Rozdział 6: Lekcja Zaklęć

Minister popatrzył Hermionie prosto w oczy. Emanowała z nich pewność siebie. Wiedział, że jest pewna swojej decyzji. Szczerze mówiąc, zaskoczyło go to, że tak szybko się zgodziła. Uśmiechnął się pod nosem, snując plany o wspólnych akcjach Hermiony i Dracona. Oboje byli inteligentnymi ludźmi i uzdolnionymi czarodziejami, więc bez żadnych problemów poradziliby sobie z największym przeciwnikiem. Spojrzał na dwóch mężczyzn, siedzących z obu stron kobiety. Obaj byli zaskoczeni tym co powiedziała, ale każdy z nich okazywał to inaczej. Draco uśmiechał się kpiąco pod nosem i uniósł jedną brew. Harry mrużył gniewnie oczy i wyglądał tak, jakby chciał wybuchnąć. Kingsley oparł się o oparcie fotela i powiedział:

– Dobra decyzja, Hermiono.

Kobieta uśmiechnęła się.

– Wiem, panie ministrze.

– Skoro się zgodziłaś, jeszcze dziś zaczniemy przemeblowanie twojego gabinetu. Oczywiście nie musisz obawiać się o swoje rzeczy. Wszystkie zostaną na swoim miejscu. Panie Malfoy, czy oprócz biurka i szafy będzie pan czegoś jeszcze potrzebował? – zapytał Dracona, który cały czas wpatrywał się w Hermionę.

Blondyn spojrzał na ministra, a potem znowu na Hermionę i powiedział spokojnym głosem:

– Nie, panie ministrze, wystarczy mi to, co mam.

Kingsley skinął głową.

– Dobrze, zaraz dam znać Robertowi i zaczniemy działać.

– Ale… – zaczął Harry.

Wszyscy spojrzeli w jego stronę. Przełknął głośno ślinę i patrzył na nich dziwnym wzrokiem. Hermiona uniosła jedną brew z zaskoczenia. Nie zdawała sobie sprawy z tego, że w tym momencie wygląda jak Malfoy. Kiedy Harry to zobaczył, zapytał:

– Hermiono, ty… ty naprawdę chcesz dzielić gabinet z Malfoyem?

Popatrzyła na Draco, po czym skinęła głową.

– Oczywiście. Dlaczego pytasz?

– No, bo to Malfoy i niewiadomo co mu strzeli do głowy.

– Mogę cię uspokoić, że nie zaatakuję Granger bez powodu – wtrącił Draco. – Nie jestem taki jak kiedyś. Przestałem wyznawać idee mojego ojca. Poza tym bałbym się ją zaatakować, w końcu to jedna ze zbawców świata. Zapewne groziłby za to Azkaban. Prawda, panie ministrze?

Kingsley uśmiechnął się pod nosem i skinął głową.

– Widzisz, Potter, miałem rację. Możesz mi wierzyć albo nie, ale Granger jest bezpieczna.

– Ale…

Hermiona westchnęła i uciszyła przyjaciela gestem ręki.

– Proszę, przestań. Nie zmienię zdania i dobrze wiesz, że taka sytuacja wiele nam ułatwi. Będzie na miejscu i w każdej chwili będziemy mogli z nim porozmawiać. Przy odrobinie szczęścia może uda nam się wycisnąć z niego potrzebne informacje. Jeśli będzie się opierał użyjemy naszych tajnych sztuczek. Wiesz o czym mówię, prawda? – zapytała, puszczając do niego oczko i uśmiechając się lekko.

Wybraniec odwzajemnił uśmiech i popatrzył na Malfoya, który wyraźnie pobladł na twarzy, słysząc słowa Gryfonki.

– Oczywiście, że wiem – mruknął Harry.

Draco patrzył na oboje ze zdziwieniem.

– O jakich sztuczkach mówicie? – zapytał, wyraźnie zdenerwowany.

Hermiona odwróciła się w jego stronę.

– Dowiesz się w swoim czasie – odpowiedziała z uśmiechem.

Blondyn popatrzył na Kingsleya i wskazał rękami dwójkę aurorów.

– Panie ministrze, niech pan coś zrobi! Oni… oni chcą mnie torturować!

Minister uśmiechnął się pod nosem i położył ręce na blacie biurka.

– Jestem przekonany, że tego nie zrobią. Ich sztuczki są bezpieczne, więc nie ma się pan czego obawiać. Ufam im bezgranicznie i wiem, że nie skrzywdziliby nikogo bez powodu.

Aurorzy wymienili porozumiewawcze spojrzenia i popatrzyli na Dracona, który był blady jak ściana. Po chwili zacisnął usta w wąską kreskę i posłał im mordercze spojrzenie. Widząc to, wybuchli śmiechem, a po chwili dołączył do nich minister. Draco założył ręce pod boki, oparł się gwałtownie o oparcie krzesła i patrzył w okno. Wywołało to kolejną salwę śmiechu.

– Spokojnie, Malfoy, nic ci nie grozi – powiedziała Hermiona, kiedy przestali się śmiać.

Jednak jej zapewnienie w ogóle go nie uspokoiło. Nadal siedział obrażony i patrzył w okno. Minister, pokręcił głową i chrząknął, zwracając na siebie uwagę dwójki aurorów.

– Hermiono, mam nadzieję, że przemeblowanie w twoim gabinecie nie zaburzy twojego dnia?

Kobieta pokręciła przecząco głową.

– Oczywiście, że nie. Akurat dobrze się składa, bo mam dzisiaj pomagać Harry’emu na pierwszej lekcji zaklęć Olivii. Mam być jej partnerką. Harry stwierdził, że w taki sposób lepiej wychwyci błędy, które ona popełnia i w miarę możliwości będzie je korygował na bieżąco.

Kingsley popatrzył na Harry’ego i uśmiechnął się pod nosem. Ten pomysł wydawał się być bardzo racjonalny, bo Potter był dobrym obserwatorem i bez trudu zauważy błędy, które popełnia Olivia. Być może jej problemy wynikają ze złego trzymania różdżki albo ze złej postawy ciała. Pokiwał głową z uznaniem.

– Bardzo dobry pomysł, Harry.

Wybraniec zarumienił się.

– Dziękuję, panie ministrze – odparł nieśmiało.

Nagle Hermiona poczuła, jak ktoś lekko trąci ją w ramię. Odwróciła się w tamtą stronę i zobaczyła Malfoya. Uniosła brew ze zdziwieniem. Skwitował to lekkim uśmieszkiem.

– Granger – wyszeptał.

– Słucham? – zapytała cicho.

– Kim jest Olivia?

Westchnęła i nachyliła się bliżej niego.

– To siostrzenica Kingsleya.

– Oh.

– Będziemy ją uczyć zaklęć.

Skinął lekko głową, ale nic nie powiedział, więc odwróciła się w stronę Harry’ego i Kingsleya. Mężczyźni wymienili porozumiewawcze spojrzenia, po czym Kingsley zapytał:

– Czego zamierzacie nauczyć ją dzisiaj?

Zastanowiła się chwilę. W sumie nawet o tym nie porozmawiali i nie wiedziała, co Harry zamierza, dlatego wolała się nie odzywać. Popatrzyła na przyjaciela i gestem ręki zachęciła go do mówienia. Mężczyzna westchnął i podrapał się po głowie.

– Myślę, że zaczniemy od podstaw. Zapewne od tych potrzebnych na co dzień. Chcemy zobaczyć czy sobie z nimi poradzi. Potem przejdziemy do tych trudniejszych.

Kingsley uśmiechnął się pod nosem.

– Założę się, że nawet te będą jej sprawiać kłopoty, ale liczę na to, że się nie zniechęci i będzie chciała kontynuować te lekcje.

Hermiona spojrzała na Harry’ego i powiedziała:

– Proszę się nie martwić, jestem przekonana, że Olivia tak łatwo nie odpuści. Choćby dlatego, że te zajęcia prowadzi Harry.

Wybraniec zachichotał nerwowo i odwrócił wzrok. Minister widząc jego reakcję, wymienił porozumiewawcze spojrzenia z Hermioną, po czym zwrócił się do niego.

– Harry, zapewniam cię, że nie masz się czego obawiać. Olivia jest nieszkodliwa. Może czasem zbyt pewna siebie, ale to dobra dziewczyna.

Harry uśmiechnął się lekko i popatrzył na Hermionę. Wiedziała, że czuje się niezręcznie i takie zainteresowanie ze strony Olivii nie jest mu na rękę, jednak ta sytuacja trochę ją bawiła. Zawsze uważała, że Harry zasługuje na kogoś, kto pokocha go całym sercem. Może Olivia jest tą jedyną? Wprawdzie bardzo roztrzepana z niej osóbka, ale z biegiem czasu na pewno wydorośleje i zacznie patrzeć na wszystko z innej perspektywy. Spojrzała na Kingsleya.

– A kiedy możemy się jej spodziewać? – zapytała spokojnym głosem.

Minister spojrzał na zegar, wiszący na ścianie.

– W zasadzie powinna już tu być, ale znając ją, na pewno się spóźni – odpowiedział.

Skinęła głową i jak na zawołanie usłyszeli odgłosy dobiegające z kominka. Człowieczek z portretu nad kominkiem aż podskoczył do góry, słysząc coraz głośniejsze dźwięki. Popatrzyli po sobie i w napięciu oczekiwali na to, co nastąpi. Błysnęło na zielono i z kominka wyszła osmolona osoba. Zaczęła kasłać i prychać. Na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że to kobieta. Jednak trudno było ją zidentyfikować, bo popiół pokrywał całą twarz i ubranie. Hermiona zmrużyła oczy i przyjrzała się dokładniej. Te długie włosy i skórzana kurtka były bardzo znajome. Spojrzała w dół i zobaczyła wysokie czarne szpilki, których sama nigdy nie odważyłaby się założyć. Uśmiechnęła się pod nosem. Tylko jedna osoba mogłaby założyć tak wysokie obcasy. Osóbka otrzepała ubranie z popiołu i krzyknęła:

– Kolejna świetna rada mamy: użyj kominka — będzie szybciej. Tak jasne, ciekawe tylko kto wyczyści moje nowe ubranie! Merlinie, jak ja wyglądam!

Harry i Hermiona wymienili porozumiewawcze spojrzenia, bo rozpoznali znajomy głos. Zanim zdążyli cokolwiek powiedzieć, Kingsley zapytał:

– Olivia?

Kobieta spojrzała mu prosto w oczy.

– Cześć, wujaszku.

Mężczyzna wciągnął głośno powietrze.

– Merlinie, co ci się stało? – zapytał, wstając z fotela i podchodząc bliżej.

Olivia założyła ręce pod boki i popatrzyła na niego z politowaniem.

– To przez twój kominek. Kiedy ostatni raz go czyściłeś?!

– Niedawno – mruknął.

Prychnęła.

– Myślisz, że w to uwierzę? Jeśli go czyściłeś, to dlaczego wyglądam jak siedem nieszczęść?!

Słysząc ich wymianę zdań, Hermiona zachichotała cicho, a Harry jej zawtórował. Olivia spojrzała w ich stronę, gniewnie mrużąc oczy. Jednak gdy zobaczyła Wybrańca, uśmiechnęła się promiennie i pomachała ręką.

– Harry! Hermiono! Jak miło was widzieć.

Szybko podbiegła do nich i zrobiła taki gest, jakby chciała ich przytulić, jednak wycofała się, przypominając sobie, że jest brudna. Wyjęła różdżkę z tylnej kieszeni spodni i skierowała ją na siebie. Stała tak chwilę, próbując przypomnieć sobie formułkę zaklęcia. Zamknęła oczy i pisnęła z irytacją. Hermiona popatrzyła na nią, nic nie rozumiejąc.

– Jak to leciało? Nigdy nie mogę zapamiętać tej przeklętej formuły.

Panna Granger uśmiechnęła się do niej, dodając jej otuchy.

– Wystarczy, że powiesz Chłoszczyść.

Olivia klepnęła się ręką w czoło, rozpylając popiół wokół siebie.

– Właśnie! Wiedziałam, że to było coś z czystością. Dobra, spróbujemy – powiedziała z wielką determinacją, kierując różdżkę na swoje ubranie. – Chłoszczyść.

Momentalnie zniknął popiół, który znajdował się z przodu kurtki. Widząc efekt, dziewczyna skierowała różdżkę na rękawy, a potem na spodnie. Hermiona pomogła jej usunąć popiół z pleców i po paru minutach Olivia była jak nowa. Teraz mogli zobaczyć ją w całej okazałości. Jak zawsze prezentowała się fenomenalnie. Skórzana kurtka i dopasowane czerwone skórzane spodnie były jej znakiem rozpoznawczym. Panna Granger nadal była pod wrażeniem butów, które panna Morgan założyła. Dziewczyna podążyła za jej wzrokiem i uśmiechnęła się pod nosem.

– One tylko tak strasznie wyglądają, ale są bardzo wygodne. Pamiętam dzień, w którym je kupiłam. Zobaczyłam je na wystawie sklepowej i się zakochałam.

Hermiona odwzajemniła uśmiech.

– Podziwiam za odwagę – mruknęła.

Olivia machnęła ręką.

– Ty też mogłabyś w takich chodzić.

Panna Granger zachichotała.

– Oj nie, nie sądzę, że to byłby dobry pomysł. Nie pasowałyby mi.

Olivia stanęła bliżej Hermiony i uśmiechnęła się zadziornie.

– Hermiono, trochę odwagi nie zaszkodzi.

– Właśnie, Granger. Ona ma rację – wtrącił Draco.

Olivia uniosła brwi ze zdziwieniem i spojrzała na Hermionę. Gryfonka westchnęła i przesunęła się w bok, ukazując siedzącego na krześle Malfoya. Mężczyzna uśmiechał się pod nosem i nonszalancko opierał się o krzesło. Olivia przełknęła ślinę i wpatrywała się w niego jak oczarowana. Blond włosy i niebieskie oczy zapewne każdą dziewczynę doprowadziłyby do szaleństwa. Domyśliła się, że jest pewny siebie i zna swoje atuty. Tak samo jak ona. On także miał w oczach tajemniczy blask. Od razu wyczuła od niego pozytywne wibracje. Musiała przyznać, że ma bardzo dobry gust jeśli chodzi o dobór ubrań. W tym garniturze prezentował się bardzo elegancko. Poprawiła kurtkę i przybliżyła się do niego. Draco wstał z krzesła i spojrzał jej prosto w oczy. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem. Wyciągnęła rękę i powiedziała:

– Olivia Morgan, miło mi poznać.

Draco uśmiechnął się, ujął jej dłoń i lekko ucałował.

– Draco Malfoy – mruknął, patrząc jej w oczy.

Odwzajemniła uśmiech.

– Czym się zajmujesz? Pracujesz tutaj? – zapytała.

Malfoy spojrzał na Hermionę, a potem na Olivię i wzruszył ramionami.

– Cóż, można powiedzieć, że jestem aurorem.

Olivia zamrugała i popatrzyła na Hermionę.

– Jak ty to robisz, że pracujesz z takimi przystojniakami?

Panna Granger spojrzała na obu mężczyzn i wzruszyła ramionami.

– Nie wiem, Olivio. Naprawdę nie wiem – powiedziała, uśmiechając się lekko.

Olivia przybliżyła się do niej.

– Coraz bardziej mi się tu podoba. Jak tak dalej pójdzie będę chciała tu pracować – wyszeptała jej do ucha.

Przez chwilę patrzyły na siebie i zachichotały. Wszyscy mężczyźni spoglądali na nie ze zdziwieniem. Nagle Kingsley chrząknął, zwracając na siebie uwagę wszystkich.

– Olivio, podejdź tu na chwilę. Dam ci przepustkę do wstępu na teren ministerstwa.

Dziewczyna uniosła brwi ze zdziwieniem.

– Ale, po co? – zapytała.

Mężczyzna zmrużył gniewnie oczy i burknął:

– Takie mamy tu zasady. Nie dyskutuj, tylko podejdź.

Prychnęła i skierowała się w stronę biurka. Hermiona patrzyła na nią z lekkim uśmiechem na ustach. Nagle poczuła, że ktoś stoi bardzo blisko niej.

– Uważasz, że jestem przystojny? – usłyszała głos koło swojego ucha.

Kątem oka spojrzała w tamtą stronę i zobaczyła twarz Draco bardzo blisko siebie. Przełknęła ślinę i uniosła brew z zaskoczeniem.

– Nic takiego nie powiedziałam.

– Ale nie zaprzeczyłaś – mruknął, uśmiechając się lekko.

Posłała mu mordercze spojrzenie.

– Nie łap mnie za słówka, Malfoy.

Przez chwilę patrzyli na siebie. W jego oczach tańczyły tajemnicze iskierki rozbawienia.

– Gdzieżbym śmiał. Po prostu stwierdzam fakty – powiedział rozbawionym głosem.

Przewróciła oczami.

– Może i nie zaprzeczyłam, ale to nic nie znaczy – wysyczała, po czym odwróciła wzrok.

Myślała, że ma go z głowy, jednak sekundę później poczuła ciepły oddech na swojej szyi.

– Jasne, Granger. A tak przy okazji — ładnie dziś wyglądasz – mruknął blisko jej ucha.

Słysząc jego słowa, poczuła, że rumieni się jak piwonia, ale na szczęście nikt tego nie zauważył. Przynajmniej miała taką nadzieję. Usłyszała cichy chichot. Jednak zauważył. Szybko przesunęła się bliżej Harry’ego i uśmiechnęła się do przyjaciela. Wybraniec popatrzył na nią ze zdziwieniem, a potem krótko na Malfoya i zapytał:

– Wszystko w porządku, Hermiono?

Skinęła głową.

– Tak, wszystko dobrze. A ty jak tam? Nadal się stresujesz?

Spojrzał na Olivię, a potem na przyjaciółkę.

– Nie, teraz już nie. Odkąd przeczytałem twój list, czuję się coraz pewniej.

– No to dobrze, cieszę się – odpowiedziała z uśmiechem. – A masz jakiś plan? Od czego zaczniemy?

Podrapał się po głowie i posłał jej znaczące spojrzenie.

– Myślałem, żeby zacząć od podstaw, skoro ma problemy z prostymi zaklęciami. Tylko problem tkwi w tym, że ja nie potrafię omawiać teorii, wolę praktykę. I tak sobie pomyślałem, że może…

– Pomyślałeś, że może ja zajmę się teorią? – dopytywała.

Harry skinął głową z entuzjazmem. Hermiona, widząc jego reakcję, zachichotała radośnie i machnęła ręką tak, jakby to była oczywistość.

– Oczywiście, pomogę ci. Nie ma problemu.

– Dziękuję – powiedział z uśmiechem, po czym zagryzł wargę i przybliżył się do niej. – Hermiono…

– Tak? – Uniosła brwi ze zdziwieniem.

– Ja… chciałbym cię przeprosić za mój wybuch. Nie powinienem tak zareagować, ale to… to było silniejsze ode mnie. Ta sytuacja z Malfoyem i to, że ma przebywać w twoim gabinecie, bardzo mi się nie spodobały i puściły mi nerwy.

Hermiona uśmiechnęła się i położyła mu rękę na ramieniu. Popatrzyła mu w oczy i powiedziała:

– Przeprosiny przyjęte. Rozumiem cię, ja początkowo nie byłam zachwycona tą sytuacją, ale może dzięki temu szybciej odnajdziemy Kena i rozprawimy się z Lucjuszem Malfoyem. Czasami lepiej jest się poświęcić dla dobra sprawy. Poza tym będziemy mieć Draco na oku i zrobimy wszystko, żeby nie wywinął jakiegoś numeru.

– W razie kłopotów go przeklniemy – mruknął Harry, uśmiechając się szeroko.

Kobieta posłała mu porozumiewawcze spojrzenie i oboje zachichotali. Nagle usłyszeli głos Kingsleya.

– Harry, Hermiono, zaraz będziecie mogli iść z Olivią na zajęcia. Proszę was tylko o jedno — zróbcie wszystko żeby nie zdemolowała ministerstwa.

Słysząc jego słowa, Olivia prychnęła z irytacją i założyła ręce pod boki. Aurorzy popatrzyli po sobie, a potem na dziewczynę.

– Jestem przekonana, że Olivia nie będzie sprawiała kłopotów – powiedziała Hermiona, puszczając jej oczko. – Będzie pan bardzo zadowolony, panie ministrze.

Kingsley wpatrywał się w Hermionę i skinął głową, po czym usiadł na fotelu. Spojrzał w bok i zauważył Malfoya. Chwilę patrzył na niego, po czym zwrócił się do byłych Gryfonów.

– Czy nie będzie wam przeszkadzało, jeśli pan Malfoy do was dołączy? W jego obecnym biurze zaraz zacznie się przemeblowanie, a nie może tak po prostu wyjść z ministerstwa.

Hermiona i Harry spojrzeli po sobie, a potem na Olivię, która uniosła kciuk w geście aprobaty. Panna Granger odwróciła się w stronę Malfoya. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem. Westchnęła. W sumie mogliby sprawdzić jego umiejętności magiczne. We wspomnieniu Snape wspomniał, że Draco powinien podszkolić się w zaklęciach, bo posługuje się głównie czarno magicznymi klątwami. Trąciła ręką Harry’ego i przybliżyła się do niego.

– Może sprawdzimy jego umiejętności magiczne? – zapytała cicho.

Wybraniec uśmiechnął się jak człowiek planujący tortury.

– Wchodzę w to – mruknął.

Oboje popatrzyli na Kingsleya i skinęli głowami. Olivia zapiszczała i zaczęła radośnie podskakiwać. Mężczyzna spojrzał na nią i pokręcił głową z dezaprobatą. Oparł się wygodnie na fotelu i ogarnął wzrokiem wszystkich swoich gości.

– Dobrze, w takim razie możecie już iść. Prawdopodobnie za dwie lub trzy godziny gabinet będzie gotowy i będziecie mogli zobaczyć efekt końcowy – powiedział, zwracając się do Hermiony i Draco.

Oboje skinęli głowami i cała czwórka skierowała się do wyjścia. Kiedy stanęli przy drzwiach, wszyscy chórem powiedzieli:

– Do widzenia, panie ministrze.

– Do widzenia – usłyszeli spokojny głos.

Harry otworzył drzwi i Hermiona z Olivią wyszły z gabinetu. Draco trzymał się z tyłu. Gdy wszyscy byli na korytarzu, skręcili w prawo i dziarskim krokiem maszerowali w kierunku sali ćwiczeń. Olivia rozglądała się na boki i z entuzjazmem pozdrawiała pracowników ministerstwa. Mężczyźni patrzyli na nią ze zdziwieniem, ale po chwili uśmiechali się pod nosem. Hermiona spojrzała na Harry’ego, który pokręcił głową z zażenowaniem. Odwróciła głowę do tyłu i zobaczyła Draco, który maszerował tuż za nią. Patrzył przed siebie, a na jego twarzy błąkał się kpiący uśmieszek.

Parę minut później stali przed starodawnymi wrotami. Harry wyciągnął różdżkę z tylnej kieszeni spodni i wskazał nią zamek.

– Alohomora – powiedział i usłyszeli kliknięcie.

Drzwi uchyliły się ze skrzypnięciem. Wybraniec pchnął je lekko i przesunął się w bok, robiąc miejsce kobietom. Hermiona i Olivia weszły do pomieszczenia i rozglądały się z ciekawością. Sala ćwiczeń bardzo przypominała Pokój Życzeń, w którym mieli zajęcia Gwardii Dumbledore’a. Pomieszczenie było bardzo duże. Przy ścianie znajdowały się szafy z książkami, a na podłodze zamiast foteli ułożone były wielkie jedwabne poduszki. Na stoliku przy ścianie leżało wiele magicznych przedmiotów. Na środku znajdowało się coś w rodzaju ringu do pojedynków. Całość oświetlały grube świece, wiszące na trzech żyrandolach. Hermiona od razu podeszła do biblioteczki i zaczęła oglądać książki. Wszystkie dotyczyły sztuki zaklęć i obrony podczas pojedynków. Uśmiechnęła się radośnie i spojrzała na Harry’ego, który stanął koło niej.

– Jest tak jak wtedy – powiedziała cicho.

Skinął głową.

– Tak, chciałem, żeby tak było.

– I udało ci się.

Nagle usłyszeli chichot Olivii. Spojrzeli w tamtym kierunku i zobaczyli, że dziewczyna stoi przed magicznym lustrem i stroi miny. Popatrzyli na siebie porozumiewawczo i podeszli do niej. Hermiona kątem oka zobaczyła Draco, który rozglądał się dookoła siebie i kiwał głową z uznaniem. Nie mogła się powstrzymać i  skręciła w jego kierunku. Kiedy była blisko, uchwycił jej spojrzenie i uniósł brew z zainteresowaniem.

– Czy mi się wydaje, czy ci się tu podoba? – zapytała zadziornym tonem.

Prychnął, ale po chwili uśmiechnął się lekko.

– Cóż, mogę jedynie powiedzieć, że jest nieźle. Na więcej nie masz nawet co liczyć – powiedział, grożąc palcem wskazującym.

Hermiona zaśmiała się, zwracając na siebie uwagę Harry’ego i Olivii. Mężczyzna chciał do nich podejść, ale Olivia zatrzymała go i pokręciła przecząco głową.

– Jest dorosła, poradzi sobie – powiedziała dziewczyna.

Harry westchnął.

– Wiem, ale on i tak mnie denerwuje.

Olivia uśmiechnęła się ciepło.

– Domyślam się, ale nie możesz jej trzymać za rękę, jakby była małą dziewczynką. Daj jej żyć swoim życiem. Przestań się zadręczać i powiedz mi do czego to służy – mruknęła, pokazując mu fałszoskop.

Harry uśmiechnął się pod nosem i zaczął tłumaczyć.

– To fałszoskop. Używamy go do wykrywania czarnej magii. Kiedy w jego pobliżu pojawia się ktoś nieuczciwy lub niegodny zaufania, ustawia się pionowo, zaczyna się kręcić i gwizdać.

Dziewczyna słuchała go z przejęciem i z każdym słowem jej oczy otwierały się szerzej. Zaczęła oglądać fałszoskop z każdej strony.

– Wygląda jak zabawka dla dzieci.

– Wiem. Kiedy zobaczyłem go pierwszy raz, myślałem, że to zabawka, ale mój przyjaciel wyprowadził mnie z błędu. W gruncie rzeczy fałszoskopy są bardzo przydatne. W każdym gabinecie ministerstwa znajdują się dwa lub trzy, aby ostrzegać nas przed niebezpieczeństwem.

– A ten działa? – zapytała Olivia, uśmiechając się lekko.

Harry obejrzał przedmiot i wzruszył ramionami.

– Teoretycznie powinien działać, ale najwyraźniej jest uszkodzony, bo nie wariuje w obecności Malfoya – mruknął przez zęby.

Dziewczyna spojrzała za siebie i zobaczyła rozmawiających Hermionę i Draco. Potem popatrzyła na Harry’ego.

– Widocznie Draco nie jest tym złym.

Wybraniec ze złością pokręcił głową.

– Jakoś ciężko mi w to uwierzyć.

– Harry, popatrz na mnie – poprosiła Olivia. Harry podniósł wzrok. – Każdy zasługuje na drugą szansę. Słyszałam jak Hermiona mówiła, że dzięki niemu możecie uratować syna Premiera Mugoli. Nie przekreślaj go, bo może być bardzo pomocny.

Harry otworzył szeroko oczy.

– Skąd wiesz o Kenie? – zapytał.

Olivia machnęła ręką, jakby to było oczywiste.

– Wujaszek mi o tym powiedział. Chciał, żebym miała jakieś pojęcie o tym czym aktualnie się zajmujecie. Podejrzewam, że chciał, żebym nie zadręczała was pytaniami i dlatego wolał sam mi o wszystkim powiedzieć. Wie, że jestem ciekawską osobą i zapewne nie dawałabym wam spokoju.

Harry uśmiechnął się szeroko, pokazując rząd białych zębów. Olivia zrobiła zadziorną minę, co spowodowało, że mężczyzna wybuchnął śmiechem. Po chwili śmiali się oboje. Nagle stanęła obok nich Hermiona. Patrzyła na oboje nic nie rozumiejąc.

– Co was tak śmieszy? – zapytała.

Harry chrząknął i spojrzał na nią kątem oka.

– Nic ważnego. Tak sobie tylko rozmawiamy – odpowiedział.

Olivia stanęła bliżej niego i poprawiła włosy, które wpadły jej do oczu.

– Właśnie. Mamy swoje tajemnice, prawda Harry? – zwróciła się do mężczyzny i puściła oczko.

Zarumienił się lekko, ale nadal patrzył jej w oczy.

– Tak, mamy swoje tajemnice.

Hermiona zagryzła wargę i zmrużyła oczy, ale nie skomentowała tego, co powiedzieli. Spojrzała w bok i zobaczyła Draco, który właśnie do nich podszedł. Uśmiechnęła się lekko i odwróciła głowę w kierunku Harry’ego.

– To co, może zaczniemy, skoro jesteśmy w komplecie? – zapytała.

Wybraniec skinął głową.

– Dobrze, możemy zacząć. Olivia i Malfoy, stańcie na środku sali. Tak, Malfoy, ty też będziesz ćwiczył – powiedział, widząc minę Dracona. – Snape powiedział, że powinieneś się trochę podszkolić, więc masz ku temu okazję.

Malfoy zacisnął usta w wąską kreskę i szybko wyjął różdżkę z kieszeni.

– Wątpisz w moje umiejętności, Potter? – zapytał nerwowym głosem.

Harry uśmiechnął się kpiąco.

– Wiem, że klątwami rzucasz z zamkniętymi oczami, ale jako auror musisz posługiwać się obowiązującymi zaklęciami.

– Co to za bzdury? – krzyknął blondyn, powodując, że obie kobiety podskoczyły do góry.

Hermiona, chcąc zapobiec pojedynkowi między mężczyznami, stanęła na środku i zwróciła się do Draco.

– Malfoy, minister powiedział, że mamy cię trochę podszkolić. Nikt nie wątpi w twoje umiejętności, ale odrobina treningu ci się przyda.

Draco zamknął oczy i westchnął przeciągle. Cały czas mocno zaciskał rękę na różdżce. Po chwili otworzył oczy i spojrzał wprost na Hermionę.

– Dobrze, mogę potrenować. I tak nie mam nic do roboty.

Kobieta skinęła głową.

– Dziękuję. Dzisiaj będziesz jedynie obserwatorem, bo zaczniemy od najprostszych zaklęć, które zapewne masz opanowane do perfekcji.

Mężczyzna poprawił garnitur i przytaknął.

– Dobrze. Olivio, dziś zaczniemy od podstaw, dlatego muszę przejść do teorii. Jak wiesz, zaklęcia dzielimy na zaklęcia obrony przed czarną magią, zwykłe stosowane na co dzień, przeciwzaklęcia i zaklęcia niewybaczalne. Tymi ostatnimi na razie nie będziemy się zajmować. To zbyt niebezpieczne. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, że traktujemy cię jak pierwszoroczniaka?

Olivia uśmiechnęła się i machnęła ręką.

– Oczywiście, że nie. Wiem, że mam duże braki, jeśli chodzi o zaklęcia. Takie powtórzenie bardzo mi się przyda. Robię wiele błędów i mylę formuły. Mam duże problemy z zapamiętywaniem.

Hermiona spojrzała na Harry’ego, a potem na swoich uczniów.

– Skoro taki układ ci pasuje, możemy zaczynać. Dziś zajmiemy się zaklęciami przywołującym, odsyłającym i lewitującym. Może się wydawać, że one nie mają dużego znaczenia podczas pojedynków, ale mnie i Harry’emu kilka razy pomogły.

Olivia skinęła głową i gestem ręki ponagliła Hermionę do mówienia.

– Zaklęcie przywołujące powoduje, że dana rzecz podnosi się samoistnie i leci w naszą stronę. Łatwość tego zaklęcia polega na tym, że nie jest zależne od odległości, która dzieli nas i przedmiot. Dzisiaj będziemy pracować z poduszkami, żeby nikomu nie zrobić krzywdy. To zaklęcie wymaga skoncentrowania. Żeby użyć zaklęcia przywołującego, należy wycelować różdżką w przedmiot, skupić swoją wolę na przywołaniu danego przedmiotu i wypowiedzieć zaklęcie. Gotowa?

Dziewczyna zamknęła oczy i po chwili pokiwała głową z entuzjazmem.

– Skup się i powiedz Accio poduszka! – Hermiona wskazała różdżką zieloną poduszkę i ta momentalnie wzbiła się w powietrze i wleciała wprost w jej ręce.

Olivia patrzyła na to z zazdrością wypisaną na twarzy. Znowu zamknęła oczy i uniosła wyżej różdżkę.

– Accio poddduszka! – krzyknęła.

Dwie poduszki wzbiły się w powietrze i skierowały prosto na dziewczynę. Leciały bardzo szybko i z impetem wpadły prosto na nią, tak, że upadła na podłogę. Wyglądało to bardzo komicznie, bo nogi jej się rozjechały i leżała teraz w dość dziwnej pozycji. Harry i Hermiona rzucili się pędem w jej stronę, ale Draco był szybszy. Podszedł do niej i podał jej rękę. Olivia mamrotała coś pod nosem, poprawiając przy okazji włosy, które wpadły jej do oczu. Z pomocą Malfoya stanęła na własnych nogach i z odrazą rzuciła poduszki za siebie. Gdy zobaczyła przerażenie na twarzach Gryfonów, wzruszyła ramionami i powiedziała:

– Spokojnie, nic mi nie jest.

– Na pewno? – zapytała panna Granger.

Olivia skinęła głową i uniosła różdżkę.

– Co zrobiłam źle?

Hermiona uśmiechnęła się pocieszająco.

– To przez zawahanie w głosie. Musisz mówić pewnie i jestem przekonana, że będzie lepiej.

– Dobrze, spróbuję jeszcze raz.

Stanęła na środku pomieszczenia. Pozostali odsunęli się pod ścianę. Skierowała różdżkę na poduszki i zamknęła oczy. Wzięła głęboki oddech. Otworzyła oczy i uśmiechnęła się lekko.

– Accio poduszka! – krzyknęła.

Poduszka wzbiła się w powietrze i wleciała do jej wyciągniętej ręki. Gdy poczuła, że ma ją w ręce, zaczęła krzyczeć i skakać. Hermiona i Harry zaśmiali się, widząc jej reakcję. Draco jedynie lekko się uśmiechnął. Olivia przybliżyła się do nich.

– Udało się! Udało się! – krzyczała, cały czas podskakując.

– Gratulujemy! – powiedzieli jednocześnie Harry i Hermiona.

– Wreszcie mi się udało! – powiedziała radośnie. – Czy mogę przywołać inne przedmioty?

Gryfoni skinęli głowami. Pisnęła i skierowała się do szafy z książkami. Wycelowała różdżką w cienką księgę i ta momentalnie znalazła się w jej ręce. Potem przywoływała fałszoskopy, małe lusterko, dwie grube książki, cztery poduszki i czerwoną kulkę, leżącą przy oknie. Aurorzy usiedli na krzesłach przy stoliku i obserwowali jej poczynania. Hermiona spojrzała na zegarek. Czas uciekał jak szalony, a mieli jeszcze dwa zaklęcia do omówienia. Wstała z krzesła i powiedziała:

– Olivia, podejdź bliżej, pora na drugie zaklęcie.

Dziewczyna przybiegła do niej w podskokach. Uśmiechała się od ucha do ucha. Hermiona uśmiechnęła się lekko i zaczęła mówić.

– Teraz zajmiemy się zaklęciem odsyłającym. To przeciwzaklęcie do Accio. Dzięki niemu dany przedmiot unosi się i odlatuje w wyznaczone przez nas miejsce. Pamiętaj o koncentracji. Gotowa?

Olivia skinęła głową.

– Powiedz Addacio poduszka!

Dziewczyna westchnęła i skierowała różdżkę na poduszkę, leżącą blisko niej.

– Addacio poduszka! – krzyknęła, kierując różdżkę w stronę stosu poduszek pod ścianą.

Przedmiot momentalnie wzbił się w powietrze i poleciał w wyznaczone miejsce. Jej wyczyn został nagrodzony oklaskami. Uśmiechnęła się promiennie. Nawet Draco klaskał i kiwał głową z aprobatą. Dziewczyna bardzo szybko się uczyła i wyglądało na to, że już niedługo zajmą się zaklęciami pojedynkowymi.

– Co dalej? – zapytała Olivia parę minut później.

Hermiona stanęła bliżej niej i wyczarowała kilka piórek. Spojrzała na nią i uśmiechnęła się.

– Teraz przejdziemy do zaklęcia lewitacji. Najlepiej zobrazują je te piórka. Zaklęcie lewitacji powoduje, że wskazany przedmiot unosi się w powietrze. Pomaga także podnieść jakąś rzecz na odpowiednia wysokość. Teraz uważaj: żeby zaklęcie zadziałało, musisz smagnąć i poderwać.

– Co zrobić? – dopytywała dziewczyna z ironicznym uśmiechem na ustach.

Hermiona westchnęła i powtórzyła:

– Smagnąć.

– Jak?

– O tak – mruknęła Hermiona i pokazała na czym to polega. Olivia wpatrywała się w jej rękę ze zdziwieniem. Gryfonka westchnęła i kilka razy pokazała jej jak wykonać ten gest.

Parę minut później Olivia skinęła głową i zaczęła machać różdżką w taki sam sposób. Kiedy opanowała technikę, Hermiona powiedziała:

– Teraz skieruj różdżkę na piórko i powiedz Wingardium Leviosa, akcentując środkowe sylaby.

Dziewczyna popatrzyła na nią jak na wariatkę, ale nic nie powiedziała. Skierowała swój wzrok na piórko. Podniosła różdżkę.

– Wingardium Leviosa.

Na początku nic się nie działo, ale po chwili piórko zaczęło drgać. Wszyscy wpatrywali się w nie jak oczarowani. Nagle poderwało się do lotu i Olivia sterowała je za pomocą różdżki. Z każdą chwilą jej uśmiech się poszerzał. Hermiona i Harry wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Chyba jednak nie będzie tak źle – pomyślała kobieta, uśmiechając się serdecznie.

Kilka sekund później piórko opadło na stół. Olivia zaczęła skakać i piszczeć z radości. Roześmiali się razem z nią. Dziewczyna biegała po pomieszczeniu i rzucała zaklęcia na wszystkie przedmioty. Poduszki latały w jej stronę i wracały na swoje miejsce, piórka lewitowały, a fałszoskopy lądowały w kącie przy ścianie.

– Wygląda na to, że jest bardzo pojętna – powiedziała Hermiona do Harry’ego.

Wybraniec spojrzał na nią i wykrzywił twarz w uśmiechu.

– Tak, nawet powiedziałbym, że za szybko się uczy.

Zachichotali. Nagle usłyszeli krzyk. Odwrócili się w tamtą stronę i zobaczyli coś, czego nigdy się nie spodziewali. Olivia celowała różdżką w Malfoya i lewitowała go do sufitu. Mężczyzna krzyczał i wymachiwał rękami. Dziewczyna była przerażona, ale nadal sterowała go różdżką. Draco spojrzał na aurorów i krzyknął:

– Granger, Potter, zróbcie coś! Ściągnijcie mnie stąd zanim ta wariatka mnie zabije!

Harry nie mógł się powstrzymać i wybuchnął śmiechem. Hermiona skarciła go wzrokiem i szybko dobiegła do Olivii. Bardzo drgała jej ręka i obawiała się tego, że Malfoy spanie z łoskotem.

– Spokojnie, uspokój się. Za bardzo drżą ci ręce i obawiam się, że może spaść.

– Spaść?! Granger, zrób coś, ja nie chcę umierać! – wrzasnął blondyn, jeszcze bardziej machając rękami.

Przybliżyła się do Olivii i szepnęła blisko jej ucha:

– Powoli uspokój oddech i wolno opuść go na dół.

Olivia zmrużyła lekko oczy i odetchnęła głęboko. Wskazała różdżką na Malfoya i powoli lewitowała go na ziemię. Kiedy stanął na własnych nogach, otrzepał garnitur z niewidzialnego brudu i poprawił ubranie. Posłał Harry’emu mordercze spojrzenie, powodując, że Wybraniec zaśmiał się jeszcze głośniej. Potem spojrzał na obie kobiety.

– Cóż, dziękuję. Ale pamiętaj, młoda damo – zwrócił się do Olivii. – Tym zaklęciem nie przenosimy ludzi. Dlaczego? Bo mogą zginąć!

Olivia zarumieniła się i skuliła.

– Przepraszam – wyszeptała.

Hermiona objęła ją ramieniem, żeby ją pocieszyć. Potem skarciła wzrokiem Malfoya. Mężczyzna prychnął i otworzył szeroko oczy.

– I co, niby mam ją przeprosić? Jeszcze czego.

Westchnęła.

– Nie mówię, że masz ją przeprosić, ale powinieneś okazać trochę zrozumienia. Zrobiła to przypadkiem. Rozumiesz? PRZYPADKIEM! Więc przestań zachowywać się tak, jakbyś był na granicy życia i śmierci. Nic ci się nie stało, więc nie dramatyzuj!

Blondyn otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale nie zrobił tego, bo przed Hermioną zmaterializował się patronus Kingsleya. Ukłonił się i powiedział:

– Hermiono, panie Malfoy, wasz gabinet jest już gotowy. Jeżeli skończyliście lekcję z Olivią, możecie przyjść i zobaczyć jak wygląda. Mam nadzieję, że będziecie zadowoleni. Chciałbym, żeby Harry odprowadził Olivię do mojego gabinetu.

Po czym zniknął, zostawiając po sobie mgiełkę. Hermiona popatrzyła na Malfoya, który nadal był wzburzony. Przeniosła swój wzrok na Harry’ego.

– Dobrze, to ja z Malfoyem pójdę do gabinetu, a wy idźcie do ministra.

Harry skinął głową i machnął ręką na Olivię. Dziewczyna podbiegła do niego i skierowali się w stronę wyjścia. Hermiona posprzątała bałagan za pomocą różdżki i cała czwórka wyszła na korytarz. Gdy znaleźli się obok schodów, zatrzymali się na chwilę.

– Będziemy się jeszcze widzieć? – zapytał Harry Hermionę.

Kobieta pokręciła przecząco głową.

– Raczej nie, bo niedługo zbieram się do domu. Muszę dokończyć sprzątanie.

Wybraniec popatrzył na nią z troską.

– Miłego popołudnia, Hermiono. Uważaj na siebie – powiedział, uśmiechając się lekko.

– Wzajemnie.

Hermiona podeszła do Olivii i uścisnęła ją.

– Miło było cię zobaczyć – wyszeptała blisko jej ucha.

– Ciebie również. Przypuszczam, że zobaczymy się za tydzień – mruknęła Olivia.

Przez chwilę patrzyły na siebie. Olivia kątem oka spojrzała na Draco i skierowała się w jego stronę. Śledził ją wzrokiem, a kiedy stanęła obok niego, uniósł brwi z zaskoczeniem. Dziewczyna wyciągnęła rękę i powiedziała:

– Jeszcze raz przepraszam. Wiem, że nie powinnam cię lewitować, ale ja naprawdę tego nie chciałam. To był przypadek.

Draco prychnął, ale po chwili uśmiechnął się lekko i uścisnął jej rękę.

– Przeprosiny przyjęte, ale na przyszłość uważaj.

Skinęła głową i jej uśmiech się poszerzył. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem. Harry przyglądał się temu z niemałym zdziwieniem. Spojrzał pytająco na Hermionę, ale ona jedynie wzruszyła ramionami.

– Chodź, Olivio, minister na nas czeka – ponaglił dziewczynę Harry.

Skinęła głową i skierowała się jego stronę. Kiedy była blisko odwróciła się i powiedziała:

– To cześć! Miłego dnia, kochani!

Hermiona uśmiechnęła się lekko i pomachała jej ręką. Gdy zniknęli jej z oczu, spojrzała na Malfoya.

– Chodźmy, nie ma na co czekać.

Przytaknął i szedł krok w krok za nią. Przez całą drogę co chwila zerkali na siebie, ale nic nie mówili. Pracownicy ministerstwa, których mijali, patrzyli na nich z niemałym zaskoczeniem. Cóż, ta dwójka nigdy nie była widziana razem. Hermiona westchnęła i skręciła w lewo. Zatrzymali się przed jej gabinetem. Kate uśmiechała się od ucha do ucha.

– Witaj, Hermiono – powiedziała radośnie.

– Cześć, Kate. Pozwól, że was sobie przedstawię. Kate, to Draco Malfoy. Malfoy to Kate. Malfoy przez jakiś czas będzie pracował w moim gabinecie.

Kate podeszła bliżej i uścisnęła rękę Dracona. Mężczyzna odwzajemnił uścisk i uśmiechnął się pod nosem. Hermiona przewróciła oczami.

– Skoro się już znacie, może wreszcie zobaczymy gabinet? – zapytała, unosząc jedną brew.

Blondyn skinął głową i gestem ręki poprosił, żeby szła przodem. Westchnęła i otworzyła drzwi. Weszła do środka i zaniemówiła. Gabinet był dwa razy większy, niż poprzednio. Ściany w kolorze kawy z mlekiem ozdobione były pięknymi obrazami w pozłacanych ramach. Z lewej strony pomieszczenia stała szafa i wieszak na ubrania Hermiony. Za szafą znajdowała się komoda i biurko kobiety. Stały na nim zdjęcia przyjaciół i rodziców. Spojrzała w prawo i zobaczyła część Malfoya. Jego szafa była trochę ciemniejsza, ale wykonana w podobny sposób co jej. Na biurku nie było zdjęć, ale leżał na nim gruby kalendarz oprawiony w skórę. Przy oknie stał okrągły stolik, a przy nim cztery krzesła dla gości. Całość prezentowała się bardzo gustownie.

– Robi wrażenie, prawda? – zapytała Kate, patrząc na obojga.

Skinęli głowami i nadal rozglądali się po gabinecie. Hermiona podeszła do swojego biurka i uśmiechnęła się lekko.

– Podoba mi się. Jest tak, jak powinno być – powiedziała pewnym siebie głosem.

Draco stanął przy szafie i otworzył ją. Wyglądała na bardzo pojemną. Skinął głową z uznaniem i zaczął oglądać biurko. Hermiona śledziła wzrokiem każdy jego ruch. Gdy usiadł na fotelu zapytała:

– Zadowolony?

Spojrzał w jej kierunku i przytaknął.

– Tak, tego właśnie oczekiwałem.

Odetchnęła z ulgą.

– Kamień z serca. Już myślałam, że będziesz miał jakieś uwagi.

– Nie martw się, najwyżej poskarżyłbym się ministrowi – powiedział sarkastycznym tonem.

Spojrzała na niego z politowaniem.

– Jakoś ciężko mi w to uwierzyć, ale nie ważne. Zbieraj się, pora do domu.

Wyjęła torebkę z szafy i zaczęła pakować do niej swoje rzeczy. Potem skierowała się do wieszaka po płaszcz. Jednak nie było go tam. Zamrugała dwukrotnie, po czym usłyszała chrząknięcie. Odwróciła się w tamtym kierunku i zobaczyła Malfoya, trzymającego jej płaszcz. Skorzystała z jego pomocy. Przez chwilę stał blisko niej, tak że wyczuła jego perfumy, ale szybko odsunęła się od niego i zapięła guziki. Kiedy była gotowa, spojrzała na niego. Stał koło swojego biurka i patrzył w jej kierunku. Przełknęła ślinę i powiedziała:

– Miłego popołudnia, Malfoy.

Uśmiechnął się pod nosem.

– Nawzajem, Granger.

I zniknął z trzaskiem teleportacji. Następnie teleportowała się sama. Wylądowała obok swojego domu i szybko skierowała się do drzwi. Przekręciła klucz w zamku i weszła do środka. Usiadła na kanapie i odetchnęła głęboko. Zamknęła oczy i zaczęła rozmyślać o dzisiejszym dniu. Pierwszy dzień z Malfoyem nie był taki tragiczny. Może kolejne także nie będą straszne? Przynajmniej miała taką nadzieję.

_____________

Witajcie :) W to sobotnie popołudnie publikuję świeżo napisany 6 rozdział opowiadania. Jak Wam się podobała tytułowa lekcja zaklęć? Chciałam żeby było trochę komicznie i mam nadzieję, że mi się to udało. Piszcie co sądzicie.

Cieszę się, że wreszcie napisałam ten rozdział. Miała chwilowy kryzys w tłumaczeniach, bo  w głowie tworzyły mi się sceny z tego rozdziału i postanowiłam zrobić przerwę w tłumaczeniach i skupić się na rozdziale. Jestem z niego bardzo zadowolona. W przyszłym tygodniu wracam do tłumaczeń. Już nie ma wymówek, trzeba działaś :)

To tyle. Komentujcie i oceniajcie. Enjoy!