Rozdział 3: Spotkanie w Kawiarni

Hermiona zamknęła drzwi i skierowała się w kierunku wieszaka po płaszcz. Nagle usłyszała stukanie w okno. Popatrzyła w tamtym kierunku i zobaczyła sowę. Podeszła bliżej. Na parapecie siedziała sowa Ministra Magii. Dostojny, brązowy puszczyk dumnie unosił głowę i patrzył żółtymi ślepiami. Do lewej nogi miał przywiązaną paczkę i list. Otworzyła okno i wpuściła zwierzę do środka. Ptak wleciał do pomieszczenia i wylądował na biurku. Podeszła do niego i odwiązała paczkę od nogi zwierzęcia. Dokładnie ją obejrzała. Wyglądało na to, że to mugolskie gazety, które Stuart Martin dał im, kiedy u niego byli. Zmarszczyła brwi i wzięła do ręki, dołączony do paczki list.

Hermiono,

Wiem, że nie powinienem obarczać Cię dodatkowymi obowiązkami, ale Harry i Tony powiedzieli, że mają wiele zajęć i nie mogą się tym zająć. Dlatego wysyłam do Ciebie mugolskie gazety, które dał Wam Stuart Martin. Wiem, że kiedyś czytałaś podobne, więc może łatwiej będzie Ci się odnaleźć w artykułach, w których postacie się nie ruszają. Mnie osobiście przerażają te ujęcia.

Chciałbym żebyś je przeczytała. Może znajdziesz jakiś istotny szczegół. Oczywiście nie musisz tego robić dzisiaj. Idź spokojnie do domu i odpocznij. Jutro się tym zajmiesz.

Z wyrazami szacunku,

Kingsley Shacklebolt

Minister Magii

Hermiona przeczytała list parę razy i pokręciła głową z niedowierzaniem. Dlaczego zawsze wszystkie obowiązki spadają na nią? Czy oni wszyscy nie zdają sobie sprawy z tego, że ona też ma swoje życie i ma prawo odpocząć? Wiedziała, że Tony ma wiele pracy, bo ciągle uczestniczył w nowych misjach, więc nie miała mu tego za złe. Jednak wątpiła w to, że Harry jest taki zajęty i nie może przejrzeć kilku gazet. Jego zachowanie parę minut temu wydało jej się bardzo podejrzane. Wiedziała, że Wybraniec coś kombinuje, ale nie miała pojęcia co. Prychnęła ze złością, kiedy jeszcze raz spojrzała na list. Po ostatnich wydarzeniach z zaległym raportem bacznie przyglądała się sposobowi pracy swojego przyjaciela. Zauważyła, że nie jest systematyczny i wszystko odkłada na później. Stwierdziła, że w wolnej chwili musi z nim poważnie porozmawiać, bo tak dłużej być nie może.

Wyjęła z szuflady czysty pergamin i napisała na nim odpowiedź na list ministra:

Panie ministrze,

Jutro zajmę się tymi gazetami. Przejrzę je dokładnie i jeśli coś znajdę, dam Panu znać. Zrobię wszystko, żeby Harry także w tym uczestniczył, bo powinien chociaż trochę się zaangażować.

Jeszcze raz życzę miłego popołudnia.

Z poważaniem,

Hermiona Granger

Zwinęła pergamin w rulon i przywiązała go do nogi sowy, która oczekiwała na list. Uśmiechnęła się do zwierzęcia i powiedziała: – Leć do ministra, bo pewnie czeka na odpowiedź.

Sowa spojrzała na nią i uszczypała lekko w palec, po czym wyleciała przez okno. Panna Granger podeszła do okna i zamknęła je. Westchnęła cicho i spojrzała na gazety.

– Ciekawe czy jest w nich coś interesującego? – zapytała samą siebie. – A może by tak zabrać je do domu i na spokojnie przejrzeć?

Nie. Nie może zabierać pracy do domu. W domu się odpoczywa, a nie pracuje. Ale… Coś w podświadomości zachęcało ją do przejrzenia ich jeszcze dzisiaj. Miała dziwne przeczucie, że musi to zrobić. Spojrzała na stos leżący na biurku i westchnęła. Dlaczego ja jestem taka ciekawska? – pomyślała, kręcąc głową. Podeszła do fotela, na którym leżała jej torebka i wyjęła swoją różdżkę.

– Capacious extremis – powiedziała, wskazując różdżką gazety. Zaklęcie uderzyło w nie z ogromną siłą i momentalnie duża paczka zmniejszyła się. Wzięła do ręki małe zawiniątko i włożyła do torebki razem z różdżką, po czym skierowała się do wieszaka po płaszcz. Kiedy zapinała guziki, usłyszała energiczne pukanie do drzwi.

– Proszę – mruknęła.

Drzwi otworzyły się i zobaczyła rozpromienioną Kate. Blondynka popatrzyła na swoją szefową i powiedziała: – Tak myślałam, że jeszcze jesteś. Słyszałam jakieś pohukiwania i przyszłam zobaczyć co się dzieje.

Hermiona uśmiechnęła się i odparła: – Minister wysłał mi list, bo zapomniał przekazać ważną informację. Ale tym zajmę się jutro. Właśnie zbieram się do wyjścia.

– Idziesz prosto do domu? – zapytała Kate.

– Nie wiem jeszcze. Jestem wykończona, ale marzy mi się kawa z Chez Antoinette.

Blondynka uśmiechnęła się i powiedziała rozmarzonym tonem: – Szczególnie Latte macchiato z bitą śmietaną i czekoladową posypką…

– Oj tak, taka jest najlepsza – dodała Hermiona.

– Też bym się napiła, ale muszę być dzisiaj wcześnie w domu – powiedziała smutno sekretarka, po czym dodała: – Kevin dzisiaj wraca i chcieliśmy to uczcić.

Hermiona uśmiechnęła się tajemniczo.

– Czyżby zapowiadała się gorąca randka?

Kate zarumieniła się lekko i powiedziała: – Na to liczę.

Obie kobiety roześmiały się serdecznie.

– Mam nadzieję, że jutro mi wszystko opowiesz – mruknęła Hermiona, uśmiechając się tajemniczo. – Ja o gorących randkach mogę zapomnieć. Życie singla ma swoje wady – dodała ciężko wzdychając.

Blondynka położyła jej rękę na ramieniu i powiedziała: – Nie martw się, Hermiono. Ty też znajdziesz swojego księcia z bajki. Jestem o tym przekonana.

Panna Granger jedynie zachichotała i pokręciła głową.

– Zaczynam w to wątpić.

– Nigdy nie mów nigdy. Możliwe, że twój książę pojawi się szybciej niż myślisz – powiedziała Kate, tajemniczo się uśmiechając.

– Tak myślisz?

– Oczywiście. Zasługujesz na szczęście. Podobno miłość zjawia się wtedy, kiedy się tego nie spodziewamy.

Hermiona westchnęła i spojrzała w bok. Zegar wskazywał piętnastą, więc podeszła do biurka i wzięła torebkę z krzesła. Odwróciła się do Kate i powiedziała: – Ja będę się zbierać. Udanej randki!

Blondynka uśmiechnęła się i pomachała kobiecie na pożegnanie.

– Miłego popołudnia, Hermiono! Rozglądaj się za swoim księciem!

Panna Granger roześmiała się i skinęła głową. Zamknęła oczy i aportowała się do centrum Londynu. Wylądowała w jednej z bocznych uliczek, aby nie wzbudzać sensacji wśród przechodniów. Poprawiła płaszcz, rozejrzała się w obie strony i skręciła w lewo. Mogła teleportować się bliżej kawiarni, ale pogoda była tak piękna, że postanowiła się przejść.

Szła wolnym krokiem i obserwowała okolicę. W centrum Londynu było wiele spieszących się ludzi. Najodważniejsi przebiegali slalomem między samochodami. Co chwilę słychać było wycie klaksonów i wygrażanie ze strony kierowców. Pokręciła z dezaprobatą głową i szła dalej. Zauważyła mężczyznę, czytającego gazetę. Nawet nie patrzył jak idzie i mało brakowało żeby wpadł pod samochód. Na szczęście kierowca miał dobry refleks i nic się nie stało. Kiedy przechodziła obok hotelu o mało nie wpadła na mężczyznę wybiegającego z budynku do taksówki. Widocznie gdzieś się spieszył, bo nawet jej nie zauważył. Zatrzymała się, aby uspokoić oddech. Nagle usłyszała dziecięce śmiechy i spojrzała w lewo. Zobaczyła dzieci skaczące na skakance i śmiejące się radośnie. Wyglądało na to, że miały małe zawody kto najdłużej będzie skakał. Uśmiechnęła się, wspominając swoje pierwsze próby skakania na skakance. Tata miał z niej niezły ubaw, kiedy skakanka plątała się między jej nogami. Jej próby uwiecznił na wielu zdjęciach, które zapewne leżą w jednym z pudełek w domu rodziców. Westchnęła przeciągle.

– Mamo, tato tak bardzo za wami tęsknię – powiedziała sama do siebie.

Chciała wreszcie ich zobaczyć i przytulić. Czasami chodziła do rodzinnego domu i wspominała dzieciństwo. Kochała ich i strasznie za nimi tęskniła. Miała nadzieję, że Ministerstwo pomoże w ich odnalezieniu. Przynajmniej Kingsley jej to obiecał. Wiedziała, że minister dotrzymuje obietnic. Oby tym razem też tak było.

Nagle poczuła, że ktoś na nią wpada. Mało brakowało żeby upadła na chodnik. Odwróciła się i zobaczyła mężczyznę, który podnosił papiery z chodnika. Spojrzał na nią i powiedział: – Bardzo panią przepraszam! Tamten chuligan – wskazał palcem chłopaka przebiegającego przez przejście dla pieszych – wpadł na mnie, a ja przypadkiem panią potrąciłem. Nic się pani nie stało?

Hermiona poprawiła płaszcz i pokręciła przecząco głową.

– Nie, wszystko w porządku – mruknęła.

– Na pewno? – dopytywał z troską w głosie.

Panna Granger uśmiechnęła się i skinęła głową.

– Tak. Wszystko ze mną dobrze.

– Kamień z serca! – odparł mężczyzna.

Chciał jeszcze coś powiedzieć, ale na sygnalizacji świetlnej pojawiło się zielone światło dla pieszych i razem z innymi przeszedł przez jezdnię. Na odchodne pomachał Hermionie ręką. Odwzajemniła gest i skręciła w lewo w kolejną uliczkę.

Parę minut później stała przy drzwiach do kawiarni Chez Antoinette. Rozejrzała się dookoła i zobaczyła, że przed budynkiem siedzi sporo osób. Zazwyczaj siedziała w środku. Lubiła klimat tego miejsca, a na zewnątrz nie był tak bardzo wyczuwalny. Weszła do środka i od razu poprawił się jej humor. Usłyszała spokojną francuską muzykę. Spojrzała na wprost i zobaczyła kobietę stojącą za barem, która uśmiechała się do niej promiennie. Odwzajemniła gest i westchnęła. Poczuła znajomy zapach czekoladowych ciasteczek i aromat świeżo mielonej kawy. Kelnerzy chodzili od stolika do stolika i roznosili zamówienia. Przeszła do ulubionej części pomieszczenia i rozejrzała się. Przy stolikach siedziało parę osób, ale nie było tłoku. Każdy rozmawiał przyciszonym głosem. W pomieszczeniu było bardzo przytulnie. Jasne ściany ozdobione były lustrami i pięknymi obrazami. Stoliki, przykryte śnieżnobiałymi obrusami, ładnie kontrastowały z ciemną podłogą. Obok stolików ustawiono dopasowane kolorem wyścielane krzesła. Usiadła w swoim ulubionym miejscu — w kącie obok okna. Z tego miejsca mogła podziwiać to co działo się w kawiarni, ale także mieć podgląd na to co dzieje się na zewnątrz. Gdy zdjęła płaszcz, do jej stolika podszedł kelner i uśmiechnął się serdecznie. Wyglądał na trzydzieści lat, ciemne włosy kontrastowały z jasną cerą i zielonymi oczami. Elegancki uniform nadawał mu szyku i klasy. Hermiona pomyślała, że wygląda przystojnie. Widziała go tu wcześniej, ale wtedy obsługiwał inne stoliki. Chłopak pod pachą trzymał Menu, a w prawej ręce notes.

– Witamy w Chez Antoinette w to piękne popołudnie.

– Dzień dobry – odparła z uśmiechem. Jej oczy błądziły w górę i w dół, obserwując go dokładnie.

– Proszę oto nasze Menu – powiedział, podając ładnie oprawiony jadłospis.

Hermiona pokręciła przecząco głową.

– Dziękuję nie trzeba. Poproszę Latte macchiato z bitą śmietaną i czekoladową posypką, a do tego czekoladowe ciasteczka.

Kelner skinął głową i zapisał zamówienie w notesie, po czym skierował się w kierunku baru. Hermiona śledziła go wzrokiem, ale kiedy zniknął z pola widzenia, zaczęła rozglądać się po lokalu. Kilka osób wyszło i stoliki stały puste. Nagle do pomieszczenia weszła kobieta z małym dzieckiem, które nieufnie rozglądało się dookoła. Kiedy spojrzało na Hermionę, uśmiechnęło się promiennie i pomachało małą rączką. Odwzajemniła gest i również pomachała. Dziecko roześmiało się, ale widząc karcące spojrzenie matki, posmutniało. Widocznie nie chciała, żeby maluch zwrócił na siebie uwagę ludzi przebywających w kawiarni. Porozmawiała chwilę z kelnerką, po czym razem z dzieckiem wyszła na zewnątrz. Chłopiec pomachał do Hermiony przez okno.

– Dzieci są cudowne. Może kiedyś będę miała takiego malucha? – pomyślała, uśmiechając się sama do siebie. Usiadła wygodnie na krześle i rozejrzała się. Nikt nie zwracał na nią uwagi. Może to odpowiedni moment? – zamyśliła się.

Otworzyła torebkę i wyjęła z niej pomniejszoną paczkę mugolskich gazet. Jeszcze raz zlustrowała wzrokiem kawiarnię ale nie zauważyła nic podejrzanego, więc wyjęła różdżkę. Położyła gazety na krześle obok siebie i szepnęła zaklęcie: Capacious extremis. Momentalnie powróciły do właściwych rozmiarów. Jeszcze raz rozejrzała się po kawiarni, ale nie widząc dziwnych spojrzeń, ułożyła je w równy stos na stole. Sięgnęła do torebki po notes i długopis. Oczywiście miała też pióro, ale wiedziała, że pisanie piórem może zdziwić mugoli, dlatego zawsze nosiła przy sobie długopis. Wyjęła gruby notes oprawiony w skórę, który pękał w szwach od ilości zbędnych kartek. Otworzyła go i większość luźnych kartek wypadło prosto na podłogę. Złapała się za głowę, kiedy zobaczyła co się stało. Westchnęła i szybko zaczęła zbierać porozrzucane kartki. Zdziwiła się, gdy zorientowała się w jakim są stanie. Miały pozaginane rogi i były bardzo pomięte. Dopiero wtedy uzmysłowiła sobie, że większość z nich należy do Harry’ego. To były jego opisy śmierciożerców, które obiecała przeczytać i w miarę możliwości poprawić. Zbierała je i układała na równy stos.  Porządek to podstawa, nawet jeśli to nie jej zapisy, należy im się szacunek. Kiedy zebrała wszystkie spojrzała w prawo i pod stolikiem zobaczyła jakieś papier. Podeszła bliżej i odwróciła kartkę. Jęknęła z zaskoczenia i aż usiadła na krześle. W ręce trzymała zdjęcie z czasów szkolnych.

Uśmiechnęła się, wspominając dzień kiedy Dean zrobił to zdjęcie. Namówił ich na sesję mugolskim aparatem. Ron dziwnie na to zareagował, jakby się bał, że stanie mu się coś złego. Pamiętała, że robili masę zdjęć, bo na każdym Ron robił dziwne miny, albo nie chciał się uśmiechnąć. Wreszcie po kilku godzinach pstrykania, Dean zrobił to zdjęcie. Cała trójka była z niego bardzo zadowolona. Dean obiecał zrobić odbitki i dał każdemu na pamiątkę.

Westchnęła i spojrzała w okno. Ciekawe co u Rona i Katherine? Zawsze dobrze mu życzyła i chciała żeby był szczęśliwy. Żałowała, że rozstali się w taki sposób. Powinna inaczej to rozegrać, ale emocje wzięły górę i wyszło jak zwykle. Bądź co bądź Ron był i zawsze będzie bliski jej sercu. Przyjaźnili się tyle lat. Może czasem się nie dogadywali, ale zawsze mogli na siebie liczyć. Chciała z nim porozmawiać i wszystko wyjaśnić. To co wtedy powiedziała, nie miało znaczenia. Była zdenerwowana i niechcący go obraziła. Uraziła jego dumę. Może niedługo się zobaczą i porozmawiają? Znając Harry’ego, pomimo próśb aby nie mieszał się między nią a Rona i tak to zrobi i będzie próbował ich pogodzić. Szczerze mówiąc, nie miała mu tego za złe. Harry traktował ich jak rodzinę i zawsze chciał, aby żyli w zgodzie.

– Proszę, oto pani zamówienie – powiedział kelner, wytrącając ją z rozmyślań.

Spojrzała na niego rozmarzonym wzrokiem. Uśmiechnął się lekko. Zarumieniła się i przesunęła gazety, aby zrobić miejsce na kawę i ciastka. Mężczyzna postawił zamówienie na stole i uniósł brwi, spoglądając na stos gazet, leżących na stoliku.

– Popołudniowa prasa? – zapytał z zaskoczeniem.

– Cóż, kiedyś trzeba nadrobić zaległości. Wie pan, w pracy nie mam czasu na czytanie gazet, a chciałabym być na bieżąco – odparła, czując że coraz bardziej się rumieni.

– W takim razie miłego czytania – powiedział, uśmiechając się czarująco i odszedł do innego stolika, przy którym usiadł starszy mężczyzna.

– Dziękuję – mruknęła.

Wzięła pierwszą gazetę i zaczęła ją przeglądać. Dawno nie czytała mugolskich gazet i z namaszczeniem przekładała kolejne strony. Wreszcie znalazła artykuł dotyczący Kena Martina i zaczęła czytać:

Zaginął syn Premiera!

Wczoraj po południu zaginął Ken Martin (8 lat), syn premiera Stuarta Martina! Był na placu zabaw ze swoją nianią. Kobieta poinformowała nas, że odwróciła się tylko na chwilę i chłopiec zniknął. Policja i mieszkańcy osiedla poszukiwali chłopca, ale bezskutecznie. Premier prosi każdego obywatela Londynu o pomoc w odnalezieniu syna. Wyznaczono nagrodę w zamian za pomoc w poszukiwaniach.

Nad artykułem umieszczono zdjęcie Kena, takie samo jakie Stuart dał Hermionie razem z gazetami. Domyślała się, że odnalezienie chłopca nie będzie należało do łatwych zadań, ale jako aurorka była przygotowana na wszystko. Wiedziała, że Kingsley im ufa i muszą zrobić wszystko żeby go nie zawieść. Po za tym Stuart Martin wydał jej się dobrym człowiekiem i bardzo mu współczuła porwania syna. Nie miała pojęcia, jakby się zachowała na jego miejscu. Musiał być bardzo zdesperowany, skoro posłuchał człowieczka na obrazie i skontaktował się z Ministrem Magii.

Jeszcze raz przeczytała artykuł. Na pierwszy rzut oka wydawał się być normalnym artykułem w mugolskiej gazecie. Jednak podświadomość podpowiadała, że ma głębszy sens. Wzięła do ręki długopis i zapisała w notesie swoje przemyślenia. Kiedy skończyła, odłożyła gazetę na bok i zaczęła przeglądać kolejną.

Jakiś czas później stos przeczytanych gazet bardzo się zwiększył. Podczas czytania zdążyła wypić trzy kawy i zjadła wiele ciasteczek. Po takiej dawce kofeiny nie odczuwała zmęczenia i z wielkim zapałem pracowała dalej. Artykuły o Kenie niewiele się od siebie różniły. W każdym wspomniane było o bezowocnych poszukiwaniach i nagrodzie za pomoc. Na pierwszy rzut oka nie widziała nic podejrzanego, jednak stwierdziła, że jutro dokładnie przeanalizuje każdy artykuł. Być może porówna je z artykułami umieszczanymi w Proroku Codziennym. Możliwe, że to nic nie da, ale warto spróbować. W końcu na tym polega jej praca.

Nagle przestała pisać i zamyśliła się. Spojrzała nieufnie znad notatnika i rozejrzała się po kawiarni. Wydawało jej się, że ktoś ją obserwuje. Zauważyła małżeństwo z dziećmi, które kłóciły się o to jakie lody zjedzą, starszego pana przeglądającego gazetę i dwie kobiety, które o czymś rozmawiały, żywo przy tym gestykulując. Zmarszczyła brwi. Może tylko mi się wydawało? – pomyślała, kręcąc głową z dezaprobatą. Wróciła do pracy, ale nadal czuła na sobie czyjś wzrok. Westchnęła i spojrzała w lewo. W kącie przy ścianie siedział mężczyzna, który patrzył prosto na nią. Zamrugała i przełknęła ślinę. Szybko spuściła wzrok i kontynuowała przeglądanie gazet. Odruchowo spojrzała w jego kierunku. Ku jej zdziwieniu, nadal bezczelnie się jej przyglądał. Zmarszczyła czoło i zacisnęła usta w wąską kreskę. Nie lubiła jak ktoś na nią patrzył. Nie uważała siebie za piękność, więc zainteresowanie płci przeciwnej bardzo ją krępowało. Mężczyzna lekko się uśmiechnął, widząc jej zachowanie. Odruchowo poprawiła włosy i usiadła wygodnie na krześle. Kontynuowała swoją pracę, ignorując przy tym jego spojrzenie. Niestety nie mogła skupić się na czytaniu i kątem oka spojrzała w jego stronę. Przeglądał jakąś gazetę. Przez chwilę go obserwowała, przy okazji zdążyła zauważyć, że jest ubrany w drogi garnitur i prezentuje się w nim oszałamiająco. Ciemne błyszczące włosy i oczy podobnego koloru ozdabiały jego mądrze wyglądającą twarz. Jego spojrzenie miało w sobie coś magnetycznego. A uśmiech zapewne czarował tysiące kobiet. Jej oczy śledziły każdy jego ruch, ale kiedy napotkała jego wzrok, zarumieniła się i schowała głowę w swojej gazecie. Usłyszała cichy śmiech.

– Hermiono, ogarnij się! – skarciła samą siebie.

Znowu na niego spojrzała. Przez chwilę utrzymywali kontakt wzrokowy. Mężczyzna patrzył na nią i uśmiechał się lekko. Jednak parę sekund później spuścił wzrok i poddał się w geście kapitulacji. Hermiona uśmiechnęła się z satysfakcją, ukazując przy tym rząd białych zębów. Znowu spojrzał w jej stronę i poruszył sugestywnie brwiami. Nie mogła się powstrzymać i roześmiała się serdecznie. Na jego twarzy błąkał się uśmiech. Panna Granger odłożyła gazetę i usiadła wygodnie na krześle, cały czas patrząc w jego kierunku. Założyła ręce pod boki i patrzyła.

Nagle sięgnął do kieszeni i wyjął z niej portfel. Rzucił na talerz banknot i złożył gazetę na pół. Wstał z miejsca i zabrał płaszcz z oparcia krzesła. Dosunął je do stolika i z gracją ruszył w kierunku Hermiony. Kobieta przełknęła ślinę i pobladła.

– Merlinie, on idzie w moją stronę – powiedziała sama do siebie.

Był coraz bliżej. Jej oddech przyspieszył, a serce zaczęło wybijać rytm jego kroków. Rozum mówił wiej, a serce zostań. Nie wiedziała co robić. Mężczyzna wydał jej się intrygujący. Spojrzała na niego. Sposób w jaki się poruszał, hipnotyzował ją. Zamarła w bezruchu. Jej ciało odmówiło posłuszeństwa. Siedziała jak skała i patrzyła. Czekała na niego.

– Merlinie, pomóż mi – wyszeptała.

– Merlinie? – usłyszała męski głos tuż nad swoją głową.

Spojrzała w górę i zobaczyła go. Stał i patrzył na nią z zainteresowaniem. Ich oczy się spotkały i poczuła, że się rumieni. Mężczyzna, widząc jej reakcję, uśmiechnął się lekko.

– Więc, o jakim Merlinie pani mówiła? – zapytał po chwili.

Hermiona westchnęła i wyprostowała się na krześle. Spojrzała na niego poważnie i powiedziała: – Po pierwsze: nie zaczyna się zdania od „Więc”. To bardzo niekulturalne i świadczy o braku znajomości podstawowych zasad. Po drugie: To kim, albo czym jest Merlin nie powinno pana interesować. Po za tym to takie moje powiedzonko, więc nie warto zbytnio wnikać w ten temat. Po trzecie: Nie nauczono pana, że obserwowanie kogoś bez jego zgody jest karalne?

Z każdym jej słowem uśmiech na jego twarzy zanikał ustępując miejsca zaskoczeniu. Jej wywód zrobił na nim niemałe wrażenie. To z jaką pewnością siebie wypowiadała słowa zaintrygowało go. Kiedy skończyła, znowu się uśmiechnął i odparł: – Oh widzę, że pani jest z tych przestrzegających zasad. Dobrze, przepraszam, wiem, że nie zaczyna się zdania od „Więc”, ale ta nazwa… jak to było? Merlin? – kobieta przytaknęła, więc kontynuował: – bardzo mnie zaciekawiła. Nigdy się z nią nie spotkałem. Czy to ma związek z książkami albo filmami? Ostatnio nie mam czasu na czytanie książek i oglądanie filmów, więc możliwe, że wypadłem z obiegu. Merlin kojarzy mi się z fantastyką, ewentualnie czarami. – Nie zauważył przerażenia w oczach Hermiony, która słysząc ostatnie słowo, pobladła jak ściana w pomieszczeniu. Jednak nie dała nic po sobie poznać, a przynajmniej tak jej się wydawało. Obserwowała go, a on nadal mówił: – Przypuszczam, że kiedyś się dowiem kim jest ten Merlin. Możliwe, że pani sama mi to wyjaśni. – Spojrzał na nią sugestywnie. Widząc jej zdezorientowanie, dodał: – Oczywiście jeśli będzie pani tego chciała.

– Nie wiem czy będę chciała panu to wyjaśnić – odparła cicho.

– Dlaczego? – zapytał.

– Niech pomyślę – Udawała, że się zastanawia, drapiąc się lekko po brodzie. – Może dlatego, że nie rozmawiam z obcymi?

– Właśnie pani to robi.

Prychnęła i pokręciła głową z dezaprobatą. Po czym wypaliła spontanicznie: – To pan do mnie zagadał!

– Ale to pani na mnie patrzyła.

– J-ja?

Skinął głową i powiesił płaszcz na krześle przy jej stoliku. Przysunął krzesło w swoją stronę i zapytał: – Mogę? – Po czym usiadł na krześle, nawet nie czekając na odpowiedź.

Spiorunowała go wzrokiem i wysyczała: – Nie! Tu jest zajęte!

Uniósł brew ze zdziwienia. – Naprawdę?

– Tak! Czekam na kogoś.

– To chyba przyszła tu pani o hmm – spojrzał na zegarek, wiszący na ścianie – cztery godziny za wcześnie.

– Skąd pan wie, że jestem tu od czterech godzin? – zapytała.

Wzruszył ramionami. – Tak przypuszczam. Po stosie przeczytanych gazet to wywnioskowałem. Swoją drogą, musi mieć pani wiele zaległości, skoro jest ich tak dużo.

Zmieszała się. Usiadła wygodnie na krześle i ręką dotknęła gazety.

– To do pracy – odparła, po czym dodała, wzruszając ramionami: – Zresztą nie muszę się panu tłumaczyć.

– Oczywiście, że pani nie musi, ale wydaje mi się, że powinna być pani trochę milsza – powiedział spokojnym tonem.

– Sugeruje pan, że nie jestem miłą osobą? – zapytała, otwierając szeroko oczy.

– Po pierwszych minutach rozmowy, stwierdzam, że nie należy pani do miłych osób. To chyba przez ten wybuchowy charakter…

– Nie mam wybuchowego charakteru! – warknęła, mrużąc gniewnie oczy.

– Właśnie widzę – odparł, uśmiechając się lekko.

– To dlatego, że NIE ROZMAWIAM Z OBCYMI! – wybuchła, zwracając na siebie uwagę wszystkich klientów kawiarni. Uśmiechnęła się przepraszająco do starszego mężczyzny, który przez jej wybuch upuścił ciastko na talerz.

– Można to zmienić. – Usłyszała głos obok siebie.

Spojrzała w lewo i zobaczyła, że mężczyzna w garniturze wstaje ze swojego miejsca i stoi obok niej. Popatrzyła na niego zdezorientowana. Nagle ujął jej prawą dłoń i ucałował ją lekko, mówiąc: – David Monk, miło mi panią poznać, panno?

– Granger – mruknęła cicho, po czym dodała głośniej: – Hermiona Granger.

Trzymał jej dłoń i patrzył prosto w jej oczy. Jego ciemne tęczówki hipnotyzowały ją. Nie mogła oderwać od nich wzroku. Przełknęła ślinę i zobaczyła, że lekko się uśmiecha.

– Nie można było tak od razu? – zapytał, siadając na swoim miejscu.

– Mam swoje zasady – wypaliła bez zastanowienia.

Zachichotał. Ma uroczy śmiech – pomyślała, w duchu karcąc się za swoje myśli.

– Zasady są po to, żeby je łamać, Hermiono – powiedział cicho, przeciągając jej imię. – Masz bardzo oryginalne imię. Twoi rodzice fascynują się mitologią grecką?

– Nie wiem, dlaczego pytasz?

– Bo twoje imię pochodzi od boga Hermesa i znaczy dobrze urodzona. Kobiety o tym imieniu są niezależne, samodzielne, to indywidualistki w każdym calu.

Hermiona nie mogła się powstrzymać i uśmiechnęła się, pokazując rząd białych zębów. David spojrzał na nią z zainteresowaniem i uniósł brew.

– Coś nie tak? – zapytał.

– Nie, wszystko w porządku. Ten opis jest taki…

– Jaki? – dopytywał, schylając się w jej stronę.

– Prawdziwy – odparła, uśmiechając się szeroko i patrząc mu w oczy. – Interesujesz się numerologią i znaczeniem imion?

Wyprostował się na krześle i poprawił garnitur.

– Cóż, jakoś trzeba imponować kobietom, a oryginalne zainteresowania sprawiają, że od razu zyskuję dodatkowe punkty.

– Naprawdę? – zapytała z zainteresowaniem.

Przysunął się do niej. Milimetry dzieliły ich od siebie i zapytał: – A nie?

Chwilę mierzyli się wzrokiem. Uśmiechnęła się lekko. – Zawsze jesteś taki pewny siebie?

– Oczywiście. Pewność siebie to podstawa. Przydałoby się też trochę szczęścia, ale ja zazwyczaj spotykam kobiety, które doceniają moje umiejętności. Wystarczy ładnie się uśmiechnąć, powiedzieć kilka miłych słów, ewentualnie zaskoczyć oryginalnymi zainteresowaniami i bingo.

– Dodałabym jeszcze bezczelnie się przyglądać – dodała sarkastycznie, mrużąc gniewnie oczy.

Posłał jej uroczy uśmiech.

– Musiałem jakoś zwrócić twoją uwagę. Utonęłaś w tych gazetach i świata poza nimi nie widziałaś. Kiedy wszedłem do kawiarni, od razu ciebie zobaczyłem. Wydałaś mi się bardzo interesująca. Lubię podziwiać inteligentne kobiety. Szczególnie takie, które mają jakieś pasje, albo poświęcają się pracy w stu procentach. Patrzyłem i patrzyłem, ale nie reagowałaś. W końcu zauważyłem, że zmęczenie daje o sobie znać, bo coraz częściej wzdychałaś i przewracałaś strony bardzo wolno.

– Czytałam, dlatego wolno przerzucałam strony – wyjaśniła, przerywając jego wywód. – Nadal uważam, że ciągłe przyglądanie się komuś jest bardzo niekulturalne.

– W jaki sposób zorientowałaś się, że na ciebie patrzę? – zapytał szybko.

– Poczułam to.

– Poczułaś? Jak to możliwe? – dopytywał.

Hermiona zmieszała się nieco. Przecież nie mogła mu powiedzieć, że ma zdolności magiczne, bo by ją wyśmiał. Nie może ujawnić swojego pochodzenia, nawet jeśli by oto prosił. Teraz jest mugolką i tak pozostanie.

– Mam po prostu wyostrzone zmysły – powiedziała cicho.

– Ach rozumiem, kobieca intuicja?

Przytaknęła. – Dokładnie to miałam na myśli.

David chciał coś powiedzieć, ale na horyzoncie pojawił się kelner. Spojrzał w ich kierunku i zamarł bez ruchu. Na jego twarzy pojawił się dziwny grymas. Jego wzrok padł na stolik, przy którym wcześniej siedział brunet, a potem na stolik Hermiony. Powtórzył tą czynność kilka razy. Hermiona i David popatrzyli po sobie, nic nie rozumiejąc. Kelner westchnął i podszedł do stolika przy ścianie. Szybko zabrał z niego pustą filiżankę i pieniądze, po czym skierował się w stronę baru, nawet nie zaszczycając ich spojrzeniem. David wykrzywił usta w czymś na kształt uśmiechu.

– To było dziwne – mruknął.

– Nawet bardzo dziwne – dodała, patrząc na swojego rozmówcę.

Ich oczy znowu się spotkały. Chciała coś powiedzieć, ale ni stąd ni zowąd kelner pojawił się koło ich stolika i zapytał: – Może coś podać?

Hermiona zobaczyła iskierki rozbawienia w oczach Davida, ale zignorowała go i powiedziała: – Poproszę kawę, bo jeszcze trochę tu posiedzę. A do te…

– Kawa o tej porze to zbrodnia! – przerwał David wzburzonym tonem. Spojrzał na kelnera i powiedział: – Poprosimy dwie zielone herbaty i jakiś lekki zestaw obiadowy.

Kelner szybko zapisał zamówienie w notesie. Hermiona zauważyła, że unika jej spojrzenia. Czyżby był na nią zły? Nie, to niedorzeczne. Za każdym razem kiedy podchodził do jej stolika, uśmiechał się od ucha do ucha. Teraz jego usta były zaciśnięte w wąską kreskę, a oczy ciskały błyskawicami. Na odchodne skinął głową i szybko zniknął za barem.

Hermiona spojrzała na Davida, który uśmiechał się czarująco i zapytała: – Odkąd to decydujesz co będę jadła i piła? Może miałam ochotę na kawę?

– A ile już wypiłaś?

– Dzisiaj trzy, ale przecież latte nie jest mocne! W niej jest więcej mleka niż kawy.

– A wiesz jaka jest maksymalna dawka kofeiny? – zapytał, mrużąc oczy.

– Nie, ale zapewne mi powiesz.

– Oczywiście. Maksymalna dzienna dawka kofeiny to trzysta miligramów. W jednej Latte macchiato jest sześćdziesiąt trzy miligramy kofeiny. Powiedziałaś, że wypiłaś już trzy kawy więc teoretycznie nie przekroczyłaś dziennej dawki, ale – chciała mu przerwać, więc uciszył ją gestem ręki i kontynuował: – nie powinnaś pić tyle kawy. Zaufaj mi, zielona herbata pozwoli ci się zrelaksować. Napracowałaś się dzisiaj, Hermiono. Należy ci się odrobina relaksu.

– W sumie trochę zgłodniałam – mruknęła cicho.

– No widzisz. Zaraz kelner przyniesie nasze zamówienie. Zjesz i wypijesz herbatę. Cóż więcej potrzeba do szczęścia? – zapytał, poruszając śmiesznie brwiami.

Popatrzyła na niego i roześmiała się. Po chwili śmiali się oboje. Klienci kawiarni patrzyli na nich z zaciekawieniem, ale nie zwracali na to uwagi. Byli zajęci sobą i świetnie się bawili, mimo że znali się od godziny.

Parę minut później kelner przyniósł zamówienie, po czym szybko podszedł do innego stolika, nawet nie dając im czasu na podziękowanie. Hermiona zauważyła, że David go obserwuje, ale nic nie powiedziała tylko uśmiechnęła się pod nosem. Spojrzała na swój talerz. Danie wyglądało bardzo apetycznie. Pieczony filet z kurczaka z ryżem i sałatką pachniał wybornie. Ukroiła kawałek mięsa i włożyła do ust. Przegryzła i poczuła mieszające się ze sobą smaki. Wszystkie przyprawy były doskonale dobrane. Mięso było miękkie i soczyste. Zamknęła oczy i aż jęknęła delektując się smakiem. Usłyszała cichy śmiech. Otworzyła jedno oko i zobaczyła uśmiechniętego Davida, który się jej przyglądał. Przełknęła kawałek mięsa i szybko popiła herbatą.

– Smakuje? – zapytał, krojąc wolno kawałek mięsa.

Przytaknęła i uśmiechnęła się uroczo. – Tak, jest wyśmienite.

– A nie mówiłem?

– Tak, tak miałeś rację – powiedziała z rezygnacją w głosie.

– Jak zawsze – mruknął, jakby to była oczywistość.

Spojrzała na niego i pokręciła głową. Zachowywał się jak Malfoy. Jakby nie miał ciemnych włosów i oczu, wyglądałby zupełnie jak Malfoy.

– Jesteś taki podobny do… – zaczęła, ale urwała w pół zdania.

– Do kogo? – zapytał z zainteresowaniem.

Machnęła ręką. – Nieważne. Zapomnij o tym.

Poczuła, że kładzie rękę na jej dłoni. Spojrzała na niego i zobaczyła ciemne tęczówki, wpatrujące się w nią. Chwilę tak trwali, po czym mruknął: – Ważne. Powiedz, do kogo jestem podobny?

– Jesteś podobny do mojego znajomego ze szkoły. Twój sposób mówienia, gesty i ta pewność siebie są takie same jak u niego – wyjaśniła, uśmiechając się przy tym.

– To musi być jakiś dobry znajomy.

Otworzyła szeroko oczy i roześmiała się serdecznie. Pokręciła głową w geście sprzeciwu. – Skądże znowu. Malfoy to najbardziej irytujący i denerwujący chłopak jakiego znam. Uważa, że skoro ma wpływowego ojca, to wszystko mu wolno. Wiele razy wykorzystywał swoją pozycję, na przykład szantażując nauczycieli, albo znęcając się nad słabszymi. Wiem, że jest inteligentny, ale wstydzi się tego okazywać. Nie wiem dlaczego. Może gdyby nie był tak wpatrzony w ojca, byłby lepszym człowiekiem?

Przerwała, widząc jego spojrzenie. Przyglądał się jej badawczo, ale nic nie mówił. Wziął kęs mięsa do ust i pogryzł wolno. Cały czas na nią patrzył. Uniosła brwi ze zdziwienia i zapytała: – Dlaczego tak mi się przyglądasz?

– Mówisz, że nie jest twoim dobrym znajomym, a mimo to dużo o nim wiesz – odparł poważnie.

– Sugerujesz coś? – dopytywała.

Wzruszył ramionami. – Nie, to tylko takie moje przemyślenia.

– On mnie nienawidzi.

– Dlaczego?

– Bo najlepiej się uczyłam i byłam lubiana przez nauczycieli – odparła szybko, a w myślach dodała: Bo jestem szlamą, przyjaciółką Harry’ego Pottera i bohaterką magicznego świata.

David uśmiechnął się lekko i skinął głową. – Cóż, to wiele wyjaśnia. Dlaczego nie dziwi mnie fakt, że byłaś najlepsza?

Odwzajemniła uśmiech i wzruszyła ramionami. – Zawsze lubiłam się uczyć. Nic na to nie poradzę, że nauczyciele darzyli mnie sympatią.

– Pewnie bardzo dobrze wspominasz czasy szkolne? – zapytał, krojąc mięso.

Zamyśliła się chwilę. Przypomniała sobie wesołe wieczory, spędzane w towarzystwie chłopaków, fascynujące lekcje transmutacji i numerologię, którą uwielbiała. Gdyby nie to, że co rok razem z Harrym i Ronem walczyli o życie, Hogwart mógłby być uważany za normalną szkołę. No ale nie było normalnie. Było magicznie. Uśmiechnęła się pod nosem.

– Tak to prawda. Moja szkoła była wyjątkowa. Dużo się nauczyłam, poznałam fascynujących ludzi. W mojej głowie zostało wiele wspaniałych wspomnień.

Skończyła jeść i przesunęła talerz na środek stołu. Niestety przypadkowo zrzuciła kilka gazet na podłogę. Zerwała się z krzesła i szybko zaczęła je zbierać. David ruszył jej z pomocą i wziął do ręki gazetę otwartą na artykule o Kenie Martinie. Spojrzał na artykuł, a potem na nią i zmrużył oczy, zastanawiając się nad czymś. Skarciła się w duchu za swoją nieuwagę. Powinna była schować je do torebki. Teraz pewnie zacznie dopytywać o jej pracę. Popatrzyła na niego i uchwyciła jego wzrok. Trwali tak chwilę, po czym wstali i usiedli na swoich miejscach.

– Ken Martin to syn premiera, tak? – zapytał.

– Tak – odparła krótko.

– Słyszałem o tym porwaniu. Parszywa sprawa. Syn premiera ginie w dziwnych okolicznościach. Czytałem o tym w jakiejś gazecie. Mówili o tym w wieczornych wiadomościach. Nie mam zbyt dużo czasu na czytanie albo oglądanie telewizji, ale to mnie zainteresowało. Ta cała sprawa z porwaniem małego wydaje mi się podejrzana.

– Dlaczego tak uważasz? – dopytywała, patrząc na niego z zaciekawieniem.

– Mam przeczucie, że to ma związek z jakimiś szemranymi interesami naszego premiera. Możliwe, że konkurencja się na nim mści i w akcie zemsty porwali małego.

Prychnęła i pokręciła głową z dezaprobatą.

– Stuart Martin to uczciwy człowiek. Kiedy z nim rozmawiałam, zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie. Rozpacza po stracie swojego jedynego syna. Nie sądzę, żeby prowadził dziwne interesy. Wygląda na poczciwego i szczerego człowieka.

– Rozmawiałaś z nim? – zapytał, otwierając usta z szoku.

– No tak, rozmawiałam.

– To gdzie pracujesz? Wiem, że normalny obywatel nie ma dostępu do premiera, a tym bardziej do osobistych rozmów z nim. – Wydawał się być bardzo zaskoczony. Na jego twarzy pojawił się dziwny grymas. Coś pomiędzy zdziwieniem a irytacją.

Hermiona zmieszała się trochę, bo nie wiedziała co odpowiedzieć. Nie mogła mu zdradzić czym naprawdę się zajmuje. Szukała w głowie poprawnej nazwy mugolskiego odpowiednika zawodu aurora. Myśl Hermiono, myśl – pospieszała świadomość. Wreszcie ją oświeciło. Westchnęła, zwracając na siebie uwagę swojego rozmówcy, który kończył jeść sałatkę.

– Jestem detektywem – odparła cicho.

– Detektywem?

– Tak. Pomagam w poszukiwaniach syna premiera.

– I jak idzie?

Uśmiechnęła się wymijająco. – Dzisiaj rozmawiałam z premierem i dostałam te gazety. —Wskazała na pokaźny stos. — Kiedy się z nimi zapoznam, zacznę poszukiwania.

Skinął głową i zapytał, uśmiechając się lekko: – A co ci podpowiada kobieca intuicja?

– Ta sprawa nie będzie należała do najłatwiejszych ale jestem dobrej myśli. Mam wspaniałych współpracowników i razem na pewno odnajdziemy Kena.

– Nie boisz się? – zapytał, mrużąc oczy.

Pokręciła głową. – Nie. Mimo, że mam tylko dwadzieścia jeden lat wiele przeżyłam i nie miałam łatwego dzieciństwa. Jestem zahartowana i całkowicie poświęcam się swojej pracy. Zawód detektywa jest wymagający, ale daję radę. A największą satysfakcję odczuwam wtedy, kiedy nasze misje kończą się sukcesem.

– Misje?

– S-sprawy, miałam na myśli sprawy.

– Ale powiedziałaś misje…

– No i się wkopałam – pomyślała, szukając w głowie dobrego wyjaśnienia. – To takie nasze hasło. Hasło mojego zespołu. Nie lubimy nazywać kolejnych zleceń sprawami. Misja brzmi bardziej tajemniczo, prawda?

Skinął głową i uśmiechnął się lekko.

– Jesteś bardzo ciekawą kobietą, Hermiono – powiedział zmysłowym głosem.

Zarumieniła się i zachichotała nerwowo. – Dziękuję.

– Widzę, że nie często słyszysz komplementy od mężczyzn? Za każdym razem kiedy cię chwalę, rumienisz się jak mała dziewczynka.

– Nie lubię być w centrum uwagi – mruknęła cicho, spuszczając wzrok.

Pochylił się w jej kierunku i ujął jej podbródek. Popatrzył prosto w jej oczy i jego uśmiech się poszerzył. Widząc jej uciekający wzrok, powiedział: – Hermiono, jesteś piękną i inteligentną kobietą. Zasługujesz na komplementy. Jestem przekonany, że mężczyźni cię wielbią, ale ty tego nie zauważasz. Powinnaś otworzyć się na świat, bo być może przegapisz tego jedynego, który błąka się gdzieś po świecie i czeka na twój ruch. Ryzyko się opłaca, bo kto nie ryzykuje ten…

– … nie pije szampana – dokończyła za niego, po czym oboje wybuchli śmiechem.

Przez chwilę mierzyli się wzrokiem. Hermiona zauważyła wesołe iskierki w jego oczach. Zdziwiło ją, że powiedziała mu tyle o sobie. Zazwyczaj nie była taka otwarta, ale było w nim coś, co sprawiało, że mu ufała. Odruchowo spojrzała na zegarek na swojej lewej ręce.

– Merlinie, już dwudziesta druga! – krzyknęła i szybko zaczęła zbierać gazety ze stołu. – Jutro muszę być w pracy z samego rana. Muszę już iść.

David spojrzał na nią i zachichotał. Spiorunowała go wzrokiem, co spowodowało, że roześmiał się jeszcze bardziej. – Jesteś taka urocza – powiedział między salwami śmiechu.

– Nie rozumiem co cię tak bawi.

– Ty — wskazał na nią dłonią – i to jak się zachowujesz.

Posłała mu gniewne spojrzenie i zaczęła składać gazety na pół, mamrotając pod nosem coś o przemądrzałych mężczyznach pozbawionych dobrych manier.

– Pozwól, że pomogę – zaoferował, wyciągając rękę w stronę stosu, leżącego na rogu stołu.

– Poradzę sobie sama – syknęła.

– Hermiono, nie zachowuj się jak mała rozkapryszona dziewczynka. Pozwól sobie pomóc. We dwójkę szybciej się z tym uporamy.

Spojrzała na niego kątem oka. Westchnęła i niechętnie skinęła głową. Wziął w rękę kilka gazet i zaczął je składać. Pracowali w ciszy, co chwila zerkając w swoją stronę. Kiedy skończyli wszystkie gazety znalazły się w torbie Hermiony.

– Dziękuję za pomoc – odparła wymuszonym tonem.

– Ależ nie ma za co, cała przyjemność po mojej stronie – powiedział wesoło.

Popatrzyła na niego i uśmiechnęła się lekko, po czym wstała ze swojego krzesła. Kiedy sięgała po płaszcz, zorientowała się, że nie ma go na krześle. Usłyszała chrząknięcie i odwróciła się w stronę, z której dobiegał dźwięk. David stał koło niej, trzymając jej płaszcz i po raz kolejny tego dnia, oferując jej pomoc. Pokręciła głową i włożyła ręce w rękawy. Poczuła, jego ręce na swoich ramionach. Wzdrygnęła się lekko. Jego oddech muskał jej ucho. Była przekonana, że na jej policzkach pojawiły się lekkie rumieńce.

– Jaki z ciebie dżentelmen – szepnęła, zapinając płaszcz.

– Piękne kobiety wymagają szczególnego traktowania. – Usłyszała koło swojego ucha.

Odwróciła się w jego stronę i posłała mu uroczy uśmiech. Postawiła torebkę na stole i zaczęła szukać pieniędzy. Położył rękę na jej dłoni i powiedział: – Ja zapłacę.

– Ale…

– Nie ma żadnego ale. Ja zapłacę – odparł, kładąc na stół pieniądze.

Westchnęła. Nie było sensu się spierać. Zapięła torebkę, a David w międzyczasie się ubrał. Przeszli w stronę drzwi kawiarni.

– Dobranoc – powiedzieli do kelnerki, która stała za barem.

– Dobranoc – odpowiedziała kobieta, uśmiechając się miło.

David przepuścił Hermionę w drzwiach i wyszli na zewnątrz. Poczuła chłodne powietrze. Słońce dawno zaszło i na niebie widać było błyszczący księżyc i miliony gwiazd. Przez chwilę podziwiała niebo, uśmiechając się przy tym. Uwielbiała patrzyć na gwiazdy. Zawsze tak robiła, kiedy była mała.

– Piękne niebo, prawda? – usłyszała głos z prawej strony.

Skinęła głową i spojrzała w tamtym kierunku. David stał koło niej, na jego twarzy pojawił się uroczy uśmiech. Odwzajemniła gest i powiedziała cicho: – Dziękuję za dzisiejsze popołudnie. To było coś… nowego.

– Myślałem, że powiesz niezwykłego – mruknął.

Zachichotała i pokręciła głową. – Zazwyczaj nie rozmawiam z nieznajomymi i nie wyjawiam im tyle faktów o sobie.

– Zawsze musi być ten pierwszy raz – szepnął, przybliżając się do niej. – Mam nadzieję, że nie żałujesz.

– Nie, oczywiście że nie. Było bardzo miło.

Zobaczyła satysfakcję w jego oczach. Nie wiedziała skąd u niej taka śmiałość. Nigdy taka nie była. David powodował, że łamała swoje zasady, ale nie krępowało jej to.

Stał niebezpiecznie blisko. Czuła jego oddech.

– Powinnam już iść – szepnęła.

– Ja też – mruknął, po czym dodał: – ale nie chcę.

Przełknęła ślinę.

– Naprawdę muszę iść.

– Zobaczymy się jeszcze? – zapytał cicho, patrząc w jej oczy.

– Nie wiem…

– Bardzo bym tego chciał. Oczarowałaś mnie.

– Ja? Czym? – dopytywała zaskoczona.

– Sobą – odparł krótko.

Poczuła, że jej serce bije jak szalone. David stał bardzo blisko. Znowu przełknęła ślinę i powiedziała: – Przeczuwam, że jeszcze się zobaczymy. Podpowiada mi to moja…

– Kobieca intuicja? – dokończył, uśmiechając się zadziornie.

– Dokładnie.

– Mam nadzieję, że niedługo.

Kącik jej ust zadrżał lekko. – Możliwe, że tak. Ale teraz muszę iść.

Skinął głową i zbliżył się do niej. Ujął jej dłoń i ucałował lekko.

– Dobranoc, panno Granger – szepnął, patrząc w jej oczy.

Poczuła, że się rumieni. W duchu cieszyła się, że jest ciemno i David nie widzi jej purpurowych policzków. Uśmiechnęła się lekko i odparła: – Dobranoc, Davidzie.

Posłał jej swój firmowy uśmiech. Żadne nie poruszyło się nawet o milimetr. Wreszcie Hermiona poprawiła torebkę na ramieniu i skinęła głową, po czym skierowała się w lewo i ruszyła przed siebie. Kiedy zrobiła kilka kroków, odwróciła się w jego stronę. Stał w tym samym miejscu i patrzył na nią. Zauważyła, że nadal się uśmiecha. Pomachała lekko ręką. Odwzajemnił gest, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył w sobie wiadomym kierunku. Kiedy zniknął z pola widzenia, rozejrzała się dookoła siebie. Na ulicy nie było nikogo, więc weszła w jedną z bocznych ulic i aportowała się do domu.

Chwilę później zdejmowała płaszcz w przedpokoju. Cały czas myślała o tajemniczym brunecie, który pomimo wszystko umilił jej dzisiejsze popołudnie. Wzięła szybki prysznic i położyła się spać. Pół godziny później leżała na łóżku z otwartymi oczami. Nie mogła zasnąć, bo za każdym razem kiedy zamykała oczy, widziała Davida uśmiechającego się uroczo. Próbowała odgonić myśli, ale ciągle przed jej oczami pojawiała się jego twarz. Uśmiechnęła się, wspominając dzisiejszy pobyt w kawiarni. Musiała przyznać, że świetnie się bawiła i z chęcią by to powtórzyła. Owszem był denerwujący i zbyt pewny siebie, ale było w nim coś, co ją intrygowało. Miała przeczucie, że David Monk jeszcze nie raz pojawi się w jej życiu.

Capacious extremis — zaklęcie zmniejszająco-zwiększające

______________

Witajcie :) W ten wiosenny wieczór publikuję świeżo napisany trzeci rozdział. Jeszcze cieplutki :D Początkowo miałam problem z napisaniem go, ale wczoraj wena przyszła ze zdwojoną siłą i dzisiaj dokończyłam to dzieło. Jest bardzo długi, no ale chyba nie macie mi tego za złe? Chciałam dokładnie opisać spotkanie Hermiony z Davidem. Miałam problemy z przekazaniem emocji, ale myślę, że podołałam :)

Specjalnie dla fanów Draco Malfoya w tym rozdziale Hermiona o nim wspomniała. Iva mam nadzieję, że skaczesz z radości :D Blondyn za jakiś czas pojawi się w opowiadaniu. Już nawet mam dla niego rolę specjalną ;)

Nie wiem kiedy pojawi się czwarty rozdział. W piątek zaczynam pracę i będę miała mało wolnego czasu. Postaram się go dodać jak najszybciej się da. Teraz skupiam się na tłumaczeniu kolejnych rozdziałów Simply Irresistible (10 rozdział prawdopodobnie pojawi się w czwartek). Także oczekujcie, bo pewnie znowu pojawię się niepostrzeżenie :)

To chyba tyle. Komentujcie i oceniajcie. Miłego tygodnia. Enjoy!