Rozdział 5: Niespodziewany Gość

Wtorek zapowiadał się pięknie. Od rana świeciło słońce i na niebie nie było ani jednej chmurki. Hermiona siedziała w kuchni i jadła śniadanie. Wczoraj pracowała do późna i Kingsley pozwolił jej przyjść do pracy na dziesiątą. Było coraz mniej zgłoszeń o włamaniach, więc nie musiała się spieszyć. Można powiedzieć, że sytuacja była opanowana, ale panna Granger miała wrażenie, że to cisza przed burzą. Czuła to w kościach. Podzieliła się swoimi spostrzeżeniami z Luną i Deanem. Oni także sądzili, że coś się święci, ale nic nie mogli na to poradzić. Musieli czekać na rozwój wydarzeń.

Westchnęła i spojrzała na zegarek. Dopiero ósma. Ma jeszcze trochę czasu. Postanowiła posprzątać w sypialni. Ostatnio rzadko bywała w domu. Praca pochłonęła ją całkowicie. Wstała z krzesła i skierowała się do swojego pokoju. Idąc, zajrzała do salonu, w którym od dawna nikt nie przebywał. Zatrzymała się w wejściu i rozejrzała dookoła siebie. Było tu tak cicho. Zbyt cicho. Brakowało taty, który lubił przesiadywać na kanapie z gazetą w rękach. Brakowało mamy, która zawsze zajmowała bujany fotel i czytała ulubione książki. Panna Granger poczuła łzy napływające do oczu. Szybko potrząsnęła głową i wyszła z pomieszczenia. Kingsley obiecał, że zajmie się poszukiwaniami jej rodziców, ale jak na razie nie było po nich żadnych śladów. Miała nadzieję, że niedługo się to zmieni. Ruszyła prosto do swojego pokoju. Gdy stanęła przy drzwiach, otworzyła je i weszła do środka. Pośrodku pomieszczenia stało duże wygodne łóżko. Na nim leżała błękitna pościel w kwiaty. Po obu stronach łóżka znajdowały się drewniane szafki, które ładnie kontrastowały z jasnymi ścianami. Duże okno ozdobione błękitnymi firankami, wpuszczało do pomieszczenia wiele światła, powodując, że pokój wydawał się jeszcze jaśniejszy. Przy szafie leżały ubrania, które wczoraj zdjęła. Zebrała je i wrzuciła do kosza na pranie, znajdującego się w łazience. Wyciągnęła różdżkę i jednym zaklęciem usunęła kurz z szafek. Spojrzała w prawo i w kącie przy oknie zobaczyła kufer z Hogwartu. Minęło już wiele czasu odkąd była w szkole, ale nadal nie miała odwagi go rozpakować. Spojrzała w okno smutnym wzrokiem. Może dziś jest ten dzień? – pomyślała, kątem oka spoglądając na kufer. Westchnęła i podeszła bliżej. Otworzyła szufladę i wyjęła z niej mały kluczyk z logiem Hogwartu. Kucnęła przy kufrze i z drążącymi rękami przekręciła klucz w zamku. Usłyszała kliknięcie. Przełknęła ślinę i otworzyła pokrywę.

W kufrze panował porządek. Hermiona nie lubiła bałaganu i zawsze starała się układać wszystko tak, żeby móc szybko znaleźć potrzebną rzecz. Z boku leżał stos książek, ułożonych tytułami do góry, a obok nich poskładane szkolne ubrania. Zaczęła wyjmować zawartość kufra na podłogę. Książki układała blisko łóżka, a ubrania na stosie pod ścianą. Sięgnęła na samo dno kufra i znalazła kilka bożonarodzeniowych prezentów, które od dawna były popsute i bezużyteczne, ale nie miała sumienia ich wyrzucić. Uśmiechnęła się pod nosem, wspominając święta w Hogwarcie. Lubiła ten klimat, a w szkole czuło się go z każdej strony. Wyjęła także pergaminy z fragmentami wypracowań, kilka niekompletnych skarpetek i buty, w których chodziła na szóstym roku nauki. Teraz były na nią o wiele za małe, ale nie chciała się z nimi rozstawać. Nawet z nimi wiąże się kilka wspomnień.

Nagle usłyszała stukanie w okno. Odwróciła głowę w tamtą stronę i zobaczyła brązową sowę świdrującą ją wzrokiem. To Harold — sowa Harry’ego. Wstała z klęczek i podeszła do okna. Otworzyła je i ptak wleciał do środka. Zrobił dwa kółka wokół lampy, wiszącej na suficie, po czym usiadł na brzegu łóżka i wyciągnął nogę, do której doczepiony był list. Panna Granger zmarszczyła brwi i wzięła z parapetu miseczkę z wodą i jedzeniem dla sów, po czym podeszła do zwierzęcia. Usiadła na łóżku i uśmiechnęła się.

– Witaj, Harold. Co tam dzisiaj dla mnie masz? – zapytała, głaszcząc ptaka po głowie. Zwierzę zahuczało i wyprostowało się dumnie wypinając pierś. Sięgnęła po list. Kiedy odwiązała przesyłkę, Harold przeskoczył w bok i zaczął pić wodę z miseczki, którą postawiła na szafce. Rozłożyła pergamin i zaczęła czytać:

Hermiono,

Byłem u Ciebie w biurze z samego rana, ale Kate powiedziała mi, że dziś przychodzisz później. Szczęściara. Ja od rana mam urwanie głowy. Kingsley kazał mi wypełniać kilkadziesiąt raportów, żebym wreszcie zrozumiał jak należy to robić. Dzięki tobie znam dobry sposób, więc nie powinienem mieć problemu. Piszę do Ciebie w innej sprawie. Jak wiesz, dzisiaj ma się odbyć pierwsza lekcja zaklęć z Olivią. Długo myślałem nad tym, w jaki sposób je przeprowadzić. Nie ukrywam, że trochę się jej obawiam. Przeraża mnie ta jej bezpośredniość. Dlatego chciałbym Cię prosić, żebyś pomogła mi w przeprowadzeniu tych zajęć. Chcę przyjrzeć się jej technice i sposobie rzucania zaklęć, a będąc jej partnerem nie będę mógł tego zrobić. Czy mogłabyś mi pomóc? Byłabyś jej partnerką. Oczywiście nic Ci nie grozi. Zadbam oto, żebyś była bezpieczna.

Proszę, odpisz jak najszybciej.

Harry

Hermiona przeczytała list parę razy. Za każdym razem uśmiechała się coraz bardziej. W końcu roześmiała się głośno, przy okazji strasząc Harolda, który spojrzał na nią z oburzeniem. Uśmiechnęła się przepraszająco i znowu spojrzała na list. Harry boi się Olivii? Tego się nie spodziewała. Przecież ta dziewczyna była taka radosna, szczera i inteligentna. Na Hermionie zrobiła bardzo dobre wrażenie. Harry nie powinien się jej obawiać. Siostrzenica ministra była nim zainteresowana i nawet się z tym nie kryła. Może dlatego Wybraniec był taki przerażony. Zamyśliła się chwilę. W sumie nie miała nic zaplanowanego na popołudnie, więc może pomóc Harry’emu. Domyślała się, że te zajęcia będą ciekawym doświadczeniem. Oczami wyobraźni widziała Olivię niszczącą lustra i wszystko co znajduje się dookoła niej.

Podeszła do szafki, w której trzymała pergaminy i kałamarz. Rozłożyła pergamin na biurku i zaczęła pisać:

Harry,

Oczywiście pomogę Ci na zajęciach z Olivią. Nie mam na dziś nic zaplanowanego, więc nie ma problemu. Cieszę się, że masz możliwość podszkolenia swoich umiejętności w wypełnianiu raportów. W naszym zawodzie to kluczowa sprawa, ale Ty dobrze o tym wiesz.

Do zobaczenia w pracy

Hermiona

Przeczytała swój list i zwinęła pergamin w rulon. Obwiązała sznurkiem i podeszła do Harolda, który czekał na przesyłkę do swojego pana. Dumnie wypiął pierś do przodu i żółtymi ślepiami śledził każdy ruch kobiety. Gdy stanęła obok niego, wyciągnął nogę do góry, pozwalając jej przywiązać list. Uśmiechnęła się do niego i powiedziała:

– Leć do Harry’ego.

Harold zahuczał i wzbił się w powietrze. Śledziła go wzrokiem, kiedy szybował po niebie. Westchnęła i spojrzała na zegar, wiszący na ścianie. Dziewiąta trzydzieści. Cóż, pora się zbierać. Podeszła do szafy i wyjęła czyste ubrania, po czym skierowała się do łazienki.

Godzinę później siedziała w swoim gabinecie i przeglądała dzisiejszą pocztę. Na szczęście wszystko było w porządku i zapowiadał się spokojny dzień. Leniwie przeciągnęła się na fotelu i wzięła z talerzyka ciasteczko, które Kate przyniosła razem z kawą. Uśmiechnęła się pod nosem, wspominając poranny list Harry’ego. Dobrze, że Kingsley zaciągnął go do pracy. Trochę praktyki w wypełnianiu raportów bardzo mu się przyda. Harry musi wreszcie zrozumieć, że nie będzie wiecznie uważany za bohatera i wychwalany pod niebiosa. Kiedyś jego świetność minie i będzie musiał się z tym pogodzić. Będzie musiał wreszcie dorosnąć.

Gdy skończyła jeść i wypiła kawę, wstała z fotela i skierowała się do wyjścia. Otworzyła drzwi i zobaczyła Kate, która mruczała coś pod nosem i machała różdżką. Uśmiechnęła się i podeszła bliżej. Kobieta marszczyła czoło i mówiła cicho formułki zaklęć, ćwicząc przy tym ruch nadgarstka. Wyglądało na to, że przygotowuje się do najbliższych zajęć z zaklęć. Hermiona zauważyła, że Kate bardzo się w nie zaangażowała i bardzo sumiennie wykonywała zadania domowe wyznaczone przez Harry’ego. Jej technika rzucania zaklęć znacznie się poprawiła i czuła się coraz pewniej.

– Widzę, że ćwiczysz zaklęcia – powiedziała Hermiona, uśmiechając się do sekretarki.

Blondynka skinęła głową z entuzjazmem, strącając przy okazji lusterko, leżące na brzegu biurka. Wskazała na nie różdżka i krzyknęła:

– Reparo.

Rysa na szkle lusterka momentalnie zniknęła i wyglądało jak nowe. Kate podniosła je z podłogi i pokazała Hermionie. Była z siebie bardzo zadowolona. Hermiona zaklaskała w dłonie z uznaniem.

– Brawo, wychodzi ci to coraz lepiej.

– Dziękuję – odpowiedziała kobieta. – Wiele ćwiczę i sama widzę, że czuję się pewniej, kiedy trzymam w ręce moją różdżkę. Wydaje mi się, że się zaprzyjaźnimy.

Panna Granger zachichotała i poprawiła niesforne pasmo włosów, które wysunęło się zza ucha. Chciała coś powiedzieć, ale nagle koło nich pojawił się jeleń — patronus Harry’ego. Ukłonił się i powiedział głosem Wybrańca:

– Hermiono, Kingsley prosi żebyśmy oboje zjawili się u niego najszybciej jak to możliwe. Czekam na ciebie przy schodach. Pospiesz się, z jego głosu wywnioskowałem, że jest zdenerwowany. Dzisiaj już mu podpadłem i nie chciałbym znowu mieć kłopotów.

Po czym zniknął tak szybko, jak się pojawił. Hermiona spojrzała na Kate, nic nie rozumiejąc. O co chodzi ministrowi? Co jest tak pilne? Czyżby chodziło o Olivię? Nie, wtedy nie byłby zdenerwowany. Chociaż… nigdy nic nie wiadomo.

– Harry rzeczywiście dziś podpadł ministrowi – głos Kate sprowadził ją na ziemię.

– Jak? – zapytała, marszcząc brwi.

– Zaniósł mu swoje raporty, ale minister nie był z nich zadowolony i kazał mu je wypełnić jeszcze raz. Każdy po trzy razy, żeby mu się utrwaliło. Nigdy nie słyszałam, żeby minister tak krzyczał.

Panna Granger otworzyła usta z szoku. Tego się nie spodziewała. Harry zdenerwował Kingsleya? To się nie mieści w głowie. Westchnęła. W sumie taka kara mu się należała. Przecież pokazywała mu jak je wypełniać i to nie jest takie trudne jak się wydaje. Trzeba tylko chcieć.

– Powinnaś już iść. Minister zapewne nie będzie na was czekał – odparła Kate poważnym tonem.

Skinęła głową i wróciła do gabinetu po różdżkę. Rozejrzała się po pokoju, ale nie zauważyła nic podejrzanego i wyszła, starannie zamykając za sobą drzwi. Kate uśmiechnęła się do niej, próbując dodać jej otuchy. Hermiona wyprostowała się i ruszyła przed siebie. Idąc korytarzem, pozdrawiała skinieniem głowy pracowników ministerstwa. Całą drogę zastanawiała się, po co Kingsley ich wezwał. To musi być coś poważnego. Czuła to w kościach.

Parę minut później zauważyła Harry’ego, stojącego obok schodów. Widać było, że jest bardzo zdenerwowany. Dreptał nerwowo w miejscu i mierzwił włosy ręką. Podeszła do niego i uśmiechnęła się lekko. Gdy ją zobaczył, odetchnął z ulgą i odwzajemnił uśmiech.

– Cześć, Harry.

– Witaj, Hermiono.

Powiedzieli jednocześnie i bez słowa ruszyli do gabinetu Ministra. Podczas drogi co chwila na siebie spoglądali, ale nic nie mówili. Każde z nich było zaaferowane swoimi myślami. Hermiona zastanawiała się, czy kara, którą dał Harry’emu minister w jakiś sposób poskutkuje. Harry natomiast myślał o zbliżającej się lekcji zaklęć, która coraz bardziej go przerażała, ale cieszył się, że Hermiona zgodziła się mu pomóc.

Wreszcie stanęli przed gabinetem Kingsleya i zobaczyli Amandę. Uśmiechnęła się do nich i wyszła zza biurka. Stanęli obok siebie i patrzyli na nią.

– Dobrze, że już jesteście. Minister na was czeka – powiedziała, podchodząc do drzwi gabinetu. Chwyciła za klamkę i otworzyła je. – Proszę, wejdźcie do środka.

Harry przepuścił Hermionę i kobieta pierwsza skierowała się do wejścia. Weszła do pomieszczenia i zatrzymała się. Harry szedł krok w krok za nią i gdy stanęła w miejscu, wpadł prosto na nią. Okulary zsunęły mu się z nosa i niezdarnie zaczął je poprawiać.

– Hermiono, dlaczego się zatrzymałaś? Mało brakowało żebym upadł – wyszeptał blisko jej ucha. Jednak Hermiona zignorowała jego pytanie i patrzyła przed siebie. Uniósł brew ze zdziwieniem. – Hermiono, co się stało? Hermiono? – dopytywał.

Jednak nie usłyszał żadnej odpowiedzi. Poprawił okulary i spojrzał w kierunku biurka ministra. Mężczyzna obserwował oboje z zainteresowaniem. Na krześle po stronie gości ktoś siedział. Ktoś bardzo znajomy. Ktoś, kogo nigdy by się tu nie spodziewał. Hermiona spojrzała na Harry’ego i oboje jak na komendę krzyknęli:

– Malfoy, co ty tu robisz?!

Blondyn posłał im swój firmowy uśmiech i powiedział:

– Też się cieszę, że was widzę.

Hermiona otworzyła szeroko usta i przeniosła swój wzrok na ministra.

– Panie ministrze, czy może nam pan wyjaśnić, co tu się dzieje?

Kingsley wyprostował się na fotelu i odpowiedział spokojnym tonem:

– Oczywiście, Hermiono. Pan Malfoy postanowił do nas dołączyć.

– W jakim sensie dołączyć? – zapytał Harry zdenerwowanym głosem.

– Pan Malfoy będzie aurorem.

– CO?! – wrzasnęli jednocześnie.

Kingsley skarcił ich wzrokiem i pokręcił głową z politowaniem. W międzyczasie wyczarował dla nich krzesła i powiedział:

– Usiądźcie, zaraz wam wszystko wyjaśnię.

– Mam nadzieję – mruknął Harry.

Minister tego nie usłyszał, ale Hermiona tak i szybko uderzyła go w ramię. Mężczyzna skrzywił się i potarł bolące miejsce. Usłyszeli chichot. Spojrzeli w tamtym kierunku i zobaczyli śmiejącego się Malfoya. Hermiona przewróciła oczami i zajęła swoje miejsce. Usiadła pośrodku, bo nie chciała żeby doszło do rękoczynów. Uchwyciła wzrok Kingsleya, który miał nieodgadniony wyraz twarzy. Gdy wszyscy siedzieli i przestali mordować się wzrokiem, mężczyzna chrząknął i wyprostował się na fotelu. Spojrzał na Malfoya, a potem na dwójkę aurorów.

– Może zacznę od tego, że niedawno otrzymałem anonimowy list, w którym ktoś zadeklarował się, że pomoże nam w schwytaniu śmierciożerców i odnalezieniu syna Premiera Mugoli. Byłem tym faktem bardzo zaskoczony, ponieważ nie wiedziałem kto to jest i czego tak naprawdę od nas chce. Odesłałem odpowiedź, w której napisałem, że proponuję spotkanie w neutralnym miejscu. Sowa nawet nie czekała aż powiem do kogo ma lecieć, bo chyba domyślała się adresata. Dni mijały, a odpowiedź nie przychodziła, więc pomyślałem, że list zaginął albo to był głupi żart. Jednak dzisiaj w drzwiach do mojego gabinetu pojawił się pan Malfoy. To on jest autorem tego tajemniczego listu.

Hermiona spojrzała ze zdziwieniem na Draco, a potem na Kingsleya. Malfoy chce im pomóc schwytać śmierciożerców? Ale… dlaczego? Co się stało, że chce walczyć po ich stronie? Miała w głowie więcej pytań niż odpowiedzi. Minister popatrzył na swoich rozmówców, czekając na pytania, ale kiedy ich nie usłyszał, kontynuował:

– Oczywiście byłem tym faktem bardzo zdziwiony. To dość niespotykana sytuacja, żeby syn śmierciożercy…

– Śmierciożerca, panie ministrze. Jestem śmierciożercą – przerwał mu wpół słowa Malfoy, patrząc mu prosto w oczy. – Niestety nim jestem i chyba zawsze będę tego żałował.

Harry wymienił porozumiewawcze spojrzenia z Hermioną i wpatrywał się w mężczyzn jak zaczarowany. Skruszony Malfoy to coś nowego. Miał wrażenie, że to dopiero początek niespodzianek.

– Panie Malfoy, dołączył pan do nas więc mogę jedynie powiedzieć BYŁY śmierciożerca. Czy tak może być? – zapytał, unosząc jedną brew do góry. Malfoy przytaknął i uśmiechnął się lekko. – Dobrze, skoro formalności mamy za sobą, pora przejść do konkretów. Pojawienie się pana Malfoya w moim gabinecie było dla mnie zaskoczeniem, ale oczywiście wysłuchałem wszystkiego co ma do powiedzenia. Z każdym wypowiedzianym przez jego słowem, nabierałem pewności, że jest tu z bardzo ważnego powodu. Oczywiście wszystko mi dokładnie wyjaśnił, ale nie będę wam tego opowiadał. Lepiej będzie jeśli sami to zobaczycie.

Hermiona spojrzała na Harry’ego, nic nie rozumiejąc. Wybraniec wzruszył ramionami i oboje utkwili wzrok w Kingsleyu.

– Co zobaczymy? – zapytała panna Granger.

Minister chciał coś powiedzieć, ale w tym samym czasie odezwał się Malfoy.

– Moje wspomnienie.

Aurorzy spojrzeli na blondyna, który elegancko siedział na krześle i aktualnie czyścił rękaw swojego garnituru. Hermiona uniosła jedną brew z irytacją i zapytała:

– Co to za wspomnienie?

Blondyn popatrzył na nią, mrużąc lekko oczy.

– To moja ostatnia rozmowa ze Snape’em.

– Z profesorem Snape’em – poprawiła go automatycznie.

Uśmiechnął się półgębkiem i machnął ręką, jakby to nie miało znaczenia.

– Tak, Granger, z profesorem Snape’em. Wtajemniczeni wiedzą, że był moim ojcem chrzestnym.

Nie byli tym zaskoczeni, bo od dawna o tym wiedzieli. Dziwiło ich tylko to, że Malfoy tak lekko z nimi rozmawia, jakby byli znajomymi. Prawdę mówiąc, Hermiona chciała pogodzić się ze wszystkimi, ale Harry zawsze się temu sprzeciwiał. Twierdził, że nie warto bratać się z wrogiem. Hermiona spojrzała na Harry’ego, który był coraz bardziej zirytowany i wydawało się, że niewiele mu brakuje do wybuchu. Chcąc uratować sytuację popatrzyła na Malfoya, który przyglądał się obojgu z zainteresowaniem. Westchnęła i zapytała:

– Czego dotyczyła ta rozmowa?

Malfoy poprawił garnitur i usiadł wygodnie na krześle, podpierając brodę jedną ręką.

– Można powiedzieć, że dzięki tej rozmowie, zapadły kluczowe decyzje dotyczące mojej przyszłości i tego w jaką stronę pójdę – powiedział spokojnym głosem. – Mogłem zostać ze śmierciożercami albo dołączyć do was. Wtedy nie rozumiałem co Severus miał na myśli, ale teraz wiem, że jego przypuszczenia się sprawdziły. Chociaż nadal nie mogę pojąć, skąd wiedział, że tak będzie. Czy tak dobrze znał mojego ojca? A może miał szósty zmysł? Tak czy owak, jestem tutaj. Zapewne uważacie, że to kaprys bogatego mężczyzny, który chce się popisywać. Nie, to nie kaprys, tylko konieczność. To wspomnienie powinno wam bardzo rozjaśnić moją sytuację.

Hermiona patrzyła na niego jak zahipnotyzowana. To co mówił, bardzo ją zaskoczyło. Wyglądało na to, że Lucjusz zrobił coś, co przesądziło o przyszłości Dracona. Tylko co to mogło być. Chciała się tego dowiedzieć i skinęła głową. Spojrzała na ministra i nie czekając na decyzję Harry’ego, powiedziała:

– Dobrze, chcemy zobaczyć to wspomnienie.

Kingsley uśmiechnął się pod nosem.

– Dobra decyzja, Hermiono – powiedział cicho.

Kobieta odwzajemniła uśmiech i popatrzyła na przyjaciela, który posłał jej mordercze spojrzenie i założył ręce pod boki, jak obrażony mały chłopiec. Przewróciła oczami i pokręciła z politowaniem głową. Wiedziała, że Wybraniec też chce zobaczyć to wspomnienie. Z natury był ciekawskim człowiekiem, ale sam fakt, że to wspomnienie Malfoya, nie podobał mu się.

Kingsley wstał z fotela i podszedł do szafy. Otworzył drzwi i zobaczyli myślodsiewnię. Była wykonana ze złota i zdobiona drogimi kamieniami. Na jej ścianach znajdowały się runy, których Hermiona nie znała. Wyglądała pięknie i dostojnie. Unosiła się nad nią srebrna łuna. Zapewne niedawno minister oglądał wspomnienie Dracona. Myślodsiewnia unosiła się w powietrzu i wysunęła się tak, że teraz znajdowała się obok okna. Mężczyzna gestem ręki poprosił do siebie Hermionę i Harry’ego. Gdy kobieta wstała z miejsca, Draco podniósł się ze swojego krzesła, robiąc jej miejsce do przejścia. Skinęła lekko głową, przechodząc obok niego. Odwzajemnił to lekkim uśmiechem. Harry nie zaszczycił go nawet spojrzeniem i szedł krok w krok za Hermioną. Malfoy westchnął i pomaszerował za nimi. Ustawili się z czterech stron myślodsiewni i obserwowali pływające w niej wspomnienia. Hermiona uchwyciła spojrzenie ministra i po jego skinieniu głową, nachyliła się nad naczyniem. Poczuła, że jej nogi odrywają się od ziemi i leci w przestworza. Lecąc, widziała mieszające się ze sobą wspomnienia. Wreszcie wylądowała na twardej podłodze, z trudem utrzymując równowagę. Sekundę później obok niej pojawili się Harry, Draco i Kingsley. Wybraniec od razu stanął bliżej kobiety i oboje zaczęli rozglądać się dookoła siebie. Bardzo dobrze znali to miejsce. Byli w gabinecie dyrektora Hogwartu. Jednak pomieszczenie wydawało się być inne niż to, które znali i widzieli w przeszłości.

Za czasów Dumbledore’a gabinet był jasny i pełen słońca. Meble błyszczały od blasku promieni słonecznych i wchodząc tu wyczuwało się pozytywną energię. Teraz było ciemno i zimno. Okna pozasłaniano czarnymi płótnami i przyciemniono światło. Jedynie nad biurkiem wisiał mały żyrandol, na którym paliły się cztery liche świeczki. Szafki były wypełnione książkami, owiniętymi w czarną skórę i eliksirami, starannie ułożonymi w statywach. Hermiona dokładnie rozglądała się po gabinecie i zauważyła, że koło biurka stoi znajomy mężczyzna — Severus Snape. Kątem oka spojrzała na Harry’ego, który obserwował portrety wiszące na ścianach. Podążyła za jego wzrokiem i zauważyła portret Dumbledore’a. Staruszek siedział na fotelu i uśmiechał się znad swoich okularów połówek. Siwe włosy opadały na wątłe ramiona. Podpierał się drewnianą laską, ozdobioną czerwonymi kamieniami. Obserwował Severusa, który szukał czegoś w szafce obok biurka. Hermiona przypatrywała się tej sytuacji z lekkim uśmiechem na ustach. Kiedy Snape znalazł książkę, którą szukał, usiadł na fotelu i zaczął ją przeglądać.

Nagle usłyszeli pukanie do drzwi. Cała szóstka (nawet Dumbledore) spojrzała w tamtym kierunku. Hermiona, Harry, Draco i Kingsley stanęli pod ścianą, tak żeby móc obserwować sytuację. Snape chwilę patrzył na drzwi, po czym powiedział głosem pozbawionym emocji:

– Proszę.

Drzwi otworzyły się ze skrzypnięciem i zobaczyli Malfoya. Wszedł do środka i Hermiona dokładnie mu się przyjrzała. Wyglądał inaczej niż teraz. Podkrążone oczy, ziemista cera i wyblakłe włosy nie dodawały mu uroku. Wręcz przeciwnie — odstraszały wszystkich dookoła. Miał na sobie czarny garnitur, który bardzo go postarzał i nie wyglądał zbyt korzystnie. Widać było, że jest zagubiony i nie do końca wie, co się dzieje wokół niego. Rozglądał się nieufnie po pomieszczeniu i skierował się w stronę biurka nowego dyrektora.

– Merlinie, wyglądałem koszmarnie – usłyszała szept Malfoya.

Spojrzała w jego kierunku i uchwyciła jego rozbawione spojrzenie. Porównywanie jego obecnego wyglądu z tym sprzed lat nie miało sensu. Teraz prezentował się o wiele lepiej. Miał na sobie dopasowany garnitur, który wyglądał na bardzo drogi. Do tego biała koszula, rozpięta przy szyi. Jego oczy błyszczały, a włosy były idealnie ułożone. Wydawał się być bardziej pewny siebie i otwarty. Sam fakt, że nie brzydził się przebywać w jej towarzystwie, był wielką zmianą. Ciekawe jak długo to potrwa. Chwilę na niego patrzyła, po czym powiedziała:

– Masz rację, Malfoy. Wyglądałeś koszmarnie.

Zmrużył gniewnie oczy, ale po chwili uśmiechnął się lekko. Spoglądali na siebie przez dłuższą chwilę. Jego niebieskie oczy wydawały się nie mieć dna.

– Zawsze tak wyglądasz – mruknął Harry.

Popatrzyła w tamtym kierunku i zobaczyła Harry’ego, który zrobił się coraz bardziej czerwony i patrzył na Malfoya z irytacją. Blondyn posłał mu mordercze spojrzenie.

– Odezwał się znawca mody. Wiesz, że takie okulary od dawna są niemodne?

Wybraniec zacisnął usta w wąską kreskę i zmrużył oczy. Chciał coś powiedzieć, ale na szczęście odezwał się Kingsley.

– Moi drodzy, przybyliśmy tu obejrzeć wspomnienie. Możecie się skupić i posłuchać tej rozmowy? Na wasze szczeniackie przepychanki będzie czas.

Skinęli głowami i popatrzyli w stronę biurka. Minister westchnął i zwrócił oczy ku niebu, prosząc Merlina o odrobinę cierpliwości.

Draco sprzed lat stał przy biurku i patrzył na Snape’a. Mężczyzna zamknął książkę i gestem ręki wskazał chłopakowi miejsce dla gości.

– Witaj, Draco. Cieszę się, że przyszedłeś. Proszę, siadaj.

Malfoy usiadł, nic nie mówiąc i założył ręce pod boki, oczekując, że profesor zacznie rozmowę. Snape spojrzał na niego dziwnym wzrokiem i uniósł jedną brew. Dziedzic nadal nic nie mówił. Mężczyzna westchnął i oparł ręce na blacie biurka.

– Widzę, że nie chcesz rozmawiać, dlatego ja zacznę. Wysłałem do ciebie list, bo chciałem z tobą porozmawiać o czymś bardzo ważnym.

– O czym? – zapytał chłopak.

– O twojej przyszłości.

Malfoy uniósł brwi z zaskoczeniem. Wyprostował się na krześle i zapytał:

– A konkretnie? Dobrze wiesz, że nie lubię owijania w bawełnę. Wolę konkrety.

Snape skinął głową i na jego twarzy pojawiło się coś na kształt uśmiechu.

– Zawsze taki byłeś. Tak jak twój ojciec.

Draco zmrużył gniewnie oczy i zacisnął usta. Rzucił dyrektorowi mordercze spojrzenie.

– Proszę cię, nie wspominaj mojego ojca. Chciałeś rozmawiać o mojej przyszłości.

Mężczyzna usiadł wygodnie na fotelu i zaczął mówić:

– Tak, wiem, że chciałem rozmawiać o twojej przyszłości, ale ta rozmowa niestety będzie także dotyczyła Lucjusza. Ale po kolei. Kiedy stchórzyłeś i nie zabiłeś Dumbledore’a, Czarny Pan bardzo się zdenerwował. Jesteście na jego celowniku. Śledzi każdy wasz ruch. Musicie bardzo uważać, bo każda, powtarzam, każda nawet najmniejsza zbrodnia przeciwko niemu może się dla was skończyć tragicznie.

– Bardzo dobrze o tym wiem. Ojciec wiele razy mi to tłumaczył – wtrącił Malfoy.

– Miał rację. Wydawać by się mogło, że sytuacja jest opanowana. Czarny Pan powrócił, Dumbledore nie żyje, w Hogwarcie uczą śmierciożercy. Jesteśmy potęgą, ale zapewne niedługo wszystko się zmieni.

– Co masz na myśli? – zapytał Draco z zainteresowaniem.

– Harry’ego Pottera.

Draco prychnął i machnął ręką.

– Potter zwiał, Łasic leży chory w tej swojej norze, a Granger zapadła się pod ziemię. Nie sądzę, żeby we trójkę byli w stanie zagrozić Czarnemu Panu.

– Mylisz się, Draco. Potter i jego przyjaciele działają przeciwko Czarnemu Panu. Niszczą coś, co do niego należy.

– Co takiego?

– Niestety nie wiem. Dumbledore jest bardzo tajemniczy i nie chce wyjawić swoich sekretów – mówiąc to, spojrzał z irytacją na portret Albusa, który uśmiechał się rozbrajająco, po czym położył palec na usta i udał, że przekręca kluczyk. Widząc to Hermiona wybuchła śmiechem, a Harry cicho zachichotał. Kingsley i Draco patrzyli na obojga ze zdziwieniem wypisanym na twarzach.

Draco-uczeń westchnął przeciągle i usiadł wygodnie na krześle.

– Cóż, zawsze był tajemniczy, ale nie rozumiem, co Potter i ta jego misja ma wspólnego z moją przyszłością?

– Przypuszczam, że pod koniec roku Potter pojawi się w Hogwarcie i będzie chciał walczyć z Czarnym Panem. Zapewne członkowie Zakonu Feniksa formułują szyki i w odpowiednim momencie dołączą do walki. Potter ma tendencję do gromadzenia wokół siebie głupców, którzy za wszelką cenę chcą się popisać swoimi magicznymi zdolnościami. Ale to nie o nich mi chodzi. Niedawno razem z Lucjuszem dyskutowaliśmy o tym, co by się stało, gdyby Potter wygrał pojedynek z Czarnym Panem.

– To nierealne. Potter jest za słaby – wtrącił Malfoy.

Snape skinął głową.

– Wiem, Draco, ale musimy być przygotowani na każdą ewentualność. Lucjusz wyjawił mi w sekrecie, że jeśli Czarny Pan polegnie na polu bitwy, on będzie rządził śmierciożercami, bo podobno Czarny Pan go wybrał. Nie wiem kiedy, nie wiem jak, wiem jedynie, że Lucjusz wkupił się w łaski Pana. Twój ojciec zdradził mi, że planuje zwerbować wszystkich śmierciożerców na świecie i wytoczyć wojnę mugolom.

Blondyn uniósł jedną brew z zaskoczeniem.

– Mugolom?

– Wiesz, że twój ojciec nienawidzi mugoli i od zawsze wpajał ci, że to nie są ludzie tylko zwierzęta, które należy eliminować. Kiedy będzie rządził, pozbędzie się ich co do jednego.

– Ale dlaczego? Nie lepiej walczyć z czarodziejami? – dopytywał chłopak.

– Wygląda na to, że Lucjusz najpierw chce wyeliminować tych, którzy według niego nie mają prawa żyć na tym świecie. Zdradził mi, że najpierw zajmie się władzami mugolskiego świata, bo oni podobno najbardziej go irytują.

Draco pokręcił głową z dezaprobatą i mruknął cicho:

– To chore. On naprawdę ma coś z głową.

Snape oparł łokcie o blat biurka i podpadł brodę na dłoniach.

– Jest nieobliczalny i nikt nie ma pewności co myśli i co zamierza zrobić. Nie sądzę, żeby był ze mną do końca szczery. Wydaje mi się, że coś ukrywa. Chce działać na własną rękę, nie przejmując się innymi.

– Ja nie chcę zabijać niewinnych ludzi – powiedział chłopak, patrząc w oczy dyrektorowi. – Ja naprawdę nic nie mam do mugoli. Ojciec zawsze wpajał mi tą nienawiść do nich, ale ostatnio przekonuję się, że to farsa. To ludzie tacy sami jak my, tylko pozbawieni magicznych zdolności. Ja… nie chcę. Nie mógłbym ich zabijać.

– Wiem, Draco. Znam cię bardzo dobrze i jestem przekonany, że nie mógłbyś zabijać niewinnych ludzi. Dlatego właśnie chciałem się dzisiaj z tobą spotkać.

– Nie rozumiem.

– Jeżeli Czarny Pan polegnie, Lucjusz przejmie władzę wśród śmierciożerców i zapewne wcieli w życie swój plan. Zacznie werbować śmierciożerców z całego świata i zabijać mugoli. Wiem, że nie chcesz w tym uczestniczyć, ale nie możesz mu tak po prostu odmówić. Musisz stwarzać pozory, że jesteś po jego stronie, bo on ma władzę nad Narcyzą. Wiesz, że jeśli go nie posłuchasz, może ją skrzywdzić.

– Wiem, już wiele razy tak było – odparł Draco ze złością.

– Domyślam się, że Narcyza nie ma łatwego życia. Ale myślę, że moja propozycja rozwiąże wiele waszych problemów.

– Jaka propozycja?

– Lucjusz ma wielką władzę i jeśli nie wypełnisz powierzonych przez niego zadań, mógłby nawet cię zabić. Wiem, że byłby do tego zdolny. Draco, jeżeli twój ojciec zrobi coś, co według ciebie będzie niewybaczalne, powinieneś całkowicie się od niego odciąć i dołączyć do tych, którzy będą w stanie ci pomóc.

Draco zmarszczył brwi, a po chwili otworzył szeroko oczy.

– Chyba nie myślisz o…

– Biurze Aurorów w Ministerstwie Magii? – dokończył jego pytanie Snape.

Chłopak skinął głową.

– Tak, Draco. Właśnie o tym myślałem. Aurorzy pod wodzą Kingsleya są odpowiednimi kandydatami na kompanów. Będąc wśród nich, przetrwasz i przy okazji podszkolisz się z zaklęć, bo czarna magia nie zawsze jest skuteczna.

– Prawie zawsze – mruknął Draco.

– Właśnie, prawie robi wielką różnię. Zapewniam cię, ze to dobry pomysł. Domyślam się, że za rok czy dwa wśród aurorów będzie Potter i Granger. Są jacy są, ale umiejętności magicznych można im jedynie zazdrościć.

Chłopak założył ręce pod boki i spojrzał z wyrzutem na dyrektora.

– Nie jestem przekonany czy to dobry pomysł. Przecież oni mnie wyśmieją i każą lecieć do tatusia. Ja wśród aurorów? Nie, to niedorzeczne.

Snape nachylił się nad biurkiem.

– Draco, z nimi przynajmniej będziesz bezpieczny. Kiedy zagraża ci niebezpieczeństwo, nie ma co przejmować się dawnymi uprzedzeniami, liczy się tu i teraz. Jestem przekonany, że nie będą tacy surowi względem ciebie.

Malfoy westchnął i pokręcił głową.

– To się nie uda.

Snape usiadł wygodnie na krześle i spojrzał na chłopaka.

– Nigdy nie mów nigdy. W twojej sytuacji to jedyne rozsądne wyjście.

Przez chwilę mierzyli się wzrokiem. Draco nic nie mówił tylko patrzył. Hermiona obserwowała całą scenę z zaskoczeniem na twarzy. Spojrzała w bok i zobaczyła Harry’ego, który marszczył czoło i lekko drapał się po głowie. Malfoy patrzył przed siebie, na jego twarzy nie było żadnych emocji.

– Wracajmy – usłyszeli głos Kingsleya.

Skinęli głowami i poczuli, że odrywają się od ziemi. Hermiona zamknęła oczy i parę sekund później poczuła, grunt pod nogami. Otworzyła oczy i zobaczyła, że są w gabinecie ministra. Skierowała się na swoje krzesło, przepuszczając przy okazji Harry’ego. Kątem oka spojrzała na Malfoya, który nadal patrzył przed siebie.

– Zapewne to wspomnienie bardzo was dziwi – powiedział Kingsley. – Kiedy zobaczyłem je po raz pierwszy byłem bardzo zaskoczony, ale teraz utwierdziłem się w przekonaniu, że podjąłem dobrą decyzję.

Hermiona zmrużyła oczy i popatrzyła na mężczyznę.

– Faktycznie to wspomnienie było zaskakujące, ale nie rozumiem jednej rzeczy.

– Jakiej?

– Dlaczego do nas dołączył? Co takiego się stało, że do nas dołączył? – dopytywała.

Kingsley spojrzał na Malfoya, który obserwował byłą Gryfonkę.

– Myślę, że pan Malfoy powinien sam odpowiedzieć na to pytanie.

Draco usiadł wygodnie na krześle i oparł rękę na kolanie. Hermiona popatrzyła na niego, dając mu znak głową, że czeka na odpowiedź. Blondyn rzucił w jej stronę ostre spojrzenie i powiedział głosem pozbawionym emocji:

– Mój ojciec znęca się nad moją matką. Żeby była jasność — ja z nimi nie mieszkam. Mam swoje mieszkanie, ale to nieistotne. Istotne jest to, że kiedy byłem odwiedzić matkę, zachowywała się bardzo dziwnie. Była mu posłuszna i wykonywała każdy jego rozkaz. Zauważyłem siniaki pod jej oczami i na rękach. Jednak to nie jest najgorsze. Dowiedziałem się, że ojciec rzuca na nią imperiusa. Traktuje ją jak marionetkę. Wysyła na mugolskie strajki i każe skandować przeciwko mugolom. Kazał jej śledzić dziecko Premiera Mugoli. Tak, Granger, to ona je porwała – powiedział, widząc zaskoczone spojrzenie kobiety. – Ale nie pytajcie mnie, gdzie ono jest, bo nie wiem. Szukałem je na własną rękę, ale bez rezultatu. Nie chcę żeby moja matka była pionkiem w rękach ojca. Miarka się przebrała. Postanowiłem ją uratować, ale sam nie dam rady. Potrzebuję pomocy. Potrzebuję waszej pomocy.

Hermiona była coraz bardziej zaskoczona. Popatrzyła na Harry’ego, który był tak samo zszokowany jak ona. Ich przypuszczenia się sprawdziły. Narcyza była wysyłana na strajki przez Lucjusza. Z porwaniem Kena też mieli rację. Tylko co można zrobić, żeby je odnaleźć?

– Postanowiłem, że pomożemy panu Malfoyowi, ale w zamian chcemy, żeby poopowiadał nam trochę o sposobie działania śmierciożerców – powiedział Kingsley. – On zna ich najlepiej i może dzięki temu, szybciej odnajdziemy Kena?

Hermiona zamyśliła się chwilę. Cóż, Malfoy zna sztuczki swojego ojca i możliwe, że to naprowadzi ich na miejsce przetrzymywania dziecka.

– To dobra decyzja, panie ministrze – odparła Hermiona, uśmiechając się do mężczyzny i przy okazji ignorując wzburzone spojrzenie przyjaciela.

Minister uśmiechnął się.

– Dziękuję, Hermiono. Ty i Harry dowodzicie tą sprawą, więc pan Malfoy do was dołączy i razem omówicie taktykę działania.

– Nie no, to już przegięcie! – krzyknął Harry. – Najpierw zjawia się tu skruszony Malfoy, potem pokazuje ckliwe wspomnienie, a teraz okazuje się, że będzie z nami współpracował. Co jeszcze? Może będzie miał biurko w moim gabinecie?!

– Harry! – skarciła go Hermiona. – Opanuj się, rozmawiasz z ministrem.

Z oczu Wybrańca ciskały błyskawice. Kingsley popatrzył na niego i pokręcił głową z politowaniem. Malfoy uniósł brwi z zaskoczenia i uśmiechnął się pod nosem. Panna Granger spojrzała na Ministra Magii.

– Spokojnie, Harry, nie musisz się obawiać. Hermiono – zwrócił się do kobiety – czy zgodzisz się, żeby pan Malfoy tymczasowo przebywał w twoim gabinecie? Jest największy i można tam śmiało wstawić drugie biurko.

Kobieta popatrzyła na niego z zaskoczeniem. Malfoy miałby przebywać w jej gabinecie? Nie była przekonana do tego pomysłu. Ale… zapewne będą przebywać w swoim towarzystwie przez większość czasu, więc to bardzo ułatwiłoby komunikację. Mogłaby z nim spokojnie rozmawiać i może odpowiedziałby na jej wszystkie pytania. Spojrzała na blondyna, który uchwycił jej spojrzenie. Uśmiechał się lekko i cały czas patrzył jej w oczy. Chwilę mierzyli się wzrokiem. Parę sekund później wiedziała co zrobi. Odwróciła wzrok i popatrzyła na Ministra.

– Dobrze, zgadzam się – powiedziała pewnym siebie głosem.

____________

Witajcie :) w to środowe popołudnie publikuję świeżo napisany 5 rozdział opowiadania. Miał być o wiele dłuższy, ale zdecydowałam, że kolejny rozdział skupi się na lekcji zaklęć Olivii. Jak wrażenia? Podoba Wam się taka kreacja Malfoya? Mam nadzieję, że nie przedobrzyłam i jego historia brzmi wiarygodnie ;) Piszcie co sądzicie, to dla mnie bardzo ważne. Przy okazji proszę o wskazywanie błędów, bo mam wrażenie, że coś przeoczyłam. W wolnej chwili siądę i je poprawię :)

Postanowiłam częściej pisać rozdziały. Możliwe, że będą się pojawiały co tydzień, może co dwa. Wszystko zależy od długości tłumaczonych rozdziałów. Dziś wieczorem wezmę się za 19 rozdział Simply Irresistible, więc możecie się spodziewać rozdziału w najbliższych dniach :) 

To tyle. Komentujcie i oceniajcie ;) Enjoy!