nie na żarty i momentalnie przyspieszyli kroku. Cóż, przynajmniej Draco przyspieszył, bo kiedy wchodzili w zakręt Hermionie zaplątały się nogi i upadła z łoskotem na kamienną posadzkę.

Jęknęła z bólu i wtedy mężczyzna zorientował się, że za nim nie biegnie. Zawrócił i zobaczył, że siedzi na podłodze i jęczy z bólu. Podszedł do niej i podał rękę. Spojrzała w górę, ale nadal siedziała obrażona na cały świat. Przewrócił oczami i kucnął przed nią, próbując złapać kontakt wzrokowy.

— Granger — zaczął.

Fuknęła i odwróciła głowę. Ale on nie poddawał się.

— O ile wiem, chciałaś stąd uciekać, więc dlaczego siedzisz na podłodze?

— Nie mogę wstać — powiedziała prawie szeptem.

— Jak to?

Westchnęła teatralnie i wskazała swoją nogę.

— Boli mnie stopa, geniuszu. Więc, jak niby mam wstać?!

Popatrzył na jej nogę. Stopa leżała w dość dziwnej pozycji. Obawiał się najgorszego. Szybko sięgnął po różdżkę i lekko ją dotknął. Kobieta zawyła z bólu, ale nic nie powiedziała. Powoli ocenił stan nogi. Kiedy skończył, odetchnął z ulgą i spojrzał na Hermionę.

— Nie jest złamana, tylko stłuczona. Będziesz żyła — obwieścił.

— Dobrze wiedzieć — wymamrotała.

Wstał i podał jej rękę. Tym razem złapała ją od razu. Podniósł ją do pozycji pionowej i przez chwilę stali bardzo blisko siebie, trzymając się za ręce. Wpatrywała się w niego szeroko otwartymi brązowymi oczami, w których tańczyły tajemnicze iskierki. Otworzyła lekko usta, jakby chciała coś powiedzieć. Jednak nie zrobiła tego, tylko patrzyła. Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji, ale mimo to poczuła, że robi jej się gorąco. Serce biło tak mocno, że omal nie wyskoczyło z piersi. Nie miała pojęcia, co się z nią dzieje, ale teraz nie miało to żadnego znaczenia.

Nagle huknęło i odskoczyli od siebie jak oparzeni. Popatrzyli po sobie i w tym samym momencie odwrócili wzrok, nic nie mówiąc. Znowu usłyszeli ten dźwięk i zaczęli iść w przeciwnym kierunku, jak najdalej stąd. Hermiona prosiła Merlina o pomoc i o dziwo jej błagania zostały wysłuchane, ponieważ za kolejnym zakrętem ukazały się średniej wielkości drzwi. Draco otworzył je jednym zaklęciem i bez trudu wyszli na zewnątrz.

Chłodne powietrze otuliło ich twarze i wreszcie odetchnęli z ulgą. Wolnym krokiem przeszli w stronę głównego wejścia. Kiedy zatrzymali się między drzewami, Draco spojrzał na Hermionę wzrokiem pełnym troski.

— Jak twoja noga? — zapytał.

Zerknęła na dół.

— W porządku. Tak, myślę, że w porządku. Jak będę w domu, wezmę eliksiry i jutro będzie jak nowa — powiedziała, uśmiechając się lekko.

— To dobrze.

— Wracajmy już, zrobiło się późno.

Skinął głową i wyciągnął rękę, którą mimowolnie uścisnęła. Poczuła ucisk w dole brzucha, po czym teleportowali się daleko stąd.

Aportowali się w znajomej okolicy. Hermiona rozejrzała się dookoła siebie. To było osiedle, na którym mieszkała. Popatrzyła na niego z zaskoczeniem.

— Skąd wiedziałeś, że tu mieszkam? — zapytała.

Wzruszył ramionami.

— Chyba kiedyś coś o tym wspominałaś…

— Nie, na pewno nie.

Przewrócił oczami.

— Dobra, poszperałem w twoich dokumentach, ale to dla bezpieczeństwa — wyjaśnił.

Parsknęła śmiechem.

— Serio, Malfoy? To najbezpieczniejsze osiedle w Londynie. Z każdej strony są zamontowane kamery. O zobacz, tam nad drzewem i tu nad nami — Wskazała głową, a on podążył za jej wzrokiem. — Zapewniam cię, że nic złego mi tu nie grozi, ale dziękuję za troskę.

— Nie oto mi chodziło. Miałem na myśli nasz świat i mojego ojca. Jestem przekonany, że już wie, że to ty strzeżesz Olivii. On jest zdolny do wszystkiego. Ja… ja wiem, co mówię. Powinnaś na siebie uważać.

Odsunęła się od niego i otworzyła szeroko oczy.

— Merlinie, czy wy wszyscy zwariowaliście? Już trzecia osoba dzisiaj mówi mi, że powinnam uważać. Okay, rozumiem, że się o mnie martwicie, ale czy ja wyglądam na niezdarę? Umiem o siebie zadbać. Zawsze sobie radziłam i teraz też tak będzie — powiedziała wzburzonym tonem.

Założył ręce pod boki.

— O tak, Hermiona Granger, bohaterka magicznego świata, która pokonała Czarnego Pana. My o tym bardzo dobrze wiemy, ale może po prostu powinnaś nam podziękować, a nie się oburzać?

— Przecież podziękowałam!

Uniósł ręce w geście poddania.

— Skoro tak dziękujesz, to nie mam pytań. Dobra, Granger, odprowadzę cię pod dom, robi się późno.

— Ale ja…

— Tak wiem, trafisz sama, ale chce po prostu mieć pewność, że znowu gdzieś się nie przewrócisz. No dalej, zasuwaj! — ponaglił ją, wymachując rękami.

Fuknęła pod nosem i szybkim krokiem skierowała się w stronę swojego domu. Był taki sam jak pozostałe i niczym się nie wyróżniał. Może tylko tym, że mieszkała tam panna Granger. Zatrzymali się przy furtce. Hermiona wskazała głową swój dom, a Draco popatrzył na niego, udając zainteresowanie. Trwali tak przez jakiś czas, ale parę sekund później kobieta bez uprzedzenia parsknęła śmiechem. Spojrzał na nią pytającym wzrokiem.

— Domyśliłbyś się, że kiedyś będziesz stał pod moim domem i udawał, że podziwiasz mój ogródek? — zagaiła.

— W sumie nie, ale radzę ci zadbać o te rośliny, bo nie są w najlepszej kondycji. Tamten krzew domaga się wody i to natychmiast — doradził poważnym tonem, jednak wiedziała, że tylko udaje.

— Cóż, dzięki za radę i w ogóle dziękuję za ten… dzień. Dobrze, że tam z tobą poszłam.

Wzruszył ramionami.

— Nie ma za co, Granger. Pamiętaj o eliksirze.

Skinęła głową i położyła rękę na klamce furtki. Otworzyła ją i przeszła na posesję.

— To do jutra, Malfoy. Zobaczymy się w pracy — powiedziała, uśmiechając się lekko.

— Do jutra — odpowiedział.

Zerknął na nią przelotnie, po czym obrócił się na pięcie i poszedł prosto przed siebie. Obserwowała go przez chwilę, ale kiedy zniknął podeszła do drzwi i weszła do domu. Uśmiechnęła się pod nosem. Ten dzień był pełen emocji, ale nigdy nie przypuszczała, że skończy się w taki sposób.

___________

Witajcie :) W ten niedzielny wieczór publikuję 8 rozdział historii. To najdłuższy rozdział w historii mojej kariery pisarskiej (ponad 9 tysięcy słów). Cóż, chciałam, żeby wiele się w nim działo. Mam nadzieję, że spełniłam oczekiwania. Jak myślicie?

Ten rozdział siedział w mojej głowie od sierpnia. Tak, cały czas w niezmienionej formie. Dlaczego wcześniej nie został opublikowany? Ponieważ skończyłam go dopiero dzisiaj. Przez te kilka miesięcy miałam wiele na głowie. Naprawdę aż za dużo. Nie wiem czy ktoś czyta tą historię, ale mogę zapewnić, że na kolejne rozdziały nie będziecie musieli tak długo czekać :)

Rozdział może mieć literówki, będę wdzięczna za wskazanie. Jutro siądę do niego i poprawię, jeśli będzie trzeba. 

Trzymajcie się ciepło. Miłego tygodnia. Enjoy! :)