Rozdział 1: Zaskakująca Prośba

Hermiona Granger szybkim krokiem przemierzała korytarze Ministerstwa Magii. Na jej twarzy błąkał się uśmiech. Miała powody do radości, ponieważ jej kolejna misja zakończyła się sukcesem. Skinięciem głowy pozdrowiła jednego z pracowników Biura Aurorów i skręciła w kierunku swojego gabinetu. Jej sekretarka Kate rozpromieniła się, kiedy ją zobaczyła i szybko znalazła się przy drzwiach.

– Hermiono! Słyszałam najnowsze wieści! – mówiła podekscytowana. – Czy to prawda?

– Jeśli chodzi ci o najnowszą misję… to tak. Udało się!

Kate aż pisnęła z radości i spontanicznie rzuciła jej się na szyję. Hermiona nie mogła się powstrzymać i roześmiała się serdecznie.

– To twoja kolejna udana sprawa. Chyba domyślasz się, co to znaczy? – Blondynka uśmiechnęła się chytrze.

– Co masz na myśli? – spytała panna Granger trochę zdezorientowana.

– Przecież to jasne jak słońce. Mam na myśli awans – powiedziała sekretarka, ale widząc zdziwione spojrzenie Hermiony, dodała: – Tak, moja kochana Hermiono. Za tak wzorową pracę należy ci się A-W-A-N-S!

Hermiona pokręciła przecząco głową. – Przecież to moja praca! Każdy auror powinien się starać żeby jego misje były sukcesem. Nie sądzę, że dostanę awans. Ja tylko wykonuję swoje obowiązki…

– Tak, tak ale wszyscy dobrze wiemy, że wykonujesz je perfekcyjnie i ten awans ci się należy. – Blondynka przerwała jej w pół zdania i dodała konspiracyjnym tonem: – Chyba nie chcesz, żeby Kingsley nagrodził nim na przykład… Pansy Parkinson?

– Nie! Oczywiście, że nie! – krzyknęła bez zastanowienia Hermiona, po czym spłonęła rumieńcem. Znowu dała się podejść jak małe dziecko. Kate dobrze wiedziała, że dziewczyna nienawidzi Pansy. Dobrze, że pracują w innych działach, bo chyba by się pozabijały. Pracownicy ministerstwa nadal wspominają pamiętną konferencję, na której obie panie wdały się w ostrą kłótnię. Wprawdzie nie doszło do rękoczynów, ale w powietrzu przeleciało kilka zaklęć. Oczywiście panna Granger wyszła z tego pojedynku zwycięsko, ale od tamtej pory unikają się jak ognia.

– Powiem ci coś w sekrecie – powiedziała cicho blondynka.

– Co takiego?

– Ja też nie lubię Pansy Parkinson – wyszeptała, uśmiechając się szeroko.

Hermiona spojrzała na nią i także się uśmiechnęła, po czym przeszła w kierunku swojego gabinetu. Kiedy stanęła koło drzwi, zapytała: – Kate, była dla mnie jakaś poczta?

– Wszystko masz na biurku. Kawy, szefowo?

– Chętnie, dziękuję. – mruknęła i weszła do pomieszczenia.

Położyła torebkę na krześle stojącym obok biurka i wolnym krokiem podeszła do wieszaka, by odwiesić płaszcz. Wygładziła ubranie i poprawiła włosy. Spojrzała na parapet i pokręciła głową z niedowierzaniem, kiedy zobaczyła zwiędłe liście kwiatów. Wyciągnęła różdżkę z torebki i stanęła obok okna.

– Aguamenti – wyszeptała cicho i mały strumień wody popłynął wprost do doniczki. To samo zrobiła z pozostałymi kwiatami. Lubiła swoje rośliny i nie chciała żeby zwiędły.

Kiedy skończyła oparła się o parapet i zamknęła oczy. Ta misja była jedną z najtrudniejszych. Wraz z innymi aurorami miała odnaleźć rodziców Amber i Ally, które są rodziną zastępcy Kingsleya. Mężczyzna poruszył niebo i ziemię, żeby dotrzeć do miejsca, gdzie byli przetrzymywani. Gdy to się udało, wyznaczył najlepszych aurorów i ruszyli na ratunek. Pannie Granger towarzyszyli Dean Thomas i Luna Lovegood. Wiele osób dziwiło to trio, ale razem byli niepokonani. Hermiona znała tysiące zaklęć, Dean zachwycał szybkością działania, a Luna imponowała oryginalnym rozwiązywaniem problemów. Wszystko szło idealnie do momentu, kiedy śmierciożercy zorientowali się, że pracownicy ministerstwa odkryli ich kryjówkę. Dzięki dość oryginalnemu i ryzykownemu pomysłowi Luny, aurorzy wygrali pojedynek z poplecznikami Voldemorta. Była Gryfonka nigdy nie przypuszczała, że panna Lovegood ma zadatki na pirotechnika. Wybuch, który spowodowała, nadal dźwięczał  jej w uszach. Uśmiechnęła się lekko, wspominając rozmarzoną minę blondynki i jej słowa „O, wybuchło”. Uwielbiała tą dziewczynę i jej podejście do pracy. Niczym się nie przejmowała i potrafiła wyczytać emocje z każdego z kim rozmawiała. Hermiona cieszyła się, że misja okazała się sukcesem i dziewczynki odzyskały swoich rodziców.

Z rozmyślań wyrwało ją energiczne pukanie do drzwi.

– Proszę – odparła cicho.

W drzwiach pojawiła się Kate z filiżanką kawy i ciasteczkami na talerzyku. Szybko postawiła wszystko na biurku i powiedziała: – Kawa dla mojej szefowej! Dodatkowo przyniosłam ci coś na osłodę, bo po sukcesie należy się odrobina przyjemności. A, zapomniałabym! Masz gościa – dodała, wskazując na drzwi.

Panna Granger spojrzała w tamtym kierunku i zobaczyła Harry’ego. Na jego twarzy błąkał się uśmiech i machał ręką na powitanie. Dziewczyna skinęła głową i zaprosiła go do środka. Chłopak, jak na dżentelmena przystało, przepuścił Kate w drzwiach i wszedł do pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi. Podszedł do przyjaciółki, ujął jej dłoń i pocałował lekko.

– Gratuluję udanej misji, panno Granger – powiedział oficjalnym tonem.

Hermiona popatrzyła na niego ze zdumieniem, po czym roześmiała się serdecznie.

– Ależ dziękuję, panie Potter – odparła równie oficjalnie.

– Cała przyjemność po mojej stronie – dodał, uśmiechając się szeroko.

Dziewczyna pokręciła głową. Wiedziała, że Harry ma czasem dziwne pomysły. Nie pochwalała tego, ale teraz cieszyła się, że przyjaciel jest obok niej. Zawsze potrafił ją rozśmieszyć.

– Proszę siadaj. Napijesz się czegoś? Kawy? Herbaty? – zapytała Hermiona, kierując się do drzwi.

Chłopak skinął głową i usiadł, po czym odparł: – Jeśli to nie problem, proszę kawę.

– Żaden problem. – Dziewczyna machnęła ręką, otworzyła drzwi i powiedziała do sekretarki: – Kate, przygotuj kawę dla Harry’ego. Czarną bez mleka z dwiema kostkami cukru.

– Okay, już robię! – odparła blondynka.

Panna Granger z uśmiechem skinęła głową i zamknęła drzwi, po czym usiadła za biurkiem.

– Jak ty mnie dobrze znasz – odparł Harry, patrząc rozbawionym wzrokiem.

Hermiona posłała mu znaczące spojrzenie.

– Oj Harry, Harry. Znamy się tyle lat, to normalne, że wiem, jaką pijesz kawę. Takie szczegóły po prostu się zapamiętuje. Ty i Ron macie swoje specyficzne przyzwyczajenia. Przez taki szmat czasu na dobre utkwiły mi w głowie.

– Serio? – zapytał zaskoczony, po czym dodał: – No to sprawdzimy. Bez czego Ronald Weasley nie wyobraża sobie życia?

– To proste jak dwa razy dwa! Twój uroczy przyjaciel, nie wyobraża sobie dnia bez porządnego obiadu. – odparła Hermiona, uśmiechając się uroczo.

Harry roześmiał się i pokręcił głową z uznaniem.

– Zgadza się, masz rację. Ostatnio Katherine pisała, że Ron je za dwóch i zachowuje się tak, jakby był w ciąży…

– Jaka Katherine? – przerwała mu dziewczyna.

– No… dziewczyna Rona – mruknął Potter.

– Oh – westchnęła.

Chłopak popatrzył na nią z zaskoczeniem. Przekręcił się na krześle i oparł mocno o blat biurka.

– Nic nie wiedziałaś? – zapytał przyjaciółki.

– Myślisz, że gdybym wiedziała, byłabym taka zaskoczona? – odparła z ironią w głosie.

– Ale przecież Ron pisze listy do mnie, do swoich rodziców i rodzeństwa…

– Nie dostałam od niego żadnego listu odkąd wyjechał – wtrąciła, patrząc smutnym wzrokiem.

– Hermiono, on wyjechał dwa lata temu! – krzyknął Harry.

– Wiem o tym. Od dwóch lat nie mam z nim kontaktu.

Harry miał już coś powiedzieć, ale weszła Kate z kawą. Blondynka ustawiła filiżankę przed gościem, skinęła głową i wyszła, zamykając za sobą drzwi. Chłopak wstał z krzesła i zaczął chodzić w tą i z powrotem, jakby się nad czymś zastanawiał. Hermiona siedziała niewzruszona i ze smutkiem patrzyła w okno.

– Ron pisał do mnie dwa tygodnie temu – zaczął Harry. – Opisywał jak to podoba mu się w Wenecji i jaka Katherine jest cudowna. Są ze sobą ponad rok. Poznał ją kiedy podróżował po Europie. Katherine pochodzi z Francji. Ron wpadł na nią, kiedy studiował mapę no i w ramach rewanżu za zniszczoną bluzkę, zaprosił ją na kawę…

– Ugh, co za dżentelmen – wtrąciła Hermiona. Widząc karcące spojrzenie Harry’ego, dodała: – No co? Wyobrażasz sobie Ronalda zapraszającego kobietę na kawę? Ron, którego znam nakrzyczałby na nią i zarzuciłby jej, że to ona go zaatakowała.

– Faktycznie, kiedyś taki był ale zmienił się. Po wojnie zmądrzał i wydoroślał. Postanowił żyć na własny rachunek z dala od zła magicznego świata. Molly prosiła go, żeby został w Norze, ale wydaje mi się, że obwiniał się za śmierć Freda.

Panna Granger skinęła głową. – Nigdy się z tym nie pogodził. Nawet jak rozmawialiśmy parę tygodni po wojnie, nadal mówił, że to jego wina. Pokłóciliśmy się wtedy i do dziś mam do siebie oto żal. Nie powinnam była ciągle go oceniać. Tamtego dnia widziałam go ostatni raz.

– Po waszej rozmowie długo o wszystkim myślał i w końcu któregoś dnia zostawił na stole w kuchni długi list, w którym napisał, że wyjeżdża daleko stąd. Artur chciał go szukać, ale George mu to odradził. Stwierdził, że Ron sam się z nami skontaktuje. No i nie pomylił się — trzy tygodnie później każde z nas otrzymało list.

– Wszyscy oprócz mnie… – mruknęła dziewczyna.

– No tak. Nie mogę zrozumieć, dlaczego do ciebie nie pisze! – krzyknął wzburzony Harry.

– Widocznie ma jakiś powód…

– Jaki? – dopytywał chłopak.

– Dobrze wiesz jaki jest, to znaczy był Ronald. Każde słowo krytyki sprawiało, że zamykał się w sobie, a po jakimś czasie niespodziewanie wybuchał z taką furią, jakiej nikt się nie spodziewał – wyjaśniła spokojnie, po czym dodała: – Wtedy podczas naszej ostatniej rozmowy oboje powiedzieliśmy za dużo i może dlatego teraz się ze mną nie kontaktuje.

– Zgaduję, że nie zdradzisz mi szczegółów? – zapytał Harry bezradnie.

– Zgadza się. Było, minęło. Harry proszę cię, nie mieszaj się do tego. Najważniejsze, że Ron jest szczęśliwy, a ja nie chcę psuć jego radości. Szanuję go i bardzo chętnie poznałabym Katherine. A ty ją znasz?

Wybraniec pokręcił przecząco głową i usiadł na krześle przy biurku.

– Nie znam jej, ale wiem jak wygląda, bo Ron w jednym z listów przysłał mi ich wspólne zdjęcie z wycieczki do Paryża. Chcesz zobaczyć?

– Jasne.

Chłopak zaczął przeszukiwać kieszenie i z jednej wyjął notes. Przy okazji wypadło z niego kilkanaście luźnych kartek, po brzegi zapisanych koślawym pismem, którego nie sposób odczytać. Hermiona wzięła jedną kartkę do ręki i zaczęła czytać. Z bólem serca stwierdziła, że z Harry’ego byłby niezły detektyw, bo pisanie szyfrem nieźle mu wychodzi.

– Co to za szyfr? – zapytała przyjaciela, który szybko zbierał kartki z biurka. Popatrzył na nią i uśmiechnął się tajemniczo.

– To nie szyfr, tylko moje zapiski dotyczące śmierciożerców. Kingsley poprosił mnie, żebym rozpisał wszystko dokładnie, ale niezbyt mi to wychodzi no i stąd tyle luźnych kartek. Zauważ, że na każdej jest to samo, ale zapisane w różny sposób.

Hermiona skinęła głową, ale nadal nie miała pojęcia o co chodzi. Zagryzła dolną wargę i próbowała dokładnie przyjrzeć się zapiskom na kartce. Pierwszy na liście był Lucjusz Malfoy i dane o nim i jego rodzinie. Wymienione były dotychczasowe akcje z nim związane. Ubolewała nad tym, że nadal nie zdołali go złapać i zesłać do Azkabanu, gdzie powinien znaleźć się dawno temu.

– Właśnie dlatego dzisiaj do ciebie przyszedłem. Kingsley zasugerował, żebym poradził się ciebie i może wspólnymi siłami jakoś to wszystko ogarniemy. Sama dobrze wiesz, że śmierciożercy rosną w siłę mimo śmierci Voldemorta. Nie wiadomo kiedy zaatakują, ale jesteśmy pewni, że do tego dojdzie. Zresztą po ostatniej misji, możemy się spodziewać wszystkiego.

– Myślisz, że znowu kogoś porwą? – zapytała z przerażeniem w głosie.

– Drugi raz się na to nie odważą, ale mogą zrobić coś podobnego. Pogróżki i szantaż oczywiście wchodzą w rachubę.

Hermiona wstała z miejsca i stanęła koło okna. Ta praca z miesiąca na miesiąc robiła się coraz bardziej niebezpieczna. Fakt, uwielbiała adrenalinę i ciągłe pojedynki, ale momentami chciała po prostu odpocząć od tego wszystkiego. Odciąć się od wojny i chociaż na chwilę zapomnieć o niebezpieczeństwie. Zamknęła oczy i odetchnęła głęboko. Domyślała się, że Harry liczy na jej pomoc. Wiedziała, że nie odpuści i będzie prosił, aż się zgodzi. Przeanalizowała sytuację w głowie i po paru minutach wiedziała co zrobi.

– Dobrze, zgadzam się. Pomogę ci przy tym, ale proszę nie dziś. Jestem padnięta.

Harry rozpromienił się i na jego twarzy pojawił się szczery szeroki uśmiech. Była pewna, że odetchnął z ulgą.

– Dziękuję. Wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć – powiedział radośnie, po czym dodał: – Podejdź tu, pokażę ci Katherine. Właśnie znalazłem jej zdjęcie.

Dziewczyna szybko znalazła się obok biurka i podał jej fotografię. Przyjrzała się jej z zainteresowaniem i aż zaniemówiła z szoku. Katherine była… bardzo do niej podobna. Wręcz identyczna, pomijając kolor i długość włosów. Hermiona patrząc na zdjęcie, czuła jakby spoglądała na swoje odbicie w lustrze. Nie wiedziała co powiedzieć. To wszystko było bardzo dziwne.

– Hermiono, co się stało? – spytał Harry z troską w głosie.

– Harry, ona wygląda jak... ja – odpowiedziała cicho.

– O czym ty mów…

– Spójrz na to zdjęcie! – przerwała mu wzburzonym głosem. – Przyjrzyj się dokładnie i powiedz mi z ręką na sercu, że Katherine nie jest moim sobowtórem. Nie patrz na włosy tylko na całokształt.

Chłopak przyjrzał się zdjęciu i Hermionie. Podrapał się nerwowo po głowie, jakby nie wiedział, jak z tego wybrnąć. Położył zdjęcie na biurku i znowu przyjrzał się dziewczynie. Wreszcie westchnął z rezygnacją i powiedział: – Cóż, istnieje pewne podobieństwo…

– Pewne podobieństwo?! Mam wrażenie, że patrzymy na dwa różne zdjęcia. Katherine ma takie same oczy, rysy twarzy i ogólnie jest do mnie BARDZO podobna! – krzyknęła Hermiona. – Znalazł sobie drugą mnie!

– Hermiono, wszyscy wiemy, że jesteś jedyną Hermioną Granger na tym świecie. – Harry próbował uspokoić swoją towarzyszkę. – To musi być jedynie zbieg okoliczności.

– Jakoś w to nie wierzę – odparła panna Granger wyraźnie zdenerwowana.

Wybraniec chciał coś powiedzieć, ale niespodziewanie obok nich zmaterializował się ryś — patronus Kingsleya. Zdziwieni spojrzeli na zwierzę, które ukłoniło się im i przemówiło głosem swojego pana.

– Witaj Hermiono. Gratuluję udanej misji, jestem pod ogromnym wrażeniem. Przekaż wyrazy uznania Deanowi i Lunie. Jeżeli nie masz teraz nic ważnego, chciałbym żebyś przyszła do mnie do gabinetu. Nie martw się, nic nie przeskrobałaś. Wręcz przeciwnie, mam dla ciebie ciekawą propozycję – powiedział głos ministra, po czym dodał: – Jeżeli widziałaś gdzieś Harry’ego, powiedz mu, że może przyjść razem z tobą, bo i tak ma mi oddać ostatni raport. – Słysząc ostatnie zdanie, Harry złapał się za głowę i szepnął cicho  „Wiedziałem, że o czymś zapomniałem”.

Ryś jeszcze raz się ukłonił i zniknął. Hermiona spojrzała na przyjaciela i pokręciła głową z dezaprobatą. Chłopak uśmiechnął się jak małe dziecko przyznające się do winy i zrobił maślane oczy. Dziewczyna na ten widok roześmiała się serdecznie, po czym otworzyła szufladę i wyjęła z niej kilka teczek.

– Nie napisałeś tego raportu, prawda? – zapytała, przeszukując zawartość jednej z nich.

Harry pokręcił głową i westchnął. – Miałem tyle na głowie i po prostu wyleciało mi to z głowy.

Panna Granger uśmiechnęła się kpiąco. Jasne, a ja siedziałam i odpoczywałam – pomyślała.

– To ten raport, o którym mówił Seamus w tamtym tygodniu? O włamaniu do Esów i Floresów?

– Tak. Mieliśmy zrobić go razem, ale Seamus musiał jechać do matki, bo się źle poczuła, a ja po prostu zapomniałem – wyjaśnił, chowając twarz w dłoniach. – Kingsley mnie zabije.

Hermiona popatrzyła na niego z politowaniem, nadal przeszukując teczkę. Wreszcie znalazła to, czego szukała. Jakiś czas temu minister poprosił ją, żeby opisywała wszystkie misje, w jakich brali udział aurorzy z ministerstwa. Taki sam system mieli śmierciożercy, więc ministerstwo nie mogło być gorsze pod tym względem. Mogłoby się wydawać, że to nie należy do jej obowiązków, ale jakimś cudem znajdowała czas na wszystko i zawsze wywiązywała się ze swojej pracy wzorowo. Wyjęła z teczki swoje zapiski i podała je przyjacielowi.

– Znaj moje dobre serce. Tu masz wszystko opisane, wystarczy przepisać – powiedziała, uśmiechając się szeroko.

Chłopak popatrzył na kartkę jak zaczarowany, a potem na Hermionę. Jego mina była bezcenna. Po chwili również się uśmiechnął i powiedział: – Dziękuję. Co ja bym bez ciebie zrobił?

– Wyleciał z pracy, oczywiście – odparła rozbawionym tonem. Podała mu czystą kartkę i pióro. – Masz, przepisz to, bo musimy iść do Kingsleya.

Harry z entuzjazmem wziął się do pracy, a Hermiona wstała z fotela i stanęła obok okna. Zastanawiała się jaką propozycję ma dla niej minister. Czyżby Kate miała rację i dostanie awans? Pokręciła głową. Nie, podejrzewała, że chodzi o coś innego. Pewnie jakieś nowe zadanie, albo coś podobnego. Wiedziała, że Kingsley bardzo ceni jej pracę i darzy ogromnym zaufaniem. Momentami miała dość obarczania jej tyloma obowiązkami, ale nie skarżyła się. Nie pozwalała jej na to gryfońska duma. W końcu Gryfon zawsze pozostanie Gryfonem.

Westchnęła cicho i odwróciła się w stronę przyjaciela, który zawzięcie przepisywał jej notatki. W tym momencie poczuła się, jakby była w Hogwarcie, a Harry bezczelnie przepisuje jej esej. Chociaż nie, to Ron przepisywał bez zastanowienia. Wybraniec zawsze się pytał, czy może „zerknąć” na jej pracę i poprawić swoje błędy. Wtedy na to pozwalała, teraz nie powinna tego robić. W końcu dorosłość do czegoś zobowiązuje. Trzeba zachowywać się stosownie do wieku, a nie mówić, że zapomniało się wykonać powierzone zadanie. Postanowiła, że porozmawia z nim szczerze i jeśli będzie trzeba pokaże jak radzić sobie z masą obowiązków. Swoją drogą te raporty dotyczące śmierciożerców i misji z nimi związanych to niezły pomysł. Będą mogli porządnie rozpracować każdego z nich i wymyślić racjonalny plan działania.

Spojrzała na zegar wiszący na ścianie. Dochodziła druga. Miała mało czasu na rozmowę z Kingsleyem. Nagle Harry wstał z krzesła i popatrzył na dziewczynę z szerokim uśmiechem na twarzy.

– Hermiono, jeszcze raz ci dziękuję. Uratowałaś mi życie – powiedział radośnie, po czym dodał: – Domyślasz się, po co Kingsley cię wezwał?

– Szczerze? Nie mam pojęcia o co może chodzić. Kate mówiła coś o awansie, ale wątpię, że go dostanę. To pewnie jakieś nowe zadanie.

– Awans? – spytał zaskoczony. – Już dawno ci się należał! Jesteś najlepszym pracownikiem i wszyscy cię chwalą. Prędzej czy później go dostaniesz.

Hermiona pokręciła głową z dezaprobatą. – Na pewno nie teraz. Może za jakiś czas.

– Nie bądź taka skromna – odparł, kładąc jej rękę na ramieniu. – Więcej wiary we własne siły, panno Granger – dodał, uśmiechając się zadziornie.

Dziewczyna spojrzała na przyjaciela i odwzajemniła uśmiech.

– Chodźmy już, panie Potter, bo nie zdążymy porozmawiać z ministrem – odparła poważnym tonem. – Chyba, że chce pan dostać naganę od szefa.

Chłopak szybko znalazł się przy biurku i wziął z niego niedawno przepisany raport. Otworzył drzwi do gabinetu Hermiony i przepuścił ją w drzwiach. Panna Granger uśmiechnęła się do niego i szybkim krokiem wyszła z biura, a on krok w krok za nią. Pracownicy ministerstwa obserwowali ich wędrówkę z niemałym zaskoczeniem na twarzach. Hermiona pożałowała, że nie ma w gabinecie kominka z siecią Fiuu. Może wtedy zachowałaby chociaż odrobinę prywatności i nie musiałaby spacerować przez całe ministerstwo żeby dotrzeć do gabinetu ministra.

Kilka minut później powitała ich uśmiechnięta sekretarka Amanda, która od razu powiadomiła szefa o ich przybyciu. Mężczyzna stanął w drzwiach i uśmiechnął się serdecznie. Gestem ręki zaprosił ich do gabinetu i poprosił sekretarkę o trzy herbaty.

– Proszę, siadajcie – powiedział Kingsley, wskazując krzesła przy biurku.

Skinęli głowami i usiedli. Harry od razu położył na biurku raport z misji. – Panie ministrze, oto raport z ostatniej akcji. Przepraszam, że tyle to trwało, ale Seamus musiał wyjechać, a ja miałem masę obowiązków i dopiero dzisiaj go napisałem – wyjaśnił, nerwowo pocierając kciukiem o kciuk.

Mężczyzna pokręcił głową z dezaprobatą i zaczął czytać raport. Z każdym słowem wyglądał na coraz bardziej zainteresowanego, albo zszokowanego. Hermiona nie mogła się zdecydować, którą opcję woli. Dla niej najważniejsze było to, że raport dostarczono. Przysięgła sobie, że weźmie się za Harry’ego i poważnie z nim porozmawia. Minister wyprostował się na krześle i popatrzył na swoich gości.

– Dobrze Harry, akceptuję ten raport – powiedział spokojnie. Harry odetchnął z ulgą i uśmiechnął się nieznacznie. Kingsley znowu pokręcił głową i dodał: – Ale na przyszłość spróbuj lepiej organizować sobie czas. Bierz przykład z Hermiony. Nigdy się nie spóźnia, a jej raporty często trafiają do mnie przed terminem.

Dziewczyna spłonęła rumieńcem i odwróciła wzrok. Harry skinął głową i mruknął: – Wiem, panie ministrze. To się więcej nie powtórzy.

– Mam taką nadzieję. Hermiono – zwrócił się do dziewczyny – proszę cię, weź się za niego. Wiem, że potrafisz przemówić mu do rozumu.

Panna Granger spojrzała na przyjaciela, a potem na Kingsleya i uśmiechnęła się lekko.

– Zrobię to z rozkoszą – powiedziała zadziornym tonem.

Harry jęknął. – Mam się bać?

– Nie, spokojnie – uspokoiła go. – Nic złego ci się nie stanie.

Minister roześmiał się serdecznie, widząc minę chłopaka. Oboje spojrzeli na niego zaskoczeni, po czym cała trójka śmiała się w najlepsze. Nagle do gabinetu weszła Amanda z herbatą i ciasteczkami. Kiedy wyszła, Hermiona spojrzała na Kingsleya wyczekująco. Mężczyzna zastanowił się chwilę i wyprostował się na fotelu.

– Hermiono, wezwałem cię do mojego gabinetu, ponieważ mam dla ciebie pewną propozycję, a raczej prośbę. Oczywiście zawodową. Jestem przekonany, że spiszesz się znakomicie, a nie ukrywam, potrzebuję zaufanej osoby. Sprawa jest dość delikatna i nie chciałbym żeby ujrzała światło dzienne dopóki nie będzie to konieczne.

Dziewczyna przyglądała mu się z zaskoczeniem. Zerknęła na Harry’ego, który był tak samo zdziwiony jak ona. Mężczyzna podrapał się po brodzie, po czym wstał z fotela i zaczął przechadzać się po pomieszczeniu.

– Może zacznę od początku, tak będzie najłatwiej zrozumieć całą sytuację. Niewiele osób w ministerstwie wie, że mam rodzeństwo. Moja siostra Anna parę lat temu wyjechała do Francji. Tam poznała swojego męża Lucasa. On pracuje jako sekretarz Ministra Magii, a ona jest magomedykiem. Oboje świetnie sobie radzą. Dziewiętnaście lat temu urodziła się ich córka, Olivia. Już od małego była żywym dzieckiem i bardzo rozrabiała, ale mimo to żyli szczęśliwie i cieszyli się życiem. W wieku dziesięciu lat dziewczynka została przyjęta do Akademii Magii Beauxbatons. Przyznam szczerze, że obawiałem się tego, ponieważ Olivia nie jest osobą skorą do kompromisów i nienawidzi reguł. Dostałem wiele listów od Madame Maxime, w których opisywała zachowanie mojej siostrzenicy i wręcz błagała, żebym ją stamtąd zabrał. Momentami zastanawiałem się, skąd u Olivii takie skłonności do rozrabiania. Anna to spokojna i ugodowa kobieta, a Lucas jest ułożonym mężczyzną z zasadami. Wiele razy rozmawiałem z siostrą o przeniesieniu dziewczyny do Hogwartu, ale Anna nie chciała o tym słyszeć. Wolała mieć oko na swój skarb, jak miała w zwyczaju nazywać tego małego diabła. Minęło siedem lat i Olivia skończyła szkołę z zadowalającymi wynikami. Pomimo swojego wrednego charakteru, to bardzo zdolna osóbka. Parę tygodni temu otrzymałem list od mojej siostrzenicy, która poinformowała mnie, że chce studiować pianistykę na Royal Academy of Music w Londynie. Faktycznie, od małego była uzdolniona muzycznie, więc ten pomysł wydawał się racjonalny, zważywszy na to, że nie interesowała ją praca w Ministerstwie, ani jako magomedyk. Całą trójką przyjechali do mnie w lipcu i Olivia zapisała się do akademii. Obiecałem jej rodzicom, że się nią zaopiekuję, ale nie jestem pewien, czy poskromię jej temperament.

– Panie ministrze, nie chcę być nieuprzejma, ale co ja mam wspólnego z tą sprawą? – zapytała cicho Hermiona.

Kingsley uśmiechnął się serdecznie i kontynuował: – Właśnie do tego zmierzam. Dwa lata temu po upadku Voldemorta otrzymaliśmy ogromne wsparcie od Ministerstwa Magii we Francji. Dodatkowi aurorzy bardzo nam pomogli w poszukiwaniach śmierciożerców. Myśleliśmy, że zagrożenie minęło, ale dwa tygodnie temu Lucas dostał list z pogróżkami. Domyślamy się, że od Lucjusza Malfoya i jego świty. Nie wiem skąd, ale śmierciożercy dowiedzieli się, że Olivia rozpoczyna studia w Londynie. Zagrozili, że jeśli Lucas nie wyjawi im planów ministra dotyczących metod wyłapywania ich, dziewczynie coś się stanie. Dobrze wiecie, że Lucjusz jest nieobliczalnym człowiekiem i stać go na wszystko co najgorsze. Olivia jest w strasznym niebezpieczeństwie i szukam osoby, która mogłaby ją strzec. Ta osoba powinna być zwinna, szybka, umieć logicznie myśleć i przede wszystkim potrafić zapanować nad niesforną osóbką. Hermiono – zwrócił się do dziewczyny, która spojrzała na niego wyczekująco – chciałbym żebyś pilnowała Olivii.

Panna Granger otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. Takiej propozycji się nie spodziewała. Przecież to niedorzeczne! Ona jest aurorem, a nie ochroniarzem!

– Z całym szacunkiem, ale ten pomysł jest… – zaczęła cicho.

– Całkowicie bez sensu! – Przerwał jej Harry, po czym dodał: – Panie ministrze, chce pan narażać Hermionę na niebezpieczeństwo?! Podaje pan ją śmierciożercom jak na talerzu!

– Harry! – krzyknęła na przyjaciela. – Opanuj się, rozmawiasz z ministrem.

Kingsley westchnął przeciągle i pokręcił głową.

– Harry, spokojnie. Nie oto mi chodziło – odparł spokojnie.

– A o co? – burknął Wybraniec.

– Chodziło mi oto, żeby Hermiona razem z Olivią chodziła na zajęcia do akademii. Ona ma skłonność do wpadania w kłopoty i rozmów z obcymi ludźmi. Obawiamy się, że śmierciożercy mogą ją obserwować i przypadkiem do niej zagadać. Dodam, że Olivia jest niezłą gadułą, więc może powiedzieć o wiele za dużo. Oczywiście pracownicy ministerstwa będą mieć was cały czas na oku i w razie ataku zareagują na czas.

– Czyli chodzi tylko o pilnowanie jej, tak? – zapytała dziewczyna.

– Tak, chodzi o pilnowanie jej, żeby nie wpadła w kłopoty.

Hermiona popatrzyła na Kingsleya, a potem na Harry’ego, który nie wyglądał na zachwyconego propozycją szefa. Zamyśliła się chwilę, bo nie wiedziała co robić. Pilnowanie młodej studentki nie wydawało się zbyt trudnym zajęciem, a przy tym miałaby kontakt z muzyką, którą tak kocha. Westchnęła cicho. Mężczyźni spojrzeli na nią wyczekująco. Odchrząknęła.

– Dobrze, zgadzam się – odparła cicho.

Kingsley uśmiechnął się serdecznie i skinął głową. – Dziękuję, Hermiono. Jestem twoim dłużnikiem. Jeśli jest coś, co mógłbym dla ciebie zrobić…

– Co ma pan na myśli? – zapytała zaskoczona.

– Proś o co chcesz. Spełnię każdą twoją prośbę – powiedział radośnie.

Hermiona zamyśliła się chwilę. W jej głowie było tylko jedno słowo: rodzice. Mogłaby poprosić o pomoc w szukaniu ich. Razem z Harrym rozpoczęli poszukiwania, ale bez rezultatu. Minister ma większe możliwości i być może uda mu się ich odnaleźć.

– Chciałabym, aby ministerstwo pomogło mi w szukaniu moich rodziców.

Minister popatrzył na dziewczynę z zaskoczeniem i zapytał: – Szukanie rodziców? Zaginęli? Dlaczego wcześniej nie mówiłaś?

– Nie zaginęli. Przed wyprawą z Harrym i Ronem na poszukiwania horkruksów zmodyfikowałam pamięć moim rodzicom. Chciałam ich chronić przed Voldemortem i śmierciożercami, bo obawiałam się, że mogą ich prześladować. Teraz nazywają się Wendell i Monika Wilkinsonowie i mieszkają w Australii. Nie pamiętają, że mają córkę… – wyjaśniła spokojnie, po czym dodała: – Po wojnie razem z Harrym szukaliśmy ich, ale bez rezultatu. Pomyślałam, że może ministerstwo ma większe wpływy…

–  Oczywiście, zajmiemy się tą sprawą. Obiecuję ci, że poruszę niebo i ziemię, żeby znaleźć twoich rodziców.

Panna Granger uśmiechnęła się serdecznie.

– Dziękuję bardzo, panie ministrze.

– To ja dziękuję, że pomożesz mi z Olivią. Pewnie chciałabyś ją poznać?

– Tak, oczywiście.

– Dobrze, poinformuję cię o dacie i godzinie, bo nie wiem kiedy moja siostrzenica będzie mogła zjawić się w Londynie.

– Rozumiem. W takim razie będę czekać na wiadomość.

Kingsley uśmiechnął się radośnie. Hermiona popatrzyła na Harry’ego, który zaczął zbierać się do wyjścia. Chłopak podszedł do ministra i uścisnął mu rękę. Dziewczyna zrobiła to samo.

– Dziękujemy za herbatę – powiedziała miło.

– To ja dziękuję, że się zgodziłaś. Do widzenia.

– Do widzenia – odparła, po czym wyszła z gabinetu, a Harry krok w krok za nią. Pożegnali się z sekretarką i wyszli na korytarz.

Szli w milczeniu, ale po chwili Harry przemówił: – Nie podoba mi się to. Nie podoba mi się pomysł Kingsleya.

Panna Granger westchnęła cicho i powiedziała: – Wiem Harry, to dość ryzykowne. Ale trzeba pomóc tej dziewczynie.

– Jeżeli jest taka, jak opisał ją Kingsley, to już ci współczuję.

Dziewczyna uśmiechnęła się do niego.

– Dałam sobie radę z Malfoyem, więc z nią też sobie poradzę.

– Wiem, po prostu się o ciebie martwię.

Położyła mu rękę na ramieniu i spojrzała prosto w oczy. – Poradzę sobie, ale dziękuję za troskę. Poza tym uwielbiam adrenalinę, a w tej misji na pewno jej nie zabraknie.

– O tak, nie wątpię. To będzie misja pełna wrażeń – odparł ironicznie.

Doszli do Biura Aurorów. Hermiona skręciła do swojego biura, aby się ubrać do wyjścia. Założyła płaszcz i wzięła torebkę do ręki, po czym aportowała się do domu.

__________

Witajcie :) Rozdział miał być wstawiony jutro, ale nie mogłam się powstrzymać, bo tak strasznie mi się podoba, że chciałam się nim z Wami podzielić jak najszybciej. Jak wrażenia? Co sądzicie o fabule? Mam nadzieję, że chociaż trochę Was zaciekawiłam ;) Nie ukrywam, że Wasza opinia jest dla mnie bardzo ważna, ponieważ to moje pierwsze autorskie opowiadanie. Tłumaczenia idą mi o wiele szybciej, więc dodaję je częściej, a jeśli chodzi o Muzyczną misję rozdziały powinny pojawiać się co dwa tygodnie. Wszystko zależy od ilości wolnego czasu i oczywiście mojej wyobraźni, która ostatnio bardzo pracuje i potrzebuje chwili wytchnienia :)

Dziękuję za miłe komentarze pod zapowiedzią i tyle wyświetleń ;) To oczywiście bardzo miłe :) To chyba tyle. Komentujcie, oceniajcie. Enjoy!

Czytaj dalej ➾