Rozdział 7: Pojedynek i popołudniowe rozmowy

Dni mijały bardzo szybko i zanim się zorientowali był koniec września. Hermiona i Draco spędzali ze sobą wiele czasu, co niezbyt podobało się Harry’emu, ale ufał swojej przyjaciółce i przestał się wtrącać. Wiedział, że kobieta robi to dla dobra sprawy. Domyślał się, że Malfoy posiada informacje, które mogą być dla nich bardzo cenne i liczył na to, że Hermionie uda się czegoś dowiedzieć. Jednak szło jej to bardzo opornie, bo za każdym razem kiedy miała z nim porozmawiać, ktoś pojawiał się w ich gabinecie. Bardzo ją to irytowało, ponieważ chciała jak najszybciej dowiedzieć się, w jaki sposób Lucjusz Malfoy wybiera kryjówki i gdzie mógłby znajdować się Ken.

Hermiona obawiała się, że będzie czuła się niezręcznie przebywając w jednym gabinecie z Draco. Owszem na początku było trochę sztywno, ale z biegiem czasu oboje przyzwyczaili się do swojej obecności i uprzejmie ze sobą rozmawiali na różne tematy.

Przez te kilka tygodni aurorzy brali udział w kilku ważnych misjach, ale mimo to znajdowali czas na lekcje z Olivią. Dziewczyna bardzo szybko robiła postępy, dlatego zaczęli uczyć ją trudniejszych zaklęć. Hermiona była z niej bardzo zadowolona, a najbardziej cieszył ją fakt, że Harry powoli przekonywał się do panny Morgan. Czasami widziała jak na siebie zerkali albo rozmawiali szeptem, jakby znali się od dawna.

Tego dnia ćwiczyli zaklęcia obronne. Na początku Olivia miała kłopoty z odpowiednią postawą. Bardzo drżała jej ręka, jakby się czegoś obawiała. Hermiona chciała jej pomóc, dlatego podeszła do niej. Przez chwilę ją obserwowała, a kiedy zrozumiała w czym tkwi problem, powiedziała spokojnym głosem:

— Olivio, popatrz na mnie. Musisz się zrelaksować, bo jesteś bardzo spięta. Zamknij oczy i weź głęboki wdech.

Dziewczyna lekko skinęła głową i zamknęła oczy. Oddychała głęboko, wciągając powietrze nosem i wypuszczając ustami. Po kilku takich oddechach otworzyła oczy i uśmiechnęła się prawie niezauważalnie.

Panna Granger uniosła różdżkę na odpowiednią wysokość i przyjęła właściwą pozycję.

— Obserwuj moje ruchy. Nogi stawiam w lekkim rozkroku i opieram mocno o ziemię. Prostuję się i wyciągam prawą rękę przed siebie. Koncentruję się na celu i rzucam zaklęcie. Expelliarmus!

Różdżka Harry’ego przeleciała przez salę treningową i wylądowała w ręce Hermiony. Mężczyzna w ogóle się tego nie spodziewał i spojrzał na przyjaciółkę z zaskoczeniem. Uśmiechnęła się triumfalnie i zerknęła na Olivię, która lekko się zarumieniła.

Uniosła brew z zaskoczeniem i podeszłą bliżej dziewczyny.

— Co się dzieje? — zapytała z troską w głosie.

Brunetka utkwiła wzrok w podłodze.

— To przez Harry’ego — wyszeptała.

— Jak to?

Olivia spojrzała Hermionie prosto w oczy.

— Nie mogę się skupić, gdy on na mnie patrzy. Jego oczy mają taki cudowny kolor i zawsze gdy łapię z nim kontakt wzrokowy, odpływam. Naprawdę chciałabym wykonać dobrze to zaklęcie, ale mając jego za partnera do ćwiczeń, nie uda mi się to.

— Czy mi się wydaje, czy ty…

— Tak, Hermiono, Harry mi się podoba. Mogę powiedzieć, że wpadłam po uszy. Merlinie, on jest taki idealny. Ten uśmiech, spojrzenie i ta jego nieporadność są takie… urocze.

Hermiona zaśmiała się cicho i kątem oka zerknęła na przyjaciela. Stał przy biblioteczce i przeglądał książkę o zaklęciach obronnych. Otworzył na odpowiedniej stronie i włożył księgę do lewej ręki. W prawej trzymał różdżkę i wykonywał ruchy, według zaleceń w księdze.

Zawsze był ambitny i chętnie uczył się nowych rzeczy. Zaklęcia i obrona przed czarną magią były jego ulubionymi przedmiotami i czuł się na nich jak ryba w wodzie. Gdyby nie był taki leniwy, zapewne miałby same wybitne z egzaminów. Ale teraz najważniejsze było to, że bardzo dobrze wykonywał swoją pracę i bez strachu uczestniczył we wszystkich powierzonych mu misjach.

Jednak najbardziej zaangażował się w lekcje zaklęć Olivii. Dopracował każdy szczegół i zadbał oto, żeby dziewczyna była bezpieczna. Pierwotnie to Hermiona miała być partnerką dziewczyny podczas zajęć, ale mężczyzna stwierdził, że to jego miejsce. Panna Granger domyślała się, że chodzi o Malfoya, a w szczególności oto, że Wybraniec nie chciał mieć z nim styczności. W sumie Hermiona nie skarżyła się, bo taka sytuacja jej odpowiadała. Draco był bardzo dobrym czarodziejem i po wielu namowach zgodził się na naukę legalnych zaklęć. Dziwiło ją to, że tak szybko to nastąpiło, ale nie chciała drążyć tego tematu.

Z rozmyślań wytrącił ją głos Olivii:

— Masz jakiś pomysł?

Hermiona spojrzała na nią i lekko skinęła głową.

— Co powiesz na chwilową zmianę partnerów? Ja będę ćwiczyć z Harrym, a ty z Draco, to znaczy z Malfoyem.

— Od kiedy mówisz do niego po imieniu? — zapytała Olivia, uśmiechając się pod nosem.

Hermiona machnęła ręką.

— Nie mówię. To był przypadek.

— Jasne…

— To jak, zgadzasz się na taki układ? Zobaczymy, czy to zadziała.

Dziewczyna wzruszyła ramionami.

— Możemy spróbować.

Panna Granger skinęła głową i odwróciła się w stronę mężczyzn. Draco siedział na fotelu przy ścianie i rozglądał się po sali, wyraźnie znudzony, a Harry nadal przeglądał książkę.

Chrząknęła, zwracając na siebie ich uwagę.

— Harry, Malfoy, moglibyście tu podejść. Chyba wiem, co możemy zrobić, żeby Olivia opanowała to zaklęcie.

Mężczyźni bez słowa przeszli przez pomieszczenie i stanęli obok Hermiony.

— Spróbujemy zamienić się partnerami. Ja będę ćwiczyć z Harrym, a Olivia z Draco.

Malfoy uniósł brew, słysząc swoje imię wypowiedziane przez Hermionę. Musiał przyznać, że spodobało mu się to, ale oczywiście nie powiedział tego na głos. Uśmiechnął się lekko pod nosem i zerknął na kobietę, która wyglądała na bardzo zadowoloną ze swojego pomysłu. Jemu niestety ten pomysł nie przypadł do gustu, bo przez te parę tygodni doskonale poznał umiejętności tej młodej damy. Olivia była jak tykająca bomba — w każdej chwili mogła eksplodować. On nie miał do niej cierpliwości. Co innego Potter. To z nim powinna ćwiczyć. Draco wolał towarzystwo Granger.

— Co o tym sądzicie? — zapytała Hermiona.

Aurorzy spojrzeli po sobie i w tym samym czasie wzruszyli ramionami.

— Spróbujmy — powiedział Harry. — Jeśli się nie uda, zawsze możemy wymyślić coś innego.

Wszyscy skinęli głowami i zajęli swoje miejsca w sali ćwiczeń. Harry stanął naprzeciwko Hermiony, a Draco obok Olivii. Wszyscy trzymali różdżki w gotowości i czekali na instrukcje Hermiony. Kobieta uśmiechnęła się, widząc ulgę na twarzy panny Morgan. Dziewczyna pomimo dużego skoncentrowania, wyglądała na wyluzowaną.

— Może zaczniemy? — zapytał Harry.

Hermiona zerknęła na niego i przytaknęła.

— Dobrze. Olivio, jak wiesz zaklęcie rozbrajające, to zaklęcie, które powoduje wytrącenie różdżki i odepchnięcie do tyłu osoby, którą rozbrajamy. Aby rzucić to zaklęcie musisz wskazać różdżką osobę, którą chcesz rozbroić i krzyknąć formułę zaklęcia. Jesteś gotowa?

Olivia skinęła głową.

— Jestem gotowa.

— W takim razie oprzyj się mocno na nogach i skoncentruj się na różdżce Malfoya. Na trzy. Raz… dwa… trzy…

— Expelliarmus! — krzyknęli jednocześnie Draco i Olivia. Momentalnie w ręce mężczyzny znalazła się różdżka dziewczyny.

Warknęła poirytowana.

— Malfoy, kto ci pozwolił rzucać zaklęcie? — krzyknęły w tym samym czasie obie kobiety.

Blondyn spojrzał na nie ze zdziwieniem, po czym wybuchnął śmiechem. Jego radosny chichot był bardzo irytujący. Gdy zorientował się, że tylko on się śmieje, momentalnie spoważniał.

— Nie umiecie się bawić — mruknął pod nosem, odsyłając różdżkę do właścicielki.

Kobiety pokręciły głowami z politowaniem, ale nic nie powiedziały. Olivia stanęła na swoim miejscu i zaczęła trenować rzucanie zaklęcia. Na początku szło jej kiepsko, bo Malfoy był szybszy, ale po kilku próbach różdżka mężczyzny zadrżała w jego dłoni.

Hermiona uśmiechnęła się pod nosem.

— Mam przeczucie, że następnym razem ci się uda — powiedziała do Olivii.

— Skąd ta pewność? — zapytała dziewczyna.

Panna Granger wzruszyła ramionami.

— Kobieca intuicja.

Olivia ustawiła się w pozycji bojowej i skoncentrowała się na różdżce Malfoya, który aktualnie obserwował Harry’ego. Wykorzystała sytuację i krzyknęła:

— Expelliarmus!

Różdżka Dracona wysunęła się z jego ręki i przeleciała przez całą salę wprost w dłoń Olivii. Mężczyzna patrzył na to z zaskoczeniem wypisanym na twarzy. Nie spodziewał się, że ta mała zachowa się jak rasowa Ślizgonka. Był pod wrażeniem jej sprytu, dlatego pokiwał głową z uznaniem i lekko zaklaskał w dłonie.

Gdy dziewczyna poczuła jego różdżkę w swojej dłoni eksplodowała radością. Podbiegła do Harry’ego i spontanicznie rzuciła mu się na szyję. Zaczęła piszczeć i skakać. Mężczyzna był zażenowany całą sytuacją i nie wiedział jak ma się zachować.

— Widziałeś, Harry, udało mi się! Rozbroiłam go!

— Tak, tak, widziałem i gratuluję — mruknął trochę speszony rozbawionymi spojrzeniami Dracona i Hermiony.

Chrząknął i odsunął od siebie Olivię. Spojrzała na niego z wyrzutem.

Uśmiechnął się lekko.

— Dobra robota — wyszeptał. — Teraz możesz trochę poszaleć. Ćwicz ile chcesz.

Dziewczyna popatrzyła na trójkę aurorów i pokręciła przecząco głową.

— Mam już dość. Ale chciałabym zobaczyć was w akcji. Wiele słyszałam o waszych pojedynkach i tak sobie pomyślałam, że może zrobicie dla mnie mały pokaz? Taki malutki, prawie niezauważalny.

Aurorzy spojrzeli na siebie ze zdziwieniem. Co też Olivii przyszło do głowy. Przecież pojedynki są niebezpieczne. Gdyby jej coś się stało, Kingsley by im tego nie darował.

Mężczyźni chcieli coś powiedzieć, ale pierwsza odezwała się Hermiona.

— Olivio, myślę, że to zły pomysł. Gdyby coś ci się stało, minister by nas zabił….

— Nic mi nie będzie. Jestem przekonana, że Harry się o to postara. Prawda? — zapytała Harry’ego, który otworzył szeroko oczy.

— Tak, oczywiście… — powiedział zrezygnowany.

Olivia zaklaskała w dłonie.

— Cudownie! To może Hermiona i Draco będą się pojedynkować, a Harry zadba o moje bezpieczeństwo?

Hermiona zerknęła na Harry’ego, a potem na Dracona. Obaj mężczyźni byli zdziwieni tą propozycją tak samo jak ona. W sumie Wybraniec lepiej zadba o Olivię, niż Draco. Podejrzewała, że blondyn w ogóle by się nie przejął, gdyby w dziewczynę trafiło zaklęcie. Zapewne by się z tego śmiał.

Westchnęła z rezygnacją.

— Dobrze, będę walczyć z Malfoyem.

Draco popatrzył na nią przenikliwym wzrokiem.

— Naprawdę? — zapytał.

Uśmiechnęła się lekko.

— Tak, w sumie nie mam innego wyjścia, bo gdybyś walczył z Harrym, mogłoby się to źle skończyć. No co? — spytała, widząc zdziwione spojrzenia mężczyzn. — Nie patrzcie tak na mnie. Dobrze wiem, że za sobą nie przepadacie. Ten pojedynek ma być pokazowy, a nie na śmierć i życie.

— Ale Hermiono, przecież my… — zaczął Harry.

— Tak, tak, wy byście tylko udawali. Dobrze was znam i jestem pewna tego, że w którymś momencie któremuś puściły by nerwy i źle by się to skończyło. Dlatego wolę zapobiec tragedii.

— Właśnie, Hermiona ma rację — powiedziała Olivia. — Ja też uważam, że pojedynek Draco i Harry’ego źle by się skończył, a chciałabym zobaczyć prawdziwe widowisko. Ale proszę was o jedno — nie pozabijajcie się.

Hermiona uśmiechnęła się pod nosem i kątem oka zerknęła na Dracona. On także lekko się uśmiechał.

— Spokojnie, Olivio, mam przeczucie, że wyjdziemy z tego cało — mruknęła kobieta. — Malfoy, czy my kiedykolwiek ze sobą walczyliśmy?

Zamyślił się chwilę.

— Nie wiem, Granger. Ale teraz możemy to nadrobić.

Po czym oboje przeszli na środek sali. Zatrzymali się na miejscu pierwotnie przeznaczonym do pojedynków. Hermiona podniosła wzrok i spojrzała na Dracona. Mężczyzna nadal lekko się uśmiechał i patrzył na nią przenikliwie. Nagle zrobił krok w jej stronę i wyszeptał:

— Szykuj się na porażkę. Jeszcze nikt ze mną nie wygrał. Jestem bardzo dobry w pojedynkach, można powiedzieć, że najlepszy.

Kobieta popatrzyła na niego z politowaniem.

— Nie Malfoy, to ja jestem najlepsza. Nie masz ze mną szans.

Uniósł jedną brew.

— Może mały zakład? — zapytał.

— Co masz na myśli?

Malfoy uśmiechnął się przebiegle.

— Ten kto przegra stawia obiad drugiemu. Może tak być?

Hermiona otworzyła szeroko oczy.

— Ty chcesz zjeść ze mną obiad?

Wzruszył ramionami.

— A co w tym dziwnego? Pracujemy razem, więc możemy wspólnie zjeść obiad.

Kobieta przyglądała mu się ze zdziwieniem wypisanym na twarzy. Przez te parę tygodni poznała Malfoya z zupełnie innej strony. Był wyluzowany, często żartował i można z nim było rozmawiać o wszystkim. Teraz nie wyglądał, jakby żartował.

— Przyjmuję zakład — powiedziała po chwili.

Skinął głową i zacisnął dłoń na różdżce.

— Wiedziałem, że się zgodzisz.

— Niby skąd?

Posłał jej znaczące spojrzenie.

— To nie było takie trudne. Zawsze robiłaś wszystko na przekór, więc nawet gdyby Potter poprosił cię, żebyś tego nie robiła i tak być się zgodziła. Ty i ta twoja ciekawska natura…

— Harry nie może mi mówić co mam robić, a co nie. Jestem dorosła i sama potrafię o siebie zadbać — mruknęła z oburzeniem.

Draco spojrzał na Wybrańca, który aktualnie rozmawiał o czymś z Olivią. Hermiona podążyła za jego wzrokiem.

— Ty to wiesz, ja to wiem, ale on najwyraźniej nie jest tego świadomy…

— On chce dla mnie jak najlepiej. Zawsze byliśmy blisko, nawet wtedy gdy Ro… to znaczy, nawet w ciężkich chwilach mogłam na niego liczyć. Wiele mi pomógł. Jest dla mnie jak brat.

— O kim ty mów…

— Może zaczniemy pojedynek? Trochę zgłodniałam i chętnie bym coś zjadła — odparła z przekąsem.

Wyglądał tak, jakby chciał z nią jeszcze rozmawiać, ale mimo to skinął głową, po czym przeszedł na swoje miejsce. Kobieta zrobiła to samo i po chwili stali naprzeciwko siebie, oczekując na sygnał startu. Olivia wykorzystała sytuację i podbiegła bliżej nich. Harry w ostatnim momencie wyciągnął rękę przed siebie i złapał ją za rękaw kurtki. Zachwiała się, ale gdy odzyskała równowagę, spojrzała na niego ze złością. Uśmiechnął się przepraszająco.

— Stałaś za blisko. — Wskazał ręką kąt przy biblioteczce. — Stamtąd będzie lepszy widok i o wiele bezpieczniej.

Spojrzała we wskazanym kierunku i niechętnie skinęła głową, po czym bez słowa przeszła przez salę, a Harry tuż za nią. Kiedy zajęli swoje miejsce, mężczyzna popatrzył na dwójkę aurorów. Byli bardzo skoncentrowani i oczekiwali na sygnał startu.

— Jesteście gotowi? — zapytał.

Aurorzy szybko skinęli głowami, cały czas patrząc sobie w oczy.

— Dobrze. W takim razie zaczynamy. Odliczę do trzech. Raz… dwa…

— TRZY! — krzyknął Draco i rzucił pierwsze zaklęcie.

Hermiona w ogóle się tego nie spodziewała i w ostatniej chwili zrobiła unik. Zmrużyła gniewnie oczy i w myślach wypowiedziała formułę zaklęcia — Oppungo!

W stronę mężczyzny poleciało stado ptaszków, które zawzięcie machały skrzydełkami i próbowały go atakować. Zasłonił twarz rękami, ale na jego dłoniach pojawiły się zadrapania. Parę minut później ptaszki odleciały, a mężczyzna spojrzał na kobietę oczami pełnymi nienawiści. Uśmiechnęła się kpiąco.

— Co, Malfoy, strach cię obleciał? — zapytała jakby od niechcenia.

— Chciałabyś — wymamrotał i rzucił kolejne zaklęcie.

Bez trudu sobie z nim poradziła i odpłaciła mu się kolejnym czerwonym promieniem. Widziała, że jest coraz bardziej poirytowany, dlatego postanowiła trochę poszaleć. Skierowała w jego kierunku silniejszą klątwę, chcąc zobaczyć jego reakcję.

— Protego! — krzyknął. — Widzę, że panna Granger chce walczyć na poważnie.

— Skądże znowu? To pokazowy pojedynek i musimy być ostrożni.

Uśmiechnął się pod nosem.

— Wydaje mi się, że pokazowy pojedynek powinien być efektowny, prawda? — spytał ironicznym tonem, przechodząc po osi. Hermiona zrobiła to samo.

Skinęła lekko głową.

— Masz rację.

— Jak zawsze, Granger, jak zawsze.

Jak na zawołanie oboje rzucili zaklęcia i rozpoczął się prawdziwy pojedynek. Różnego koloru zaklęcia śmigały po pomieszczeniu, a aurorzy biegali, skakali i robili uniki. Żadne z nich nie miało zamiaru odpuścić. Walka była bardzo zacięta, bo znali wiele silnych klątw, które wykraczały poza podstawową magię. Po paru minutach pojedynku oboje byli bardzo zmęczeni, ale mimo to nadal walczyli. W pewnym momencie Hermiona zawahała się i mało brakowało żeby upadła. Nie umknęło to uwadze Dracona.

— Masz dość, Granger? — zapytał, rzucając kolejne zaklęcie.

— W twoich snach, Malfoy.

Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem i skierował w jej kierunku kulę ognia. Odbiła ją zaklęciem tarczy wodnej i w odwecie rzuciła zaklęcie paraliżujące. W ostatniej chwili zrobił unik i wskazał na nią różdżką.

— Funis.

Z jego różdżki wyleciały liny i okręciły się wokół Hermiony, która w ogóle się tego nie spodziewała. Zaczęła się wyrywać i szamotać, ale bezskutecznie. Spojrzała na niego ze złością. Znowu wycelował różdżką i przyciągnął ją do siebie. Zatrzymała się kilka centymetrów przed nim i aż jęknęła z przerażenia.

— Strach cię obleciał? — spytał z ironicznym uśmiechem.

Prychnęła ze złością i znowu zaczęła się szamotać z linami.

— Jeszcze nie wygrałeś, Malfoy — wysyczała przez zaciśnięte zęby, po czym zamknęła oczy. W myślach wypowiedziała formułę zaklęcia kameleona i zniknęła. Sekundę później rzuciła zaklęcie rozcinające liny i była wolna. Blondyn patrzył przed siebie z zaskoczeniem wypisanym na twarzy. Cofnęła się kilka kroków, bo zaczął machać rękami, próbując ją złapać. Powoli przeszła przez podest i stanęła tuż za nim, cały czas obserwując jego zdezorientowanie. Zerknęła na Harry’ego i Olivię, którzy także jej wypatrywali.

— Granger, wiem, że tu jesteś! Nie pogrywaj ze mną — wrzasnął Malfoy.

Kobieta z trudem stłumiła atak śmiechu. Uniosła różdżkę i wymierzyła prosto w mężczyznę.

— Levicorpus! — krzyknęła.

Niewidzialna siła poderwała w górę nic niespodziewającego się Dracona. Krzyknął przeraźliwie i machał rękami, gubiąc przy okazji różdżkę. Hermiona uśmiechnęła się triumfalnie i zdjęła z siebie zaklęcie niewidzialności. Gdy blondyn ją zobaczył, warknął z irytacją. Widząc jego zachowanie, Harry i Olivia wybuchli śmiechem, a Hermiona im zawtórowała. Podeszła bliżej Dracona i podniosła jego różdżkę z podestu.

— Jak tam na górze, Malfoy? Ładne widoki? — zapytała słodkim głosem.

Zaklął siarczyście i rzucił jej mordercze spojrzenie.

— Granger, nie denerwuj mnie, tylko rzuć to cholerne przeciwzaklęcie!

— Ale…

— Nie dyskutuj, tylko rzucaj! — rozkazał.

Westchnęła przeciągle.

— Dobra, sam tego chciałeś. Liberacorpus! — powiedziała szybko.

Mężczyzna runął jak długi na podłogę. Po chwili wstał i poprawił ubranie, które trochę się pomięło. Znowu zaklął i zlustrował wzrokiem wszystkich obecnych w sali. Cała trójka śmiała się do rozpuku. Olivia aż trzymała się za brzuch ze śmiechu.

— Bardzo śmieszne, naprawdę boki zrywać — odparł kpiącym tonem.

Hermiona otarła łzy z oczu.

— Oj, Malfoy, nie umiesz się bawić!

Zmrużył gniewnie oczy.

— Serio, Granger? To według ciebie była zabawa?

Przytaknęła.

— Oczywiście. Nie wiem jak ty, ale ja bawiłam się świetnie.

Prychnął z irytacją. Hermiona uśmiechnęła się słodko i przybliżyła się do niego. Spojrzała mu prosto w oczy.

— Przestań się dąsać. Udowodniłam ci, że jestem sprytna i potrafię z tobą wygrać. Przyjmij to jak facet i nie dramatyzuj.

— Nie dramatyzuję! Po prostu… to było nie fair!

Zmrużyła oczy.

— A owijanie mnie linami było uczciwe?

Zamyślił się chwilę, po czym uśmiechnął się w swoim stylu.

— Może i nie, ale ja jestem Ślizgonem i takie akcje to moja specjalność. Nie wiedziałem, że znasz takie zaklęcia — odparł z przekąsem.

Uśmiechnęła się lekko i zbliżyła się do niego. Uniósł brew ze zdziwieniem.

— Wiele o mnie nie wiesz — wyszeptała tuż mu do ucha.

— To dobrze czy źle? — dopytywał.

Spojrzała mu prosto w oczy.

— Czas pokaże — powiedziała jakby od niechcenia.

Przez chwilę wpatrywali się w siebie. Draco zastanawiał się co miała na myśli, ale nie miał odwagi zapytać.

Nagle usłyszeli burczenie brzucha. Hermiona poróżowiała na twarzy, a Draco parsknął śmiechem.

— Chyba ktoś zgłodniał — mruknął pod nosem.

Prychnęła.

— Już przed pojedynkiem byłam głodna. Teraz masz okazję zaprosić mnie na obiad. O ile się nie mylę ten kto przegrał miał postawić obiad zwycięzcy.

Draco podświadomie skarcił siebie za wymyślenie takiej nagrody. Popatrzył na nią spod przymkniętych powiek.

— Wiesz, Granger, byłem przekonany, że wygram i szczerze mówiąc nie mam pojęcia gdzie mógłbym cię zabrać na obiad. A tak w ogóle gratuluję zwycięstwa w pojedynku. Nieźle to rozegrałaś. 
Uśmiechnęła się triumfalnie.

— Dziękuję. Hmm ja znam pewną restaurację, która na pewno ci się spodoba. Od razu mówię — to mugolska restauracja.

Spojrzał na nią ze zdziwieniem, ale po chwili skinął lekko głową.

— Dobrze, możemy tam iść.

Uniosła jedną brew.

— Naprawdę?

— Tak, Granger. Co taka zdziwiona?

— Kiedyś nawet nie chciałeś słuchać o mugolach, a teraz chcesz iść do mugolskiej restauracji. To dość…

— Zaskakujące? — przerwał jej. — Jestem dorosły i inaczej patrzę na świat. Powinnaś się z tego cieszyć.

Zamrugała dwa razy.

— Cieszę się. Oczywiście, że się cieszę. Jestem po prostu zaskoczona.

Spojrzał na nią z wyższością.

— Możesz być pewna, że jeszcze nie raz będziesz przecierać oczy ze zdumienia.

Chciała coś powiedzieć, ale znowu zaburczało jej w brzuchu. Momentalnie poróżowiała jak truskawka. Widząc jej zażenowanie, Draco parsknął śmiechem.

Warknęła z irytacją.

— Przestań się ze mnie śmiać! Chodźmy już, umieram z głodu! — powiedziała oburzona, po czym skierowała się do wyjścia.

Malfoy spojrzał za siebie i zobaczył zdumione twarze Harry’ego i Olivii. Oboje śledzili wzrokiem Hermionę, która właśnie kładła rękę na klamce. Blondyn szybko zwrócił się w jej stronę.

— Granger?

Zerknęła na niego.

— Tak, Malfoy?

— Nie sądzisz, że powinnaś się pożegnać ze swoimi przyjaciółmi?

Patrzyła na niego spod przymkniętych powiek, a kiedy zrozumiała jego pytanie, otworzyła szeroko oczy i szybko wróciła na podest. Spojrzała na zdezorientowanego Harry’ego i na uśmiechniętą od ucha do ucha Olivię.

Zaśmiała się nerwowo.

— Harry, Olivio, idę z Malfoyem na obiad.

— Dokąd? — zapytał Wybraniec.

— Do jednej z mugolskich restauracji — odpowiedziała bez wahania. — Ale nie martw się, nic mi się nie stanie. Stamtąd od razu pójdę do domu.

Mężczyzna przez chwilę na nią patrzył, próbując zrozumieć jej zachowanie. Obiad z Malfoyem nie wróżył nic dobrego. Chociaż to mógłby być dobry pretekst do rozmowy o Lucjuszu i jego planach. Miał nadzieję, że właśnie dlatego jego przyjaciółka zgodziła się spędzić popołudnie z Draconem.

— Miłego popołudnia, Hermiono — mruknął Harry spokojnym głosem.

Panna Granger uśmiechnęła się lekko i zerknęła na Olivię, która uniosła kciuk do góry w geście aprobaty i popatrzyła znacząco na blondyna. Hermiona przewróciła oczami, gdy zrozumiała o co chodzi dziewczynie.

— Baw się dobrze — powiedziała z entuzjazmem Olivia.

Hermiona zachichotała i spojrzała na Dracona, który patrzył na całą trójkę z politowaniem.

— Dziękuję. Miłego dnia i do jutra. — Hermiona pomachała ręką do swoich przyjaciół i razem z Draco ruszyła w stronę drzwi.

Szli ramię w ramię, co chwila zerkając na siebie. Szeptali coś przyciszonym głosem. Gdy wyszli na korytarz, Harry usłyszał radosny śmiech Hermiony. Zacisnął mocno pięści. Nie podobało mu się to. Miał dziwne przeczucia. Nagle wpadł mu do głowy pomysł.

— Muszę wiedzieć, gdzie oni idą i o czym będą rozmawiać — mruknął Harry pod nosem.

Olivia przewróciła oczami.

— Nie Harry, nie musisz. Oni są dorośli i mają prawo ze sobą rozmawiać.

— Ale to Malfoy i nikt nie wie, co mu chodzi po głowie…

Pokręciła głową.

— Zachowujesz się tak, jakby Hermiona była małą dziewczynką. Chyba nie muszę ci przypominać, że jest dorosła i może sama decydować o tym z kim i gdzie rozmawia.

Jęknął z irytacją.

— Wiem, ale i tak mam ochotę podsłuchać ich rozmowę.

Uniosła brew ze zdziwieniem.

— Harry Potter chce szpiegować swoją najlepszą przyjaciółkę i swojego szkolnego wroga?

Skinął głową.

— Dokładnie to mam na myśli i ty mi w tym pomożesz.

— Ja? O nie, nie. Jestem beznadziejna w szpiegowaniu. Dobrze wiesz, że jestem roztrzepana i zawsze coś sknocę. Poza tym nie moglibyśmy się ot tak pojawić w miejscu publicznym, bo wzbudzilibyśmy sensację. Ciebie zna każdy czarodziej, a ja ubieram się dość oryginalnie. — Zamyśliła się chwilę. — W sumie jesteśmy czarodziejami i moglibyśmy wykorzystać jeden z eliksirów, tylko jako on się nazywał. Ugh, znam tą nazwę! To eliksir wielko… nie wie…

— Eliksir wielosokowy? — podpowiedział Harry.

Skinęła głową z entuzjazmem.

— Tak, właśnie o ten mi chodziło! Ale wiem, że bardzo trudno go zdobyć, bo ma wiele składników i długo się go warzy…

Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem i sięgnął do kieszeni. Wyjął z niej mały worek i zaczął go przeglądać. Dziewczyna przyglądała mu się z zaciekawieniem. Nagle odwrócił się w jej stronę i pokazał fiolkę z eliksirem. Szybko wyrwała mu ją z ręki i zaczęła oglądać płyn.

— Skąd go masz? — zapytała.

Wzruszył ramionami.

— Nie ważne skąd, po prostu mam. A w pakiecie dorzucam Uszy Dalekiego Zasięgu. To jak, zgadzasz się? — zapytał, machając jej przed oczami wynalazkiem Weasleyów.

Otworzyła szeroko oczy i spojrzała na Harry’ego.

— Wchodzę w to — powiedziała bez wahania.

Draco z całej siły pchnął drzwi do restauracji i wyszedł na zewnątrz. Ludzie siedzący przy stolikach przyglądali mu się z zainteresowaniem. Mężczyzna przeklął pod nosem i kopnął mały kamyk leżący koło jego stóp. Po chwili z budynku wyszła Hermiona i ruszyła wprost na niego. Gdy znalazła się bardzo blisko, zmrużyła gniewnie oczy i wysyczała:

— Możesz mi powiedzieć, co to miało znaczyć? Dlaczego nakrzyczałeś na tą biedną dziewczynę?!

Blondyn posłał jej mordercze spojrzenie.

— To twoja wina! — wrzasnął jej prosto w twarz.

Uniosła brwi ze zdziwieniem.

— Moja wina?!

Skinął głową.

— Powiedziałaś, że pójdziemy zjeść obiad w dobrej mugolskiej restauracji, a tymczasem stoimy jak kołki przed tym świetnym lokalem i nadal jesteśmy GŁODNI! — Z każdym wypowiedzianym słowem robił się coraz bardziej czerwony.

Kobieta w odpowiedzi prychnęła z oburzeniem.

— Skąd mogłam wiedzieć, że w Chez Antoinette będzie taki tłok? Zawsze gdy tam chodziłam, było wiele pustych miejsc. Nie miałam pojęcia, że wprowadzili zniżki rodzinne!

— Trzeba było się dowiedzieć! — krzyknął całkowicie wytrącony z równowagi.

Hermiona odsunęła się od niego i zamknęła oczy. W myślach policzyła do dziesięciu, aby się uspokoić, po czym wyprostowała się i ruszyła prosto przed siebie, zostawiając Dracona daleko w tyle. Stał tyłem i nie widział, co zrobiła, ale odwrócił się, gdy usłyszał stukot jej obcasów. Popatrzył na nią ze zdziwieniem. Kiedy była daleko, zaczął biec w jej kierunku.

— Granger, gdzie ty idziesz? — zapytał, truchtając kilka metrów za nią.

Kobieta prychnęła pod nosem. Zatrzymała się i spojrzała na niego. Mało brakowało żeby na nią wpadł, ale na szczęście zdążył wyhamować.

— Jesteś głodny, prawda? — odpowiedziała pytaniem na pytanie.

Szybko przytaknął.

— Mógłbym zjeść hipogryfa — mruknął pod nosem.

Uśmiechnęła się lekko.

— Więc chodź za mną.

— Dokąd? — wymamrotał, łapiąc powietrze.

Popatrzyła na niego przelotnie.

— Zaraz się przekonasz — wyszeptała, zaskakując go coraz bardziej.

Pół godziny później siedzieli przy stoliku w małej pizzerii blisko centrum miasta. Na dużym talerzu leżała pachnąca pizza z pieczarkami i dużą ilością żółtego sera. Hermiona polizała wargi i wzięła jeden kawałek do ręki. Szybko ugryzła ciasto i aż jęknęła, delektując się symfonią smaków. Draco spojrzał na nią jak na wariatkę, a potem zerknął na swój dzisiejszy obiad. Nigdy nie jadł czegoś takiego i miał pewne obawy. Jednak musiał przyznać, że zapach zachęcał do spróbowania.

Kobieta przełknęła kawałek i popatrzyła na swojego towarzysza. Nadal nie jadł.

— Ktoś tu mówił, że jest głodny — mruknęła ironicznie.

— Bo jestem — potwierdził.

— To dlaczego nie jesz?

Westchnął przeciągle i spojrzał na nią.

— Nigdy nie jadłem czegoś takiego i po prostu… obawiam się o moje zdrowie.

Machnęła ręką.

— Spokojnie, Malfoy, nic ci nie będzie — powiedziała wesołym tonem.

Taksował ją wzrokiem. Wyglądała na bardzo wyluzowaną, a to nie zdarzało się często. Radosna i rozluźniona Hermiona Granger to coś zupełnie nowego. Z uśmiechem na ustach wskazała mu kawałek pizzy leżący obok jego dłoni.

— Malfoy, ten kawałek na ciebie czeka! Weź go do ręki i zjedz. Jestem przekonana, że ci posmakuje — mruknęła zadziornym tonem.

Westchnął z rezygnacją i sięgnął po wskazany kawałek. Nie był sztućców, dlatego położył go na dłoni i szybko odgryzł kęs. Gdy poczuł mieszające się smaki, jęknął z zadowolenia i zamknął oczy, chcąc delektować się tą chwilą. Ciasto było bardzo miękkie, a pieczarki i żółty ser wyśmienite.

Usłyszał cichy chichot i otworzył oczy. Hermiona patrzyła na niego, a w jej oczach tańczyły tajemnicze iskierki rozbawienia. Podobała mu się w takim wydaniu.

— Widzę, że posmakowało — mruknęła wyraźnie z siebie zadowolona.

Zignorował ją i jadł dalej. Gdy skończył cały kawałek sięgnął po kolejny. Parę minut później zjadł swoją porcję i wygłodniałym wzrokiem zerkał na ostatni kawałek Hermiony.

Chrząknął, zwracając tym jej uwagę. Posłała mu pytające spojrzenie.

— Będziesz to jadła? — zapytał, wskazując ręką pizzę.

Przez chwilę panowała cisza, ale sekundę później Hermiona roześmiała się serdecznie. Śmiała się tak głośno, że osoby siedzące przy najbliższych stolikach spojrzały w ich kierunku. Draco próbował uciszyć ją gestem ręki, ale spowodowało to kolejną salwę śmiechu.

— Uspokój się, wariatko — wysyczał.

Jednak kobieta nie przejęła się jego uwagą i nadal chichotała, trzymając się za brzuch. Zrezygnowany schował twarz w dłoniach, mając nadzieję, że niedługo jej przejdzie.

Rzeczywiście parę minut później panna Granger uspokoiła się i spojrzała na niego z rozbawieniem. Przesunęła w jego kierunku talerz z pizzą.

— Proszę, możesz zjeść ten kawałek. Ja już się najadłam — powiedziała, wycierając ostatnie łzy z oczu.

Mruknął coś niezrozumiałego pod nosem i sięgnął po ostatni kawałek. Zjadł go bardzo szybko i popił resztką napoju. Potem oparł się wygodnie o krzesło i z uśmiechem na ustach rozejrzał się po lokalu, który powoli pustoszał. Przy sąsiednim stoliku siedziało starsze małżeństwo, a przy ścianie dwoje młodych ludzi, którzy wyglądali bardzo dziwnie. Kobieta miała długie kręcone rude włosy i wyrazisty makijaż. Ubrana była w skórzaną kurtkę i spodnie, a na stopach miała wysokie czarne glany. Mężczyzna był jej całkowitym przeciwieństwem — miał krótkie blond włosy i ubrany był w koszulę i dopasowany do niej garnitur. Mogłoby się wydawać, że nie pasują do siebie, ale coś w ich zachowaniu sugerowało, że wiele ich łączy. Draco przez chwilę na nich patrzył, co spowodowało, że mężczyzna jęknął i schował się za gazetą. Kobieta zaczęła coś do niego mówić, ale arystokrata nie siedział za daleko i nic nie usłyszał.

Kątem oka zerknął na Hermionę, która aktualnie obserwowała widok za oknem.

— Granger — mruknął pod nosem, zwracając na siebie jej uwagę. — Wydaje mi się, że ktoś nas obserwuje.

Tymczasem przy stoliku blisko ściany

— Harry, czy jesteś tego świadomy, że po użyciu eliksiru wielosokowego, przez jakiś czas nikt nie jest w stanie cię rozpoznać? — zapytała Olivia z rezygnacją w głosie.

Mężczyzna powoli wysunął twarz zza gazety, ale gdy zorientował się, że Malfoy cały czas na niego patrzy, znowu się schował.

— Harry?

Zerknął na nią kątem oka.

— Tak, Olivio, jestem tego świadomy.

— To dlaczego, na Merlina, chowasz się za tą mugolską gazetą? — Z trudem panowała nad emocjami.

Zagryzł dolną wargę i zaśmiał się nerwowo.

— To dla bezpieczeństwa — wypalił.

Dziewczyna wzniosła oczy ku niebu, prosząc przy okazji Merlina o odrobinę cierpliwości.

— Ja z tobą zwariuję! Dlaczego zgodziłam się na to szpiegowanie? Przecież to nie ma sensu! — Harry rzucił jej ostrzegawcze spojrzenie. — No co? Popatrz na nich. Oni tylko rozmawiają i nie robią nic złego. Są dorośli i mają prawo wyjść razem na obiad.

Harry jęknął.

— Teoretycznie masz rację, ale to Malfoy i…

— Harry, przestań, proszę cię. Ciągle powtarzasz „Malfoy to”, „Malfoy tamto”. To już się robi nudne. Może wreszcie zrozumiesz, że on wam nie zagraża. Gdyby tak było, Hermiona nie siedziałaby z nim przy jednym stoliku i nie śmiałaby się z jego żartów. Co tak patrzysz? Popatrz na nich! Oboje wyglądają na zadowolonych ze swojego towarzystwa.

Mężczyzna zerknął we wskazanym kierunku i chciał coś powiedzieć, ale dziewczyna mu na to nie pozwoliła.

— A w ogóle to zgłodniałam i mam ochotę na pizzę! — powiedziała entuzjastycznie.

Harry skrzywił się.

— O ile się nie mylę przyszliśmy tu ich obserwować, a nie jeść pizzę.

Olivia rzuciła mu mordercze spojrzenie.

— Ja chcę pizzę! Na głodzie nie pracuję.

— Ale…

Oczy dziewczyny ciskały błyskawicami.

— Harry Potterze, jeśli w tej chwili nie zamówisz pizzy, o której marzę, odkąd tu weszliśmy, wstanę i wyjdę. Zostaniesz tu sam jak palec, a oboje dobrze wiemy, że z ciebie jest taki detektyw, jak ze mnie Minister Magii!

Zerknął na nią i aż przełknął ślinę z wrażenia. Wyglądała na wkurzoną. Uśmiechnął się przepraszająco.

— Zamówiłbym pizzę, ale… nie wziąłem mugolskich pieniędzy… — wymamrotał.

— Wychodzę! — krzyknęła, po czym szybko skierowała się w stronę drzwi wyjściowych.

Harry patrzył na nią z zaskoczeniem wypisanym na twarzy. Kiedy położyła dłoń na klamce, westchnął z rezygnacją.

— To by było na tyle ze szpiegowania — mruknął pod nosem i pobiegł za nią.

W między czasie przy stoliku obok okna

Hermiona zmarszczyła czoło.

— O czym ty mówisz?

Dyskretnie wskazał parę siedzącą przy ścianie.

— Ten mężczyzna dziwnie na mnie patrzył, a kiedy zorientował się, że go obserwuję, schował się za gazetą…

Prychnęła pod nosem.

— I od razu stwierdziłeś, że nas obserwują?

Bez wahania skinął głową, na co ona przewróciła oczami.

— Malfoy, musisz wreszcie zrozumieć, że nie jesteś pępkiem świata i nie wszystko kręci się wokół ciebie. A to, że ten mężczyzna schował się za gazetą, to czysty przypadek. Istnieje także możliwość, że się ciebie wystraszył, ale szczerze mówiąc bardziej się skłaniam ku pierwszej opcji. — Zerknęła na tajemniczego mężczyznę, który aktualnie biegł za swoją towarzyszką. — O, zobacz, właśnie sobie poszli. Gdyby nas obserwowali, siedzieliby tu cały czas, prawda?

Śledził wzrokiem mężczyznę, a gdy zniknął z jego pola widzenia rzucił Hermionie mordercze spojrzenie.

— Wiem, co widziałem. Zobaczysz, jeszcze wspomnisz moje słowa — powiedział ostrzegawczym tonem.

Machnęła ręką.

— Jakoś w to wątpię, ale nie drążmy tego tematu. Jesteśmy po pracy i powinniśmy się zrelaksować, a nie kłócić bez powodu.

Uniósł brew ze zdziwieniem.

— Zrelaksowana Hermiona Granger to coś nowego — mruknął pod nosem.

— Co masz na myśli?

Wzruszył ramionami i oparł rękę na sąsiednim krześle.

— Zawsze jesteś taka… perfekcyjna w każdym calu. Idealny strój, wysoka kultura osobista, porządek na biurku. Nie żeby mi to przeszkadzało, bo ja tez lubię ład i skład, ale zawsze wydawało mi się, że jesteś…

— Sztywna?

Skinął głową i wskazał na nią palcem.

— Dokładnie to miałem na myśli.

Rzuciła mu dziwne spojrzenie, po czym przysunęła się bliżej. Wyczuł jej perfumy i przez chwilę zakręciło mu się w głowie. Uchwycił jej tajemnicze spojrzenie.

— Nigdy nie oceniaj po pozorach — wyszeptała.

Zmrużył oczy, a ona uśmiechnęła się lekko i odsunęła się od niego. Przez chwilę ją obserwował. Ta kobieta zaskakiwała go coraz bardziej. Miał wrażenie, że z nim pogrywa i nieźle się bawi.

— To jakie masz plany na weekend? — zapytał jakby od niechcenia.

Wzruszyła ramionami.

— Nie wiem, Malfoy. Jeszcze się nad tym nie zastanawiałam, ale miło że pytasz — odpowiedziała cicho.

Prychnął pod nosem.

— I ty się dziwisz, że uważam cię za nudziarę? Liczyłem na bardziej kreatywną odpowiedź.

— Czyli co? Imprezy do rana, podróże ze znajomymi, albo namiętne chwile z chłopakiem?

— Coś w tym tonie.

Westchnęła przeciągle.

— Przykro mi, Malfoy, ale w moim przypadku żadna z tych sytuacji nie będzie miała miejsca. Dlaczego? Już wyjaśniam. Nie lubię chodzić na imprezy. Denerwuje mnie ten ciągły hałas i źle się czuję pośród tysięcy tańczących ludzi. Podróże ze znajomymi również odpadają, ponieważ moimi jedynymi znajomymi są Harry i Olivia, a oni mają swoje życie i zapewne mają już jakieś plany. Co tak patrzysz? Nie zauważyłeś, że ciągnie ich ku sobie? Olivia robi maślane oczy do Harry’ego, a on rzuca jej przelotne uśmiechy. — Słysząc jej słowa, Draco zachichotał. — Proszę bardzo, możesz się śmiać! Ale prawda jest taka, że niedługo będą razem. Jeszcze wspomnisz moje słowa. — Pogroziła mu palcem.

— Naprawdę nie masz znajomych? — zapytał z zainteresowaniem.

— Nie mam. Wiem, jestem żałosna, ale taka jest prawda — mruknęła smutnym tonem.

— A ja?

Spojrzała na niego.

— Co ty?

— Ja nie jestem twoim znajomym? — dopytywał, drapiąc się po brodzie.

Hermiona była zaskoczona jego pytaniem, bo nigdy nie spodziewała się usłyszeć takich słów z jego ust.

— Malfoy, ty jesteś moim współpracownikiem.

Wzruszył ramionami.

— Jedno nie wyklucza drugiego — wymamrotał.

Otworzyła szeroko oczy.

— Co masz na myśli? — spytała, bojąc się odpowiedzi blondyna.

Rozsiadł się wygodnie na krześle i spojrzał na nią przenikliwym wzrokiem.

— Odkąd pracuję jako auror zadaję się tylko z tobą, Potterem i tą małolatą. Moi dawni znajomi mają mnie gdzieś. Kiedy odwróciłem się od Czarnego Pana zostałem sam jak palec. Od kilku lat mieszkam w mugolskiej dzielnicy i jedynie codziennie rano mówię „dzień dobry” mojej sąsiadce, która wyprowadza swojego psa na spacer. Na początku w ogóle się do niej nie odzywałem, ale kiedy dwa czy trzy razy przyniosła mi kawałek ciasta, stwierdziłem, że mugole nie są tacy źli i spojrzałem na nią zupełnie inaczej. — Przerwał na chwilę i obserwował reakcję Hermiony, jednak nie odezwała się ani słowem, dlatego kontynuował: — Moje życie nie jest takie jak kiedyś. Sam muszę zadbać o porządek w domu i coś do jedzenia. Przy okazji odkryłem, że jestem całkiem niezłym kucharzem. Oczywiście nic nie insynuuję. Po prostu chciałem się pochwalić — mruknął pod nosem, na co ona zachichotała. — Śmiej się, śmiej, ale prawda jest taka, że jesteś moją znajomą czy ci się to podoba, czy nie. Takie są fakty i nikt nie jest w stanie temu zaprzeczyć, a ty musisz to zaakceptować.

— Muszę? — Posłała mu mordercze spojrzenie.

— Dobra, ujmę to inaczej. Powinnaś to zaakceptować. Lepiej? — burknął.

Chwilę się zastanowiła, po czym lekko skinęła głową.

— Dobrze, Malfoy, jesteśmy znajomymi, ale co w związku z tym?

Uśmiechnął się szelmowsko. Od razu przewidziała jego intencje.

— Chyba nie chcesz ze mną spędzić weekendu, prawda? Błagam, powiedz, że nie! — krzyknęła, zapominając o tym, że jest w pizzerii i przygląda im się parę osób.

— A dlaczego nie?

— No bo przecież my kiedyś się… nienawidziliśmy i w ogóle… — odpowiedziała wymijająco.

Przybliżył się do niej i wskazał palcem.

— Właśnie, Granger, my kiedyś się nienawidziliśmy. W sumie nie mogę powiedzieć, że cię nienawidziłem, po prostu… mój ojciec wpajał mi do głowy wiele dziwnych zasad. Chyba nawet nie miałem okazji cię przeprosić za to co było kiedyś, dlatego robię to teraz. Granger, przepraszam, że byłem takim dupkiem. Nie powinienem był kierować się uprzedzeniami mojego ojca. Dopiero niedawno to zrozumiałem.

Kobieta patrzyła na niego z szokiem wypisanym na twarzy.

— Czy… czy ty mnie właśnie przeprosiłeś?

— Tak.

— Oh.

Uniósł jedną brew.

— I tyle? Ja tu się produkuję, a ciebie stać tylko na krótkie „oh”? Błagam, Granger, wysil się bardziej.

Zmroziła go wzrokiem.

— Myślisz, że po tak długim okresie czasu wystarczy krótkie „przepraszam”? Minie trochę czasu, zanim ci wybaczę to, jak mnie traktowałeś. O ile w ogóle kiedykolwiek to nastąpi. — powiedziała ostrzegawczym tonem.

Wzruszył ramionami.

— Jestem przekonany, że kiedyś to się stanie. A wracając do weekendu… Tak, Granger, chciałbym spędzić weekend w dobrym towarzystwie. Oczywiście mówiąc dobre towarzystwo, mam na myśli ciebie. Nie patrz tak na mnie. Mówię serio. Możliwe, że jestem zdesperowany, albo po prostu zaczynam cię… lubić. — Spojrzała na niego z powątpiewaniem. — Dobra, źle to ująłem. Twoja obecność mi nie przeszkadza. Brzmi lepiej, prawda?

— O wiele lepiej.

— To jak, zgadzasz się? — wypalił szybko.

Zmarszczyła czoło. Co powinna mu odpowiedzieć? Spławić go czy zgodzić się na jego propozycję? Nie wiedziała co wybrać.

Westchnęła przeciągle.

— Malfoy, uwierz mi, że gdybym mogła to zgodziłabym się, ale…

— Ale nie chcesz — mruknął smutno.

Pokręciła przecząco głową.

— Nie oto chodzi. Po prostu niedługo październik i muszę się przygotować do ważnej misji…

Założył ręce pod boki.

— Chodzi o tę, o której razem z Potterem i młodą rozmawiacie po kątach? — zapytał jakby od niechcenia.

Otworzyła szeroko oczy.

— O czym ty…

Prychnął z oburzeniem.

— Oh, Granger, proszę cię, nie jestem głupi. Widzę co się dzieje. Kombinujecie coś z Kingsleyem i domyślam się, że ma to związek z Morgan, bo jej kurs zaklęć jest bardzo przyspieszony. Myślałem, że skoro pracujemy razem to sobie ufamy, ale najwyraźniej w Biurze Aurorów nie stosuje się tej zasady.

Kobieta zagryzła dolną wargę i zamyśliła się chwilę. Nie wiedziała, czy może mu ufać. Ta misja była bardzo ważna i tajna. Spojrzała na Dracona. Jego oczy były pełne smutku.

Już wiedziała co zrobi.

— Dobrze, Malfoy, powiem ci o co chodzi w tej misji, ale musisz mi obiecać, że nikomu nie zdradzisz jej szczegółów.

Mężczyzna wyprostował się i popatrzył jej w oczy.

— Obiecuję.

Rozejrzała się na boki, a gdy zrozumiała, że nikt na nich nie patrzy zaczęła opowiadać. Opisała rozmowę z Kingsleyem, a potem wspomniała o ogólnych ustaleniach dotyczących jej studiowania. Napomknęła też o przewidywanym sposobie ochrony Olivii. Draco przysłuchiwał się temu z zapartym tchem. Co jakiś czas zadawał szczegółowe pytania, a Hermiona odpowiadała na nie najlepiej jak potrafiła. Mężczyzna wydawał się być zaskoczony jej odwagą, bo zgadzanie się na taką misję było wielkim wyczynem. Zarumieniła się, słysząc komplementy wypływające z jego ust.

— A co ty byś zrobił na moim miejscu? — zapytała. — Nie mogłam odmówić ministrowi.

Blondyn skinął głową.

— No tak, to byłoby niezręczne. Ale mimo to jestem w szoku, że zaplanowaliście coś takiego i praktycznie nikt nie ma o niczym pojęcia! A co zrobicie jeśli śmierciożercy zaatakują i będziecie musieli walczyć? Kto wam wtedy pomoże?

Kobieta uśmiechnęła się lekko.

— Spokojnie, Kingsley o wszystko zadbał — odpowiedziała krótko.

— Ale…

— Zapewniam cię, że wszystko jest dopięte na ostatni guzik.

Wyglądał tak, jakby chciał coś dodać, ale nie zrobił tego. Zerknął na zegar wiszący na ścianie, a potem na Hermionę.

— Zdajesz sobie sprawę z tego, że już jest dwudziesta?

Kobieta otworzyła szeroko oczy.

— Merlinie, tak późno?

Wzruszył ramionami.

— W sumie jest jeszcze wcześnie — droczył się z nią.

Przewróciła oczami.

— Teoretycznie masz rację, ale jutro musimy być w pracy z samego rana, bo o ile mnie pamięć nie myli, jutro o ósmej jest zebranie aurorów.

Zmrużył oczy i sięgnął ręką po kalendarzyk, który trzymał w wewnętrznej kieszeni garnituru. Otworzył go na właściwej stronie i aż jęknął z przerażenia. Hermiona uśmiechnęła się pod nosem, co skwitował krótkim prychnięciem.

— Miałaś rację — wymamrotał, chowając kalendarz.

— Jak zawsze, Malfoy, jak zawsze — wyszeptała.

Uśmiechnął się lekko i wstał z krzesła, a ona uczyniła to samo. Wyjął portfel i położył na stół mugolski banknot. Hermiona rzuciła mu pytające spojrzenie.

— Trzeba być przygotowanym na wszystko — powiedział, uśmiechając się w swoim stylu.

Pokręciła lekko głową i założyła płaszcz, po czym skierowała się w stronę drzwi, a on podążył krok w krok za nią. Krótkim „dobranoc” pożegnali się z kelnerką stojącą za barem i wyszli na zewnątrz. Hermiona odetchnęła głęboko i spojrzała w niebo pełne migoczących gwiazd. Sekundę później poczuła obecność Draco z prawej strony.

Zerknęła na niego kątem oka. Śledził wzrokiem spadającą gwiazdę i uśmiechał się lekko. Na jego twarzy nie było widać żadnych zbędnych emocji. Zawsze podziwiała go za to, że potrafi być taki neutralny, ale nigdy mu o tym nie powiedziała.

Nagle popatrzył na nią i zadał pytanie, którego w ogóle się nie spodziewała.

— Może odprowadzić cię do domu? Jest ciemno i trochę strach wracać samotnie.

Pokręciła przecząco głową.

— Nie, Malfoy, jestem zmęczona i teleportuję się prosto do domu, ale dziękuję za propozycję.

Przez chwilę na nią patrzył, nic nie mówiąc.

— Na pewno? — zapytał, chcąc się upewnić.

Skinęła głową.

— Tak.

Wzruszył ramionami.

— No dobrze, to do zobaczenia jutro — mruknął spokojnym głosem.

— Do jutra — szepnęła i zamknęła oczy. Sekundę później zniknęła.

Mężczyzna wyczuł w powietrzu zapach jej delikatnych perfum. Westchnął z rezygnacją. Rozejrzał się dookoła siebie, ale nikogo nie było w pobliżu. Przypadkiem zerknął na chodnik, na którym coś błyszczało. Schylił się i zobaczył mały brelok z niebieskim plastikowym kwiatkiem. Podniósł go i dokładnie obejrzał. Wydawał się znajomy… Wyglądał jak.... brelok, który Hermiona miała przypięty do zamka torebki! Musiał spaść, gdy kobieta się teleportowała.

Draco uśmiechnął się pod nosem. Schował zawieszkę do kieszeni. Może jutro odda zgubę właścicielce. Ewentualnie zatrzyma ją dla siebie. W sumie bardziej skłaniał się ku drugiej opcji.

Wyprostował się i jeszcze raz rozejrzał się na boki. Gdy upewnił się, że jest sam, zamknął oczy i z cichym trzaskiem teleportował się do domu.

___________

Witajcie :) Po bardzo długim okresie czasu wracam z nowym rozdziałem. Powiem szczerze, że pisało mi się go bardzo dobrze, mimo że byłam trochę pod presją. Ostatnio miałam wiele na głowie, ale teraz postaram się Was nie zaniedbywać. Za tydzień jadę na urlop i zapewne napiszę kolejne rozdziały ;)

Jestem ciekawa tego, czy ten przypadł Wam do gustu. Jak się podoba pojedynek i luźna rozmowa naszej parki? Wstawki z Olivią i Harrym to takie zabawne przerywniki, które po prostu musiałam tu wstawić. Piszcie, co sądzicie :)

To tyle. Komentujcie i oceniajcie. Enjoy!